NL •~• Red Velvet •~•Kasper Dolberg

Hoofdstuk 5

Een extra hoofdstukje omdat ik helemaal in de stemming ben omdat we de freaking el finale hebben gehaald😆 ja, ik ben er echt blij mee voor wie dat nog niet door had😂😅

"Mam! Ik ga!" Joan had haar moeder verteld dat ze met een aantal vrienden in Amsterdam af had gesproken en Sydney was een nachtje in Enschede gebleven, dus die kon haar naar Nijkerkerveen brengen, waar Joan bij Donny in zou stappen om met hem mee te rijden naar Amsterdam. Ja, ze zou naar Amsterdam gaan om met de jongens van Ajax af te spreken en nee, ze had niet aan Linda vertelt, of Milou, dat ze zou gaan. Sydney en Justin waren al aan het wachten in Justins auto, zij hadden al gedag gezegd tegen Christine en Pierre.
"Thuis zijn om elf uur!"
"Ik laat het jullie weten!" Voordat haar moeder nog iets anders kon zeggen, deed ze de deur dicht, rende ze naar de auto en stapte in.
"Laat me raden..." Begon Justin met een grijns. "Je moet elf uur thuis zijn, maar hebt het voor elkaar gekregen om weg te gaan nadat je had gezegd dat je wel zou zien of dat zou lukken." Joan begon te lachen.
"Bijna. Ik ga haar laten weten hoe laat ik thuis ben." Justin startte de motor en reed weg.
"Heb je er zin in?" Vroeg Sydney met een duivelse grijns op haar gezicht. "Ik heb gehoord dat je Kas... Alle jongens van het feestje gaat zien." Joan gaf Sydney een boze blik en als blikken konden doden, zou Joan nog iemand vermoord hebben.
"Wie gaat ze daar zien?! Je zei dat je met een hele groep had afgesproken!" De beschermende kant van Justin kwam weer eens naar voren. "Ik laat je niet gaan als je maar met één iemand hebt afgesproken, dat kun je mooi vergeten."
"Nee!" Zei Joan snel. Ze had naar deze dag uitgezien sinds de dag van het feest, gewoon om weer met de jongens iets te doen. En specifiek naar deze dag sinds ze het hadden afgesproken een week geleden. "Ik heb afgesproken met alle jongens van het feestje en zelfs nog wat meer. Niet maar één persoon." De laatste zin was meer bedoeld voor Sydney dan Justin, maar Justin leek opgelucht te horen dat ze niet met maar één jongen in een onbekende stad zou zijn.
"En als het zou kunnen..." Begon Sydney en Joan wist wat nu zou gaan komen en wou al bijna uit de rijdende auto springen. "Wie zou je het liefste mee afspreken?" Joan haalde zo nonchalant als ze kon haar schouders op. "Is er niet iemand die je leuk genoeg vind om mee af te spreken?"
"Ik ken ze nog niet zo goed, dus ik weet het niet." Sydney had gehoopt dat ze een antwoord had gegeven, maar ze wist dat als ze nu door zou gaan, dat Justin wantrouwig zou worden.
"Zolang als je maar niets doms gaat doen." En met dat was dit onderwerp afgesloten. De rest van de rit praatten ze er niet meer over en toen ze bij Sydney's huis in Nijkerkerveen kwamen stapte Joan uit Justins auto om in die van Donny te stappen.
"Hey Don." Ze gaf Donny een onhandige knuffel, dit kwam omdat het gips om haar arm niet zo gemakkelijk was om om te hebben. Donny keek ernaar.
"Je hebt er nog helemaal geen namen op staan!" Riep hij uit.
"Goed gezien Sherlock." Zei Joan sarcastisch. "Dat had ik nog niet gezien." Donny toverde ergens vandaan een zwarte stift en hij trok Joans arm voorzichtig naar zich toe. Hij schreef iets op het gips en stopte toen de stift weer weg. "Wat heb je er op gezet?" Vroeg Joan en ze probeerde een manier te vinden waarop ze kon zien wat Donny erop had geschreven, maar het lukte niet, niet eens een klein beetje. Donny begon te lachen en maakte een foto van wat hij erop had geschreven.
