NL •~• Red Velvet •~•Kasper Dolberg

Hoofdstuk 3

"Joan!" Riep Sydney in Joans oor. "Wakey wakey!" Joan kreunde luid en ze hoorde een van de jongens lachen. "We moeten onze taa... Verrassing klaarmaken!" Sydney verbeterde haar zin net op tijd.
"Ik kom eraan..." Zei Joan, het geluid gedempt door haar kussen. Ze ging rechtop zitten en haalde haar haren uit het elastiekje dat ze bij elkaar hield. Ze blies haar haren uit haar gezicht en maakte opnieuw een hoge staart. Ze wreef in haar ogen en liet zich weer achterover op haar matras vallen. "Waarom moesten we dit ook alweer zo vroeg doen?"
"Omdat we alle tijd nodig hebben die we hebben." Joan rolde haar ogen en keek Sydney aan.
"Wat gaan jullie doen." Vroeg Kasper en Joan keek naar hem. Zijn haar zat helemaal warrig en het zag er ongelofelijk hot uit.
"Jij gaat het geen seconde eerder te weten komen dan Donny." Zei Sydney en ze trok Joan omhoog. "Wij gaan... Nee, jullie gaan jullie nu klaarmaken en daarna naar buiten." Sydney bedacht zich en Joan ging weer zitten en zag toe hoe Sydney de twee jongens uit de kamer probeerde te krijgen. Ze kreeg het aardig makkelijk voor elkaar dat Kasper naar boven ging, alleen Donny was een heel stuk moeilijker. Kasper was weer beneden na tien minuten en een paar minuten later was ook Donny klaar.
"Wij gaan voetbal spelen." Zei Donny terwijl Sydney al de trap op liep, wat ervoor zorgde dat ze Donnys gezicht niet kon zien en dus ook niet dat hij aan het grijnzen was.
"Ja, buiten ja." Donnys ogen werden groot, hoe kon zij nou weer weten dat hij bedoelde dat hij en Kasper Fifa zouden gaan spelen?
"Ze is je zus Donny." Zei Joan terwijl ze naar de trap liep. "En hoe ik dat wist? Je ogen werden zo groot als theeschoteltjes en je mond viel nog net niet open." Ze knipoogde en draaide om, haar haren over haar schouder gooiend.
"En dan zeggen julle dat wij ingewikkeld zijn, ik dacht het niet." Joan stond plotsklaps stil
"Mannen niet ingewikkeld?!" Zei ze, haar ogen spraken boekdelen, ze was verbaast dat hij dat zo durfde te zeggen.
"Nee, jij kon gemakkelijk raden wat ik dacht en Syd deed precies hetzelfde, dus hoe kunnen we dan ingewikkeld zijn?" Joan rolde haar ogen.
"Jullie zijn gewoon zo..." Ze deed alsof ze het goede woord moest vinden. "Zo... Voorspelbaar, dat betekent niet dat jullie niet ingewikkeld zijn."
"Ik ben voorspelbaar?" Joan knikte en Donny maakte aanstalte om naar haar toe te lopen.
"Je gaat me nu niet vermoorden toch? Al helemaal niet door me te kietelen tot ik geen adem meer kan halen."
"Nee..."
"Het zal wel... Je onschuldige gezicht ziet er een klein beetje te onschuldig uit." Joan grijnsde en liep dit keer wel helemaal door tot boven. Ze kleedde zich aan in Sydneys kamer, die zich aankleedde in de badkamer. Ze trok de pantys aan die Sydney haar had gegeven en het zwarte jurkje. Ze borstelde haar haren en ging op zoek naar een krultang. "Syd, heb je een krultang?" Riep Joan toen ze er geen kon vinden.
"Ja, hier heb ik er een." Joan liep naar de badkamer en Sydney trok haar snel naar binnen. Joan begon haar haren te krullen terwijl Sydney haar make up deed. Uiteindelijk zette Joan alleen twee plukjes haar vast op haar achterhoofd en liet de rest los. Zij en Sydney wisselden van plek en nu begon Joan aan haar make up. Ze deed er niet al te veel bijzonders mee, gewoon om haar gezicht een heel klein beetje op te fleuren.
"Ik ben klaar, jij?" Joan drukte haar lippen op elkaar en legde haar lippenstift aan de kant.
