NL •~• Red Velvet •~•Kasper Dolberg

Hoofdstuk 29

Joan sloot de deur van de bakkerij af en zuchtte opgelucht. Het was die dag druk geweest en Joan had er alleen voor gestaan omdat Gerline naar haar ouders was geweest en daarna als vrienden met Markus naar de film. Niet dat Joan en Kasper hun geloofden, die twee gingen iets te goed met elkaar om voor alleen vrienden.

Het was de laatste keer dat Joan de winkel open had gehad voor de kerstdagen. De volgende dag zouden Kaspers ouder met Kristina en Freja op Nederlandse bodem landen en de dag daarna zouden ze naar Enschede gaan omdat het de dag daar weer na eerste kerstdag was. toen ze alles gecheckt had - alle apparatuur moest uit zijn en alle deuren en ramen op slot - liep ze naar boven en maakte zichzelf comfortabel op de bank met caramelkoffie, een brownie, een dekentje en haar laptop. Ze opende Skype en belde Linda die naar een paar minuten opnam.
"Hey snoep. Hoe is Amsterdam." Zei Linda vrolijk. Ondanks dat de twee elkaar bijna nooit meer zagen was de vriendschap gebleven.
"Wat denk jij?! Fantastisch natuurlijk! Hoe is je studie?"
"Geweldig. Ik vind het fantastisch een student te zijn." Joan glimlachte. Ze was blij voor haar vriendin. "En Kasper? Al geruchten over een transfer? Hij doet het goed hoorde ik." Joan grinnikte.
"Kas gaat nergens heen, dus daar maak ik me geen zorgen over. Ben jij alweer aan de man?" Linda knikte. "Je moet maar een keer langskomen, we hebben veel te veel om over te praten merk ik wel."
"Lijkt me een strak plan Jo."
"Ga je nog wat bijzonders doen met de feestdagen?" Het bleek dat Linda haar kerstvakantie in Australië door zou gaan brengen met Jake, haar vriend. "Ik ga slapen, ik heb een drukke dag gehad en morgen moet ik om tien uur op Schiphol staan."
"Je moet je schoonfamilie ophalen?" Vroeg Linda knipogend en Joans buik zat ineens vol vlinders. Het was wel zo. Het was haar schoonfamilie. "Nou, veel plezier lieverd en tot de volgende keer." Ze hingen op en Joan liep naar haar kamer.