'Zorg dat je hier zo snel mogelijk van af bent'
Donny had zijn handtekening eronder gezet en toen Joan de foto zag begon ze te glimlachen.
"Ik zal het proberen." Donny glimlachte nu ook en hij begon richting Amsterdam te rijden.
"Heb je..." Joan keek opzij om dezelfde duivelse grijns te zien die Sydney ook had.
"Ik ga die vraag niet beantwoorden." Donny zuchtte. "Je bent nog steeds voorspelbaar." Nu begon Joan te grijnzen en Donny mompelde iets onverstaanbaar. "Dus wat gaan we doen?"
"We gaan eerst Matthijs oppikken en Appie en dan gaan we met z'n allen iets drinken." Joan knikte instemmend.
"Klinkt goed."
"Dat dacht ik."
"Nu, wat moet ik weten om een gesprek te kunnen volgen van een aantal voetballende jongens." Donny begon te lachen en vertelde haar een paar dingen.
"Je kan gewoon zeggen: 'Ik weet niets van voetbal' of: 'Kunnen we het over iets anders hebben'." Joan begon te lachen.
"Dat is een klein beetje recht voor zijn raap vind je niet?" Donny haalde zijn schouders op. "Nu, wat moet ik weten zodat ik niet zoiets hoef te zeggen maar wel deel kan nemen in de gesprekken, of waar hebben jullie het over als jullie het niet over voetbal hebben?" De hele weg naar Amsterdam praatten Donny en Joan en toen stopte Donny voor een huis. Een stevig gebouwde en jong er uitziende jongen kwam uit het huis en stapte in de auto.
"Yo!" Ze hij en Donny begroette hem, Joan voelde zich een beetje ongemakkelijk. "Hoi, ik ben Matthijs." Joan glimlachte.
"Hoi." Ze schudde zijn uitgestoken hand. "Joan. Nu heb ik eindelijk een gezicht bij de naam Matthijs." Joan ging echt niet toegeven dat ze al van alles wist over alle jongens en Matthijs vond deze opmerking blijkbaar wel aardig grappig, want hij begon te lachen. Donny had de auto inmiddels alweer de weg op gereden en na wat maar een paar minuten stopte hij de auto alweer. Dit keer stapte Appie in de auto.
"Hey!" Zei Appie en hij ging zitten op de stoel achter Donny. De rest van de rit zat Joan achterstevoren om ook Appie en Matthijs aan te kunnen kijken.
"We zijn er." Zei Donny en hij deed zijn gordel af. De vier stapten uit en Donny deed de auto op slot. Matthijs en Appie begonnen al richting het café te lopen en dat liet Donny en Joan achter. "Dus, jij en Appie dan?" Joan rolde haar ogen en sloeg Donny zachtjes tegen de achterkant van zijn hoofd en rende achter Matthijs en Appie aan.
"Waar hebben jullie het over?" Vroeg ze terwijl ze haar armen in die van Matthijs en Appie haakte. Met hun armen ingehaakt liepen ze het café in en liepen ze naar de jongens die er al waren, die aan een aantal aan elkaar geschoven tafels zaten.
"Kijk eens wie we hier hebben!" Riep Vaclav. "Leuk je weer te zien Joan!" Joan gaf de jongens die ze al kende een knuffel en stelde zichzelf aan de rest voor, maar de namen, die vergat ze gelijk, Joan wist niet waarom, het gebeurde gewoon.
"Oké jongens." Begon Donny met een grijns op zijn gezicht, alweer. "Joan hier, weet niets van voetbal, dus dat onderwerp is verboden voor de rest van de dag, okay?" Iedereen stemde ermee in, maar Joan zat op een stoel met een hoofd als een tomaat. Ze dronken wat en praatten voor een poosje, maar de jongens begonnen lawaaierig te worden en ze begonnen elkaar te plagen. Joan had al snel in de gaten waar het naartoe ging.
"Waarom gaan we niet een stukje lopen ofzo? Of we kunnen iets anders doen, maar laten we hier maar weg gaan voordat ze ons eruit schoppen." Kasper begon zachtjes te lachen en stond op. De rest deed hetzelfde en ze liepen met zijn allen uit het café.