"Klaar." Ze haalden Joans bakspullen bij elkaar en namen ze mee naar beneden nadat Sydney had gecheckt of de twee jongens wel echt weg waren. Gelukkig waren ze dat en konden ze de spullen naar de keuken brengen. Terwijl Joan de goede ingrediënten in de goede verhoudingen door elkaar mengde maakte Sydney de bakvormen klaar. Ze deden de taarten in de oven en Joan begon met het voorbereiden op het versieren van de taart. Sydney had gekozen voor een taart met drie lagen, bedekt in rode en witte botercreme. Ze zou Donnys naam en rugnummer er ook op zetten. Terwijl ze bezig was met het mengen van de rode kleurstof door een deel van de crème ging de bel.
"Ik ga wel kijken wie het is." Joan knikte en al snel hoorde ze Sydney de persoon voor de deur enthousiast begroeten. De deur naar de keuken ging opnieuw open en Sydney kwam weer binnen, dit keer met een jongen achter haar aan.
"Wat ruikt er hier zo lekker?" Vroeg de jongen.
"We zijn een taart aan het bakken voor Donny." De jongen keek Sydney aan.
"Grapje toch?" Joan draaide om met een grijns op haar gezicht. Ze wou wel weten waarom de jongen zo verrast was dat ze een taart aan het bakken was. "De vorige keek verbrande je een van de taart, vergat je een van de ingrediënten in de taart te stoppen bij de tweede en verwisselde je de suiker voor zout bij de derde. En dat was de taart die je alle gasten voorschotelde!" Joan begon te lachen.
"Je had zout in de taart gedaan in plaats van suiker?" Sydney bloosde. "Ik ben Joan trouwens." Stelde ze zichzelf voor aan de jongen.
"Abdelhak, maar je mag me gewoon Appie noemen, ik luister daar inmiddels ook goed genoeg naar." Joan glimlachte.
"Ik kan je vertellen dat je geluk hebt dat ik wel fatsoenlijke taarten kan bakken, dus dit keer zal er niets misgaan, tenzij Syd de taart laat vallen." Appie knikte grinnikend.
"We zullen het wel zien. Waar zijn Donny en ik had gehoord dat Kasper hier ook al was?"
"We hebben ze het huis uit gejaagd." Sydney grijnsde als een klein kind. "Ze zijn gaan voetballen, dus ze zijn of op het veldje hier in de buurt, of bij de Veensche Boys. En ja, Kasper kon met Donny meerijden, dus hij is hier blijven slapen, maar waar was jij?" Appie begon uit te leggen waarom hij niet mee kon komen de vorige dag terwijl Joan de taart uit de oven haalde om hem af te laten koelen. Ze ving op dat hij een teamgenoot was van Donny en Kasper. "Hoe lang duurt het nog voordat je klaar bent met de taart?" Vroeg Sydney.
"Ik hoop dat ik met dertig minuutjes klaar kan zijn." Sydney knikte en Joan begon de botercrème in spuitzakken te doen zodat ze het zometeen op de taart kon spuiten. Een klein beetje van de nog witte botercrème deed ze er niet in. Ze haalde de taart uit de vorm, sneed hem netjes in drieën en smeerde jam tussen de drie lagen. Ze smeerde het kleine beetje witte botercrème op de taart zodat ze daarop kon schetsen waar alles moest komen. Ze had de schets naast haar liggen, dus hoefde ze het niet uit haar hoofd te doen. Toen ze alles op de taart geschetst had begon ze met het opspuiten van de letters en Donnys nummer. Daarna maakte ze de rode streep en toen spoot ze op de rest de witte botercrème. Alles met kleine dotjes botercrème. Toen ze de spuitzakken allebei op het aanrecht had gelegd bekeek ze het eindresultaat en concludeerde tevreden dat het op Donnys shirt leek. Het had haar net iets minder dan dertig minuten gekost. Precies op dat moment klopte er iemand op het raam van de keuken en het liet Joan schrikken, waardoor ze een klein beetje in de lucht sprong. Ze hoorde iemand lachen en keek over haar schouder om daar Kasper en Donny te zien staan. "Syd! Zorg dat ze binnenkomen of zoiets, maar zorg dat ze weg gaan van het keukenraam!" Joan hoorde dat Sydney naar de voordeur rende om de jongens naar de woonkamer te begeleiden, daarna kwam ze naar de keuken. "Jij neemt de taart maar mee." Zei Joan terwijl ze haar schort af deed. "Het is jou kleine broertje." Sydney glimlachte.
"Weet je het zeker?"