"Joan!" Gilden Kristina en Freya en ze sloegen hun armen om Joan die niet kon blijven staan door de kracht waarmee de twee zusjes op haar sprongen. Lachend lagen ze op de grond.
"Weet je, ik denk dat ze Joan meer gemist hebben dan mij." Kasper begroette zijn ouders terwijl de drie dames van de grond kwamen. Ook Joan begroette Kirsten en Flemming.
"Hoe gaat het kind" Joan glimlachte beleefd. Kirsten sloeg haar arm om Joan heen. Kristina en Freja liepen voor hun en Kasper en Flemming erachter met de bagage.
"Het gaat goed. De bakkerij loopt goed en door mijn huisgenootje kan ik regelmatig vrij nemen voor mijn rijlessen en andere dingen." Achter hun begon Flemming te lachen en ze keken allemaal om. Flemming had nog net niet de tranen over zijn wangen lopen en ondanks dat Kasper het schaamrood op zijn wangen had speelde een klein glimlachje op zijn lippen. "Willen we het weten?" Vroeg Joan en Kasper schudde snel zijn hoofd. Het was zeker niet iets wat ze wilde weten. Ze propten zich in Kaspers auto en reden naar Kaspers huis.
"Blijf jij ook slapen Joan?" Joan knikte naar Freja. "Yes!" Lachend gaven ze elkaar een high five. Druk pratend met alle dames die overgekomen waren uit Denenmarken. Met z'n vieren zaten ze op de achterbank. Ze hadden het over wat er allemaal was gebeurd in de periode dat ze elkaar niet hadden gezien. Tegen de tijd dat Kristina uitgepraten waren - Kirsten en Joan waren nog niet eens aan het woord geweest - liepen ze al met alle koffers het huis in.
"Ik maak wel een kopje koffie." Joan liep op haar gemakje de keuken in en zette een pot koffie. Ze was zo bekend bij Kasper dat ze precies wist waar alles stond en zelfs wat hij in de voorraadkast had, dus haalde ze iets voor bij de koffie eruit. Met een dienblad met spullen liep ze terug naar de woonkamer waar de familie Dolberg druk aan het praten was. Joan zette alles op het koffietafeltje tegen en ging zelf op de bank zitten.
"Moeten we eigenlijk aan eten nog wat meenemen voor kerst?" Vroeg Kirsten en Joan schudde haar hoofd.
"Ik heb mijn culinaire genen niet voor niets, mijn moeder houd vreselijk veel van eten koken, dus die zou het niet eens aannemen." Kirsten begon te lachen. "Jullie kunnen dan ook echt een heus kerstdiner verwachten met van alles erop en eraan." Joans mobiel ging en ze stond op om in de gang op te nemen.
"Justin, hey!" Zei ze opgewekt, maar aan de ademhaling van haar broer kon ze al horen dat er iets was. "Wat is er?!"
"Sydney... De bevalling is begonnen!" Joan gaf een gil.
"Ik kom er gelijk aan, zijn jullie in het ziekenhuis?!"
"Ja, laat maar weten als je er bent, dan zorg ik wel dat je binnen komt."
"Is goed. Tot zo!" Kasper was de gang in gespurt toen hij Joan hoorde gillen en hij stond bezorgd te kijken, maar toen Joan zich omdraaide en haar grote lach toonde verdween die bezorgdheid. "Sydney, ze is aan het bevallen!" Zei ze en ze gaf Kasper een knuffel. "Ik ga er nu heen en ik zal voor de zekerheid pap en mam ook nog even bellen, wie weet of Just zij überhaupt wel weten wat er aan de gang is in Groningen." Kasper grinnikte.
"Moet ik je brengen?" Vroeg Kasper.
"En je familie dan?! Die kun je niet hier laten?!" Kasper liep de kamer weer in en sprak in het Deens met zijn familie.
"Kom, wij gaan naar Groningen!" Hij pakte Joans hand en trok Joan mee.
"Maar..."
"Joan, het is goed. De auto is de snelste manier om bij je broer en zijn vriendin te komen en hier wil je bij zijn, dus ga nu maar gewoon." Joan gaf Kirsten een knuffel en griste haar jas van de kapstok terwijl ze naar Kaspers auto rende. "Ga jij haar maar snel achterna jongen voordat ze zo ongeduldig wordt." Kasper begon te lachen, gaf zijn moeder een kus en liep toen vlot naar de auto.
"Ik heb straks gewoon en klein neefje. Ik ben zo tante!" Zei Joan die dol enthousiast was. De gedachte dat Justin zo een klein kindje had maakte haar helemaal blij. "Zou jij kinderen willen?" Vroeg Joan aan Kasper. Kasper dacht heel even na. Zou hij dat willen?
"Ja." Zei hij uiteindelijk. "Ik zou het wel willen ja." Joan glimlachte. "Jij?" Zonder te twijfelen antwoordde Joan.
"Ja, ik zou niets liever willen dan kindjes te hebben." Kasper pakte Joans hand. "Zolang ze maar heel erg op jou lijken." Kasper begon te lachen.
"Ze moeten in ieder geval jouw lach hebben."
"En jouw ogen." Zo gingen ze nog even door. "We kunnen misschien net zolang wachten tot we een kind genetisch kunnen bepalen, want we hebben nogal wat wensen." Grinnikte Joan en Kasper zei iets op een bozige toon in het Deens toen iemand zich nogal asociaal gedroeg. Joan grinnikte. "En hij of zij moet Deens leren praten." Kasper fronste.
"Waarom?"
"Als hij of zij minstens half zo schattig is als jij het doet, dan weet ik nu al zeker dat hij of zij een hele rits met meiden of jongend voor zijn hart in de rij zal hebben staan en dan staat er hoe dan ook wel een leuke tussen." Kasper verkleurde nog net niet, maar Joan had hem wel in verlegenheid gebracht.
"Dan doen we dat." De hele rit praatten ze over eventuele kinderen van hunzelf en wanneer ze er klaar voor zouden zijn en ze kwamen tot de conclusie dat ze het echt niet in de nabije toekomst zou gaan gebeuren.
"Justin!" Gilde Joan door de gang. Justin liep te ijsberen door de gang toen Joan en Kasper aan kwamen lopen. "Hoe is het met Sydney?" Justin sloeg zijn armen om zijn zusje.
"Goed, maar ze werd gek van me dus ze heeft me tijdelijk buiten de deur gezet." Joan begon te lachen.
"Het komt allemaal goed gek." Ze zorgde ervoor dat Justin haar aan keek. "Je gaat een geweldige vader worden en je gaat hem alles leren wat je hem moet leren, van dingen die hem gaan helpen in het leven tot alle dingen die je mogelijk weet over voetbal en dat laatste ga je allemaal doen voordat één van z'n ooms maar de kans krijgt om die dingen uit te leggen. Hij gaat niets te kort komen, misschien juist alleen maar in overvloed krijgen." Justins ogen begonnen te glimmen van de tranen.
"Ik ben zo meteen vader." De tranen begonnen te stromen en Joan begon te lachen.
"Kom hier softy." Ze gaf haar broer die normaal altijd zo stoer deed maar nu begon te huilen omdat hij zo een klein wezentje vast mocht houden die was ontstaan uit zijn genen. "Je gaat een van de beste vaders ooit worden."
"De woorden je wordt de beste vader ooit bewaar je voor iemand of niet?" Fluisterde Justin en Joan grinnikte.
"Ja."
"Meneer." Justin keek gelijk op. Een verpleegster stond in de deuropening. "Er wordt naar u gevraagd." Samen met Justin liepen Joan en Kasper de kamer in. In Syndeys armen lag een klein baby'tje gulzig te drinken. Justin begon nu alleen nog maar erger te huilen, maar nu van trots. Voorzichtig aaide hij het hoofdje van de baby en hij voelde de zachte haartjes onder zijn vingers. Kasper sloeg zijn arm om Joan heen terwijl ze toekeken. Justin en Joans ouders kwamen nu ook de kamer binnen en ook bij hun liepen de tranen over de wangen. Ze waren opa en oma. "Hoe heet hij." Sydney en Justin keken elkaar aan en Justin keek vervolgens weer naar de verpleegster.
"Lucas Thomas Nieuwkamp."
"Welkom in deze wereld Lucas." Glimlachte de verpleegster. "Je hebt de beste start die je maar kunt verzinnen met die familie."

Sorry dat het een dagje te laat is, maar ik was de achternaam van Joan en Justin vergeten en ik kwam niet verder dan Kluivert... Als ik haar achternaam wel een keer genoemd heb en je weet het nog, kun je het dan zeggen? Ik heb haar nu maar even Nieuwkamp genoemd, dus vandaar...

Love, Covaciseries