"Waarom gaan we niet naar Artis?"
"Zodat jij je familie kan bezoeken zeker?" Joan grinnikte en Kasper rolde zijn ogen.
"Gaat het altijd zo?" Fluisterde Joan in Kaspers oor en hij knikte. "Arme jij." Ze gaf hem een glimlach en draaide zich toen naar de rest van de groep.
"Artis klinkt leuk, ik ben er nog nooit geweest, dus ik ben benieuwd."
"Je bent er nog nooit geweest?" De meesten keken aardig verbaast en Joan schudde haar hoofd.
"Ik ben eigenlijk nog nooit in Amsterdam geweest..." Nu waren alle jongens verbaast.
"Jij blijft net zo lang hier tot je alle belangrijke plekken van Amsterdam hebt gezien." Zei Donny en de rest van de jongens waren het hier mee eens. "De Amsterdam Arena staat natuurlijk hoog op het lijstje." Joan rolde haar ogen.
"Prima, laat me maar zien wat ik moet zien, maar ik moet wel om elf uur thuis zijn, wat toch niet gaat lukken." Een aantal van de jongens grinnikten en Appie legde zijn arm om haar schouders.
"Gelukkig is de eerste stop heel dicht bij." Hij trok Joan in de goede richting en na een korte wandeling kwamen ze bij de ingang van de dierentuin Joan begon te glimlachen toen ze in de verte al een aantal aapjes zag.
"Laten we naar binnen gaan" Ze kochten allemaal een ticket en gingen door de poorten van de dierentuin.
"Ik wil de leeuwen zien en de jaguar en de penguins, oh! En de olifanten, zebra's en giraffes!" Joan begon helemaal enthousiast te worden nu ze binnen de hekken van Artis stonden.
"En waar beginnen we?" Vroeg Vaclav lachend.
"Waarom volgen we niet gewoon de route?" Matthijs wees naar de bordjes die aangaven waar je heen moest om de route door de hele dierentuin te volgen. Ze volgden de route en ze kwamen eerst een hele hoop pelikanen tegen. Ze gingen een gebouw binnen waar ze eerst in het gedeelte kwamen met een paar hele kleine aapjes, een aantal reptielen en vleermuizen.
"Moet je zien hoe groot die vleermuizen zijn!" Riep een van de jongens en Joan keek omhoog. Die vleermuizen waren inderdaad heel groot. Ze beet op haar lip en bleef lopen tot ze in het volgende gedeelte kwamen met alleen maar vogels. Eerst waren het maar een aantal kleintjes, maar daarna kwamen er ook grotere.
"Joan." Zei Donny en toen Joan omdraaide zag ze vanuit de hoek van haar ogen dat er zo'n grote vogel naar haar toe kwam vliegen. Ze gilde en deed haar ogen dicht. De jongens begonnen te lachen en de vogel ging op het hek zitten. Joan bleef daar staan met haar ogen dicht en een beetje in elkaar gedoken tot iemand haar weg leidde. Het was Kasper die medelijden met haar begon te krijgen. Ze liepen met z'n allen door de hele dierentuin en hadden de meeste lol. Kenny, een van de jongens die er was en Joan nog niet kende, vond zijn goede vrienden de olifanten waar Matthijs herenigd werd met zijn familie: de gorilla's. Donny vond zijn lang verloren zus in een meerval. Het was al vijf uur toen ze de dierentuin uit liepen. Ze hadden besloten dat ze maar een pizza gingen eten op een kade die uitkeek op de grachten van Amsterdam.
"Dit is zeker een van mijn favoriete plekken in Amsterdam tot nu toe." Zei Joan terwijl ze nog een hap van haar pizza nam, ze at het de laatste tijd echt te vaak. De jongens die dicht bij haar in de buurt zaten keken haar glimlachend aan.
"Wat heb je nu eigenlijk met je arm gedaan, je hebt ons nog niet het hele verhaal vertelt." Joan begon een beetje schaapachtig te lachen en vertelde het hele verhaal, maar ze liet het deel weg waarom ze nou niet in slaap kon vallen.