"Ja natuurlijk. Nu laat hem alsjeblieft niet vallen!" Sydney grinnikte en Joan liep naar de woonkamer waar het gezin, de ouders en het jongste broertje, zich had verzameld samen met Kasper en Appie. Joan stelde zichzelf voor aan Rody, de jongste van het gezin, en schudde zijn hand. Daarna ging Joan naast hem en Appie zitten.
"Kan ik komen?" Vroeg Sydney vanuit de keuken en Joan lachte.
"Ja je kan!" Riep ze terug en Sydney liep de woonkamer in en ze maakte zeker dat ze de taart niet zou laten vallen.
"Happy birthday to you..." Begon Rody te zingen met een grijns op zijn gezicht en al snel zong de rest met hem mee. Sydney zette de taart op het koffietafeltje en met grote ogen keek Donny van de taart naar Sydney en weer terug. De rest van de mensen die in de woonkamer zaten deden hetzelfde.
"Heb jij dit gemaakt?!" Vroeg Donny en Sydney grinnikte.
"Mocht ik willen... Nee, Joan heeft hem gemaakt, maar ik heb haar gevraagd of ze het wilde doen.
"Jij hebt hem gemaakt?!" Nu keek iedereen naar Joan die zich gelijk aardig ongemakkelijk begon te voelen. "Hij ziet er zo gaaf uit!" Joan glimlachte naar Rody, terwijl de rest nog steeds naar haar keek, te verbaast om ook maar iets te kunnen zeggen, maar als snel deden ook zij weer normaal.
"Dankje." Zei Donny en hij stond op om Joan een knuffel te geven.
"Gefeliciteerd en je moet ook je zus bedanken, ze heeft me goed geholpen en ze heeft mij gevraagd of ik het wou doen." Donny lachte en hij gaf ook Sydney een knuffel en bedankte ook haar.
"Wie wil er een stukje." Vroeg Sydney en ze stond op het punt om de taart te snijden toen Donny haar stopte om een foto te maken. Daarna liet hij Sydney haar ding doen en ze gaf iedereen een stukje. De eerste hapjes namen ze voorzichtig, terugdenkend aan wat er het vorige jaar was gebeurd, maar toen ze erachter kwamen dat de taart heerlijk was, aten ze hem gretig op en begonnen ze te praten. Joan belandde in een gesprek met Appie. Hij was een grappige jongen en toen hij Joan iets grappigs vertelde, kon Joan niet anders dan in lachen uitbarsten.
"Dat lieg je!" Appie schudde zijn hoofd. "Je hebt echt?!" Appie knikte dit keer. "Oh sorry, dit is helemaal niet grappig maar..." Appie begon nu ook te lachen.
"Het geeft niet, ik snap dat je het grappig vind." Steeds meer gasten kwamen binnendruppelen en Joan hielp waar ze nodig was.
"Jo, kun je me helpen?" Joan knikte en liep naar de keuken met Donny. "Heb je het naar je zin?" Hij vroeg het op zo'n manier dat hij haar het gevoel gaf dat er iets achter zat.
"Ja hoor." Ze antwoordde zo simpel mogelijk, zodat hij er op geen manier iets uit kon halen. Het leek alsof Donny iets zou gaan zeggen toen Kasper de keuken in kwam en Donny zijn mond weer dicht deed en zonder nog iets te zeggen wegliep. Joan fronste, maar schudde haar schouders en ging verder met het vullen van kleine bakjes met snacks zoals chips en M&Ms. "Hey." Zei ze toen ze zich weer ongemakkelijk begon te voelen vanwege de stilte.
"Hey, heb je hulp nodig?" Vroeg Kasper en Joan gaf hem twee bakjes en pakte zelf ook twee. Ze liepen samen terug en zetten de bakjes op de tafel. Nog meer mensen waren nu in het huis en Joan had het gevoel dat ze wat frisse lucht moest hebben. Ze liep naar de voordeur en pakte haar jas en omdat ze al pumps aan had hoefde ze niet ook nog eens schoenen aan te trekken. Ze opende de deur en stapte naar buiten. Ze ademde de frisse april lucht in en begon de straat uit te lopen toen er iemand naast haar begon te lopen. Ze keek naar de persoon en keek recht in twee oceaan blauwe ogen en een glimlach verscheen op haar gezicht. "Gaat het?" Vroeg Kasper. "Je bent een beetje bleek."
"Ja, het gaat prima. Ik ben alleen niet zo goed met drukke plekken." Kasper legde zijn arm om haar schouders en trok haar iets dichter bij zich en zo bleven ze lopen. Joan was verrast, maar niet onprettig. "Jij kent de weg hoop ik?" Kasper lachte.
"Een beetje." Ze liepen door en Kaspers arm bleef om Joans schouders liggen. Ze kwamen op een gegeven moment in een parkje en Joan wees naar een bankje.
"Ik moet echt even zitten, mijn voeten zijn aan het doodgaan." Kasper grinnikte en ze gingen op het bankje zitten. Ze begonnen te praten over van allerlei dingen en tegen de tijd dat ze maar besloten om terug te gaan wist Joan zo veel meer over Kasper en ze vond dat hij heel aardig was, net zoals ze al opgemaakt had uit de dag daarvoor.
"Zou ik misschien je nummer mogen?" Vroeg Kasper zacht en Joan glimlachte.
"Natuurlijk!" Ze nam zijn telefoon aan en zette haar nummer in zijn contacten. "Alsjeblieft." Kasper glimlachte en pakte zijn telefoon aan.
"Zijn je voeten klaar om terug te gaan?" Joan sloeg hem speels tegen zijn arm, te gemenerik. Glimlachend begonnen ze aan hun weg terug. Ze bleven praten en na weggeweest te zijn voor anderhalf uur drukten ze op de bel. Sydney opende de deur en het zag eruit alsof ze heel erg opgelucht was dat Joan en Kasper voor haar neus stonden.
"Waar zijn jullie ooit heengegaan?!" Joan glimlachte.
"We zijn allebei nog helemaal heel." Stelde ze Sydney gerust. "We zijn gewoon een stukje gaan lopen." Sydney keek de twee aan met samengeknepen ogen, maar Kasper en Joan liepen gewoon langs haar. "Hoe laat komt Justin, weet jij dat?"
"Dat was het moment dat ik realiseerde dat je weg was. Hij belde. Hij is ziek en blijft in Groningen, hij wou je iets vragen, maar jij was hier niet meer."
"Ik bel hem morgen wel." Joan liep naar de woonkamer waar nieuwe mensen waren aangekomen en anderen alweer waren vertrokken.
"Daar zijn jullie twee." Zei Appie. Hij, Rody en Donny stonden met twee anderen van hun leeftijd bij de eettafel. Het bleken Vaclav, nog een teamgenoot en Marijn, Donnys vriendin, te zijn. Het viel Joan hoe gemakkelijk ze in het groepje paste. Normaal kon ze niet zo snel met een hele groep opschieten al helemaal niet als zij er een beetje als nieuwkomer in kwam terwijl de rest elkaar al heel wat langer kende. Joan, Marijn en Sydney waren met z'n drieën de enigste meiden en ze hadden een eigen gesprek, omdat de vier jongens het alleen maar over voetbal en andere jongensachtige dingen hadden.
"Wij gaan een potje voetbal spelen, wie gaat er mee?" Sydney besloot mee te doen, maar Marijn en Joan keken liever. Dus de hele groep liep naar het veldje in de buurt en Joan en Marijn zaten op een bankje dat langs het veld stond waar de rest op voetbalde.
"Vind je voetbal leuk?" Vroeg Marijn en Joan schudde haar hoofd. "Nee?!"
"Nee niet echt, maar dat ligt er misschien ook wel aan dat ik er helemaal niets van snap."
"Dat is balen... Want Kasper ziet jou wel zitten." Joan snoof.
"Ja, het zal wel."
"Waarom zou hij anders naar je blijven kijken?" Joan keek naar Kasper en zag dat hij snel wegkeek.
"Misschien... Ik weet het niet." Marijn lachte.
"En jij? Vind jij hem leuk?" Joan rolde haar ogen.
"Hij is heel erg aardig." Marijn keek haar aan met samengeknepen ogen. "We kunnen goed met elkaar opschieten." Het leek erop alsof Marijn haar nog steeds niet helemaal geloofde. "Ik voel me misschien een heel klein beetje tot hem aangetrokken?" Marijn begon te grijnzen.
"Sydney!" Riep ze en Joan keek haar met grote ogen aan. "We have a mission." Sydney begon ook gelijk te grijnzen, wetend wat de missie was.
"Jullie hadden dit helemaal gepland!" Sydney en Marijn begonnen te lachen en gaven elkaar een high five. Joan schudde haar hoofd. "Verwacht maar niet dat ik mee ga werken. Ik kan dit soort dingen perfect zelf doen."