"Hoe kun je nu zo stom zijn?" Vroeg Vaclav met een grijns, maar het verdiende een klap van Kasper. "Au!" Zeurde hij en Joan begon te lachen.
"Ik denk dat ik er niet genoeg met mijn hoofd erbij was toen het gebeurde. Ik weet het eigenlijk wel zeker. Ik was te veel aan het piekeren over een aantal dingen." Zei Joan en ze voelde dat ze bloosde, wetend dat de jongen die naast haar zat de reden was dat ze zoveel piekerde, dat ze dat de afgelopen twee week had gedaan.
"Wie heeft er iets op je gips geschreven?" Vroeg Kasper met een glimlach op zijn gezicht en Joan bloosde weer. Misschien hadden Sydney en Marijn gelijk, misschien kon ze sneller verliefd worden dan ze ooit had kunnen bedenken. Gelijk nadat ze dat dacht schold ze zichzelf inwendig uit. Het was geen mogelijkheid dat ze verliefd zou worden op Kasper, laat staan dat het al gebeurde, het was gewoon nog veel te vroeg.
"Donny heeft het gedaan. Het plan was om hem leeg te houden, maar meneer van de Beek daro, dacht dat het wel leuk zou zijn om er iets op te schrijven." Donny hief zijn hand met een grijns en hij haalde de stift uit zijn zak.
"Iemand anders die iets op Joans gips wil schrijven?" Appie, die aan Joans rechterkant zat stak zijn hand op en Donny gooide de stift naar hem toe. Appie ving hem, maar liet zijn pizza bijna in het water vallen in het proces.
"Kijk uit voor je pizza jij idioot!" Riep Joan. "Het zou eeuwig zonde zijn als hij in het water zou vallen!" Appie grinnikte en pakte Joans arm en schreef iets op het gips.
'Volgende keer, val niet over je beste vriendin, of pieker gewoon niet zo veel ;p'
Ook hij zette zijn handtekening eronder.
"Voor de eerste keer ben ik blij dat het gips van mijn hand tot halverwege mijn bovenarm gaat, nu kan iedereen een heel verhaal er opschrijven zonder dat ze bang hoeven te zijn dat er geen ruimte is voor de rest." Zei Joan en ze probeerde opnieuw te lezen wat er op stond. "Als iemand foto's zou kunnen maken van wat er nu allemaal op staat zou dat heel fijn zijn. Ik kan heel veel niet lezen waarschijnlijk." Al snel was er een hele rij om iets op Joans gips te schrijven. Ze schreven van alles op het gips en het verschilde van 'Ik hoop dat het gips er snel weer af kan' tot 'Jij idioot, wie doet dat nou? Het was grappig om aan te horen tho ;p' Kasper was de laatste die er iets opschreef en het duurde even voordat hij een plekje had gevonden om iets te schrijven.
'Niet nog een keer doen ;) nu kun je voorlopig geen taart voor me bakken :('
Kasper maakte foto's van de berichtjes op haar gips en stuurde ze naar Joan. Ze kreeg ze nog niet gelijk binnen, omdat ze als ze niet thuis was of de wifi code had van iemand ze geen berichtjes binnenkreeg.
"Wat is het volgende puntje op de lijst?" De jongens keken elkaar aan en ze kwamen tot de conclusie dat een tochtje over de kanalen van Amsterdam als volgende aan de beurt was. "Klinkt leuk!" Ze vonden een plekje waar ze een tocht konden maken en ze stapten op de lange boot. De boot begon zijn weg te manoeuvreren door de smalle kanaaltjes en met een grote glimlach bekeek Joan alles.
"Je hebt dit zeker ook nog nooit gedaan?" Vroeg Matthijs en Joan schudde haar hoofd.
"Ik ben zoals ik zei nog nooit in Amsterdam geweest, niet eens om op een vliegtuig te stappen. Elke keer als we naar het buitenland gingen met het vliegtuig, en dat was maar twee keer, gingen we via Rotterdam, vraag me niet waarom, want daarvoor moet je bij mijn ouders zijn." Matthijs glimlachte.
"Wat vind je dan van Amsterdam?"