"En hoeveel dates en vriendjes heb je dan gehad?" Vroeg Sydney, maar ze wist het antwoord al.
"Nul..." Zei Joan zacht en met rode wangen begon ze aan haar vingers te friemelen. Met een tevreden grijns op haar gezicht keek Sydney naar de vijf jongens die nu een aantal oefeningen aan het doen waren in plaats van het spelen tegen elkaar.
"Je weet dat Kasper aardig jaloers keek toen jij en Appie zoveel lol hadden?" Joan rolde haar ogen.
"Nee, dat wist ik niet."
"Nou hij deed het en wij zijn..."
"Ik ga kijken hoe de jongens zijn." Zei Joan snel en stond op en liep naar de jongens, wat niet helemaal soepel ging, vanwege haar hakken en de zachte grond. "Hoe gaat het hier jongens?"
"Goed." Zei Donny en hij trapte de bal naar Joan. Ze ontweek hem, maar viel.
"Dank je wel Donny." Zei ze en ze probeerde weer overeind te komen, zonder dat haar jurkje te hoog zou komen te zitten, maar dat lukte niet helemaal.
"Heb je misschien wat hulp nodig?" Vroeg Kasper en hij lachte zachtjes. Hij reikte haar zijn hand zodat hij haar omhoog kon helpen. Joan nam hem aan en voor ze het wist stond ze weer overeind. "Niet weer vallen." Zei hij met een knipoog.
"Dankje. In ieder geval is iemand aardig."
"Hey!" Vaclav, Appie en Rody keken beledigd.
"Sorry jongens, jullie zijn ook wel aardig." De jongens leken tevreden met dat antwoord en Joan schudde haar hoofd.
"Wij gaan terug." Riepen Marijn en Sydney. "Kom jij ook Joan?"
"Nee, ik denk dat ik maar hier blijf, ik denk dat ik voorlopig niet bij jullie in de buurt wil zijn."
"Waarom niet?" Vroeg Appie.
"Lang verhaal kort, ze hebben iets uit me gekregen en gebruiken het in een of ander plan dat ze hebben." Een aantal van de jongens begon te lachen, maar Donny keek met een duivelse grijns op zijn gezicht naar zijn zus die naar hem knikte. Joan zag wat er gebeurde tussen de twee en zuchtte. "Laat maar... Ik kom wel met jullie mee. Dat is veiliger." Sydney, Marijn en Donny begonnen te lachen, maar de rest niet. Zij keken, behalve Joan natuurlijk, verbaast. Joan liep naar Sydney en Marijn. "Ik haat jullie." Mompelde ze en ze begonnen te lachen
"Maar je vindt..."
"Mond houden!" Riep Joan en ze ging fluisterend verder: "Ik vind hem heel aardig, maar ik weet niet of ik hem op die manier leuk vind of niet. Bovendien, ik heb hem gisteren nog maar ontmoet en je kan niet iemand leuk vinden in maar een dag."
"En liefde op het eerste gezicht dan? Dat zou het nog altijd kunnen zijn." Joan schudde haar hoofd.
"Daar geloof ik niet in, sorry." Sydney drukte haar lippen op elkaar. "Jullie zullen heel erg geduldig moeten zijn. Als het alleen al ooit zal gebeuren." Ze legde de nadruk op het woord als zodat ze duidelijk zou kunnen maken dat ze misschien wel nooit op Kasper verliefd zou worden, laat staan dat ze bij elkaar zouden komen als koppel. Marijn grijnsde.
"We zullen nog wel zien of het echt zo gaat zoals jij net zei." Ze stopten met praten over Kasper en Joan als koppel en gingen over op een ander onderwerp toen ze dichter bij het huis kwamen en naar binnen gingen.

"Mensenlief..." Zuchtte Joan toen alle gasten weg waren. "Ik ben bek af." Ze hoorde iemand grinniken.
"Hoezo?" Vroeg Sydney.
"Een samenloop van allerlei dingen denk ik." Ze ving een blik van Kasper op en ze glimlachte naar hem. Het was stil voor een poosje en Appie, Donny, Marijn, Vaclav en Kasper stonden op.
"Wij gaan naar huis." Iedereen zei gedag en Joan gaf iedereen een knuffel. Als laatste gaf ze Kasper een knuffel.
"Ik stuur je wel een appje." Fluisterde hij. Joan glimlachte en liet hem los. De jongens en Marijn gingen weg en Sydney maakte haarzelf comfortabel op de bank zodat ze een film konden gaan kijken. Joan stak haar hand in haar zak om erachter te komen dat ze haar telefoon er niet in had zitten.
"Mijn telefoon, weet jij waar die is?" Vroeg Joan, maar Sydney schudde haar hoofd. Joan liep naar de keuken waar ze hem gelijk zag liggen. Toen ze op de bank zat zag ze dat ze aardig wat gemiste telefoontjes had en ook een hele hoop sms'jes. Sommige waren van Sydney en er waren ook een hele hoop van een onbekend nummer. Joan fronste en belde het nummer.
"Hey!" Hoorde ze Donny zeggen, hij had vast gebeld hebben toen zij en Kasper een stukje hadden gewandeld.
"Oh, hey, laat maar zitten dat ik nu belde. Ik had een aantal gemiste oproepen van een onbekend nummer en wilde weten wie het was." Donny lachte.
"Oh oké. Ik zie je wel weer." Joan hing op en voegde Donnys nummer in haar contacten in.
"Wat was dat?" Vroeg Sydney lachend. "Dat was waarschijnlijk het raarste telefoongesprek dat ik ooit heb gehoord."
"Waarschijnlijk niet, maar Donny had me gebeld, maar ik had zijn nummer nog niet." Sydney knikte zodat Joan zou weten dat ze begreep wat Joan had gezegd. Joan zag een berichtje van haar ouders en stuurde een terug om ze te vertellen dat alles goed was. Toen was er nog een berichtje, weer van een onbekend nummer.

Unknown: Hey, nu heb jij mijn nummer ook. Kasper

"Waar is Rody heen?" Vroeg Sydney en Joan werd uit haar gedachten gehaald. "Ik heb hem al een hele poos niet gezien."
"Hij zei dat hij naar een vriend ging of zoiets." Sydney knikte en Joan keek weer naar haar mobiel en stuurde Kasper een berichtje.

U: Hey, super! Nu kan ik jou ook appen ;p
Kasper: Mooizo, nu heb je geen excuus meer om me eens in de zoveel tijd iets te appen.
U: Geen ontsnappingsmogelijkheden meer denk ik dan...
Kasper: Ik denk het niet nee ;p
U: Niet dat ik dat wil hoor! Ik vond het heel leuk je te ontmoeten!
Kasper: Dat geldt ook voor mij, maar ga je naar Amsterdam binnenkort?
U: Ja, de eerste van mei om precies te zijn.
Kasper: Echt waar? Ga je nog iets bijzonders doen dan?
U: Ik ga met mijn broer daar naar toe eigenlijk
Kasper: Wat gaan jullie doen?
U: Hij gaat FC Twente aanmoedigen, maar ik moet nog maar even zien wie ik ga aanmoedigen.
Kasper: ???
U: Ajax speelt dan tegen Twente, maar omdat dat mijn thuisclub is en mijn broer hen aanmoedigt ben ik een soort van verplicht hetzelfde te doen, maar ik nu een aantal van de jongens ken die voor Ajax spelen, weet ik nog niet voor wie ik ben.
Kasper: Haha

"Jo, zullen we nog een film kijken, of blijf je appen met wie je ook maar appt. Met wie ben je aan het appen?" Joan begon te lachen.
"We gaan een film gaan kijken en nee, ik ga niet de hele tijd appen en ik ben met..." Dat was het moment dat Joan stopte met praten: omdat ze wist dat het zo goed als zelfmoord zou zijn om Sydney te gaan vertellen met wie ze aan het appen was.
"Met wie ben je aan het appen...?"
"Niemand." Joan probeerde het van haar af te schudden, maar dat had niet zo veel succes. Sydney trok Joans telefoon uit haar had voordat Joan ook maar iets kon doen. "Hey geef hem terug!" Probeerde ze, maar ze wist dat het geen zin had.
"Kasper... Je was Kasper aan het appen." De duivelse grijns, die Joan vaak genoeg had gezien voor de rest van haar leven, kwam weer op haar gezicht. "Waar hadden jullie twee het over?"
"Niets bijzonders." Zei Joan en ze wist dat ze niet aan het liegen was. "Maar laten we nu maar gewoon een film gaan kijken." Zei Joan en Sydney gaf Joan haar telefoon terug. "Dank je." Ze opende snel de chat met Kasper en stuurde hem een appje.

U: Ik ga nu een film kijken met Syd, dus ik app je later wel weer :)
Kasper: Prima :)