"Ik vind het fantastisch, maar ik denk dat de mensen om je heen een hele hoop helpen. En de mensen om mij heen zijn fantastisch. Jullie zijn allemaal echt..." Matthijs' glimlach werd groter en Joans aandacht ging weer naar wat er buiten de boot allemaal gebeurde. "Ik snap alleen niet hoe in vredesnaam deze boot door al die kleine kanaaltjes en bruggetjes past." De boot begon langzaam aan de terugtocht en een uur nadat ze de boot in gingen stonden ze weer op de kade. Ze gingen nog een drankje halen en toen Joan voor het eerst die dag echt aan naar huis gaan dacht was het al aan het schemeren. "Hoe laat is het?!" Vroeg ze terwijl ze haar hand in haar zak stak om haar telefoon te pakken. Het was al negen uur. "Hoe ver weg is het treinstation?" Vroeg ze, bang voor het antwoord.
"De auto's zijn twintig minuten weg en het treinstation vanuit daar met de auto nog eens twintig minuten en vanaf hier vijftig minuten lopen?"
"Naar Enschede is het twee uur, wat betekent dat ik om twaalf uur thuis ben. Als ik geluk heb..." De jongens keken elkaar aan.
"Yeah, geen denken aan dat dat gaat gebeuren." Zei Donny en hij schudde zijn hoofd. "Wij gaan je echt niet zo laat nog op een treinstation laten staan. Wat als de laatste trein al is geweest en je op het station staat? Helemaal alleen?"
"Maar waar moet ik dan blijven?"
"Nou, we zijn hier met een hele groep waarvan iedereen in Amsterdam, of daar vlakbij woont. Kies jij maar."
"Wie wil mij überhaupt in huis hebben?" Vroeg Joan lachend en alle jongens staken hun hand wel op. "Dat maakt het zoveel makkelijker..." Zei Joan en het sarcasme droop ervan af. "Hoe ga ik nu kiezen dan?" De jongens haalden stuk voor stuk hun schouders op en Joan zuchtte. "Kies een nummer jongens." Joan had een nummer in gedachten en liet de jongens een voor een raden wat het nummer was en nu was het Kaspers beurt.
"Drie." Joan knikte. "Dat was hem?" Kasper leek verbaast.
"Yup, dat was hem. Dus als je het echt niet erg vind..."
"Nee hoor." Kasper glimlachte lief.
"Dan ga ik nu mijn moeder bellen..." Joan stond op en liep een stukje weg van de groep. Ze zocht haar moeders nummer op en belde haar. "Hey mam..."
"Nee je komt naar huis."
"De jongens laten me niet gaan. Ze willen niet dat ik alleen ga omdat ze bang zijn dat er iets kan gebeuren met me." Joan hoorde dat haar moeder heel diep zuchtte en bijna begon ze te grinniken, maar ze wist zichzelf in te houden. Anders hadden de rapen echt gaar geweest.
"Waar ga je nu dan overnachten?"
"Bij de jongens." Ze wist dat haar moeder het moeilijk vond om daar nu toestemming voor te gaan geven, maar ze wist ook dat ze niet wilde dat er ook maar iets met haar zou gebeuren. "Het spijt me echt heel erg mam, we gingen naar Artis en daarna varen over de kanalen en we hebben pizza gehad en al met al hadden we zoveel lol dat we de tijd helemaal vergeten zijn..."
"Het is al goed schat... Zolang je maar veilig bent."
"Dat ben ik wel bij de jongens." Ik glimlachte en keek over mijn schouders naar de rest die een beetje met elkaar aan het dollen waren. "Ze willen me de Arena ook nog laten zien, maar ik zal zorgen dat ik morgen op tijd thuis ben."
"Dat is je geraden ook."
"Ik hou van je mam."
"ik ook van jou schat." Joan verbrak de verbinding en liep terug naar de jongens.
"Alles geregeld?" Joan knikte naar Kasper. "Mooi zo. Zullen we dan gaan?" Vroeg hij op zijn beurt weer.
"Is goed." De hele groep begon aan de wandeling terug naar de auto's en toen ze daar kwamen stapte iedereen in zijn eigen auto. "Ik zie jullie morgen wel weer jongens!" Riep Joan toen Kasper zijn auto van het slot haalde en instapte.
"Tot morgen!" Joan stapte nu ook in en Kasper reed naar zijn huis. Hij opende de voordeur en liet Joan als eerste naar binnen.
"Doe gewoon alsof je thuis bent." Begon hij. "Breek alleen niet je andere arm." Joan begon te lachen. Ze had de jongens een foto gestuurd in de groepsapp van hoe haar arm eruit zag, gebogen op een onmogelijke plek en ze had als antwoord gekregen dat het ze misselijk maakte. "Ik wil nooit meer een arm of been of wat dan ook op die manier gebogen zien."
"Ik zal het proberen, maar ik kan je niets beloven." Kasper liep de trap op en dat gaf Joan de tijd om wat rond te sneupen in Kaspers woonkamer.
"De logeerkamer is klaar voor gebruik." Zei Kasper toen hij weer beneden kwam. "Dus als je wil gaan slapen, dat kan." Joan glimlachte dankbaar.
"Als je het niet erg vindt, ik ben nog niet zo moe..." Kasper schudde zijn hoofd.
"Zullen we een film gaan kijken anders?" Joan knikte en Kasper zette de televisie aan en opende Netflix. "Kies jij maar."
"Wat een heer." Grijnsde Joan en ze pakte de afstandsbediening aan van Kasper. Ze zocht de 'maze runner' op en keek Kasper aan die instemmend knikte. De twee maakten zichzelf comfortabel en ze startten de film. Ergens tijdens de film waren ze dichter tegen elkaar aan geschoven en ze zaten nu zo dicht op elkaar dat een papiertje amper tussen hun in paste zonder dat hij zou verkreukelen. Kaspers arm lag op de rugleuning van de bank, maar hij legde hem op dat moment om Joans schouders. Het zorgde ervoor dat Joans wangen warm werden en ze beet op haar lip. Haar concentratie was vanaf toen ver te vinden en ze kon zich niet meer op de film focussen, alleen maar op Kasper, die zo dicht naast haar zat. Haar hartslag was zo snel dat ze bang was dat haar hart uit haar borstkas zou kloppen en zo niet, dat Kasper hem kon horen slaan. Kaspers telefoon ging en hij stond op om op te nemen. Joan zette de film op pauze en wachtte geduldig tot Kasper terug zou komen. Het was aardig fris nu hij niet meer naast haar zat en ze rilde een keer. Kasper bleef in de kamer omdat hij wist dat Joan toch geen woord van het gesprek zou verstaan en hij had gelijk. Hij was Deens aan het praten en Joan kon het niet laten om een beetje te giechelen. Het klonk grappig.
"Sorry, dat was mijn moeder." Zei hij toen hij weer ging zitten, verder weg dit keer en Joan vond het jammer dat hij dat deed. Ze betrapte zichzelf erop dat ze zo over hem dacht en moest een glimlach forceren.
"Het moet vast lastig zijn. Dat jij hier woont en je familie nog in Denemarken."
"Het is soms lastig ja, maar ik leef mijn droom en ik weet dat ze trots op me zijn. Als ik wat vrije tijd heb ga ik terug naar Denemarken en zij komen regelmatig hierheen." Joan glimlachte. "We zouden eigenlijk naar bed moeten gaan. Het is al aardig laat en je krijgt waarschijnlijk aardig wat te zien morgen." Kasper stond op en Joan deed precies hetzelfde. Ze volgde hem naar de logeerkamer en ze vond het een klein beetje ongemakkelijk toen ze hem moest vragen of hij ook iets voor haar had om in te slapen. Kasper gaf haar een shirt en een joggingbroek.
"Dankje." Zei Joan, met een verlegen glimlachje op haar gezicht.
"Alsjeblieft." Hij gaf haar een kus op zijn voorhoofd en liep naar de deur van de logeerkamer. "Welterusten."
"Teruste." Het lukte Joan nog maar net om dat over haar lippen te krijgen. De plek waar Kaspers lippen haar hadden aangeraakt tintelde en ze voelde een hele dierentuin aan vlinders in haar buik rondvliegen en ze kon het niet langer ontkennen.