NL •~• Red Velvet •~•Kasper Dolberg

Hoofdstuk 10

Met een goed gevoel liep Joan door de straten van Amsterdam. Ze liep er met haar ouders omdat ze onderweg waren naar het pand waar Joan's oog op was gevallen. Nu een paar dagen nadat ze te horen had gekregen dat ze was geslaagd opende ze een nieuw hoofdstuk in haar leven. De auto hadden ze ergens in een achteraf straatje geparkeerd zodat ze niet al te veel zouden hoeven betalen. Het pand lag aardig dicht bij de Arena, wat gewoon pure toeval was ondanks dat Joan het niet erg vond. Ze kwamen aan bij het pand en een nog jonge vrouw wachtte bij de ingang.
"Hallo, jij bent vast Joan, ik ben Monique. Ik zal je rondleiden door het pand en eventueel nog wat andere panden aan je voorleggen." Joan schudde haar de hand.
"Dat zou erg fijn zijn, ook al hoop ik dat het niet nodig zal hebben." Monique glimlachte en opende de de deur die ze gelijk naar een grote ruimte bracht.
"Het was vroeger een klein schoenenwinkeltje waar ze ook schoenen repareerden, vandaar dat er een soort werkruimte achter deze ruimte is, maar jij wou een bakkerij beginnen toch?"
"Ja, maar dan kan ik in die werkruimte de ovens en koelkasten neerzetten zodat ik daar de taarten en cakes kan bakken, dan zet ik hier een paar kleine tafeltjes neer en de vitrine natuurlijk." Joan zag het al helemaal voor zich en Christine begon er ook een beeld bij te krijgen.
"Je kan dan misschien ook nog wel een paar kleine tafeltjes op de stoep neer zetten. Die is toch breed genoeg." Joan begon te knikken en liep achter Monique door naar de werkruimte. Er lag een hele hoop stof en viezigheid en zelfs nog wat gereedschap, maar ondanks de rotzooi kon Joan het helemaal voor zich zien.
"Hierboven was een klein appartementje toch?" Monique knikte.
"Het is inderdaad niet heel groot, maar voor één persoon is het zeker groot genoeg en het is van alle behoeften voorzien." Joan knikte, ze had het allemaal al in de beschrijvingen gelezen, een bad was er helaas niet, maar dat moest ze dan maar voor lief houden. Ze liepen via een trap die met nog een deur met een slot was beveiligd naar boven. De kleuren die het appartement had stonden Joan totaal niet aan en ook de keuken was niet de mooiste die er bestond, maar voorlopig zou ze het er maar mee doen. Geld om een andere erin te laten zetten had ze niet, zelfs niet om het zelf te doen. Ze liepen het hele appartement door en naast het feit dat het foeilelijke kleuren had was er niets mee aan de hand. De prijs was precies wat Joan kon hebben, met hulp van haar ouders. "Volgens mij ben je helemaal weg van dit plekje." Zei Monique lachend en Joan knikte. "Zullen we dan maar een bod uitbrengen zodat, als hij hem accepteert, je er zo snel mogelijk in kan." Joan keek haar ouders aan die goedkeurend knikten.
"Laten we dat maar doen." Zei Joan en samen met Monique bracht ze een bod uit.
"Ik zal jullie zo snel mogelijk laten weten of hij ermee akkoord is gegaan of niet." Joan bedankte Monique en al snel liep ze met haar ouders weer terug naar de auto.
"Is het ook goed dat ik vanavond met de trein naar huis ga?" Christine begint te lachen.
"Jij bent volgens mij al helemaal aan Amsterdam gewend, je hebt al genoeg vrienden in ieder geval." Joan begon te glimlachen. "Maar het mag hoor, zolang je voorzichtig bent en de tijd maar niet weer vergeet." Ze gaf Joan een knipoog en Joan grinnikte.
"Ik zal het proberen." Ze gaf beide haar ouders een kus op hun wang en liep toen in de richting van de Arena terwijl ze haar telefoon uit haar broekzak viste. "Hey Lot." Zei ze toen Lotte opnam.
"Ben je in Amsterdam?"
"Ja...?"
"Heb je zin om iets met mij te gaan doen? Ik ben namelijk nu ook in Amsterdam."
"Ja!" Riep Lotte enthousiast. "Laten we dat gaan doen! Waar ben je?"
"Ik ben nu onderweg naar de Arena." Zei Joan en in de verte zag ze het stadion al liggen.
"Dan kom ik daar nu ook heen, ik wou binnenkort toch nog een nieuw shirt kopen in de fanshop." Joan glimlachte.
"Prima, dan help ik je wel uitzoeken, maar ik wacht dan wel bij de ingang van de fanshop."
"Is goed!" Ze hingen op en Joan vond haar weg naar de fanshop waar ze maar vijf minuten hoefde te wachten op Lotte die met een sneltreinvaart aan kwam fietsen, haar wangen helemaal rood. "Hey!" Zei Lotte buiten adem en ze zette haar fiets weg waarna ze Joan een knuffel gaf.
"Hey." Joan grinnikte. "Lekker gefietst?" Lotte rolde haar ogen.
"Ik had gewoon zin om je weer een keer te zien oké?" De twee begonnen te lachen en liepen de fanshop in waar ze op zoek gingen naar een nieuw shirt voor Lotte.
"Van wie wil je er een?" Lotte bleef stil. "Nou?"
"Jasper." Zei ze toen en Joan knikte. Ze had de keepershirts met Jaspers naam al zien hangen.
"Hier, ik heb ze." Zei Joan en ze haalde het shirt in Lotte's maat tevoorschijn. Ze pakte hem snel aan en liep naar de pashokjes om het shirt aan te passen.
"En?" Vroeg Lotte toen ze eruit kwam en Joan keek naar de pasvorm van het shirt.
"Hij past perfect." Was haar conclusie en Lotte begon te glimlachen. Lotte verdween weer in het pashokje en kwam er een paar minuten later uit in haar normale kleding en het shirt in haar handen. Joan was inmiddels begonnen met het rondsneupen door de winkel en was tot de conclusie gekomen dat er best leuke dingen tussen zaten.
"Pas gewoon." Zei Lotte toen Joan even stil was blijven staan bij het trainingspak van Ajax. Joan haalde haar maat eruit en trok de trainingsbroek aan in een van de pashokjes. Hij zat in ieder geval heerlijk. Ze keek naar zichzelf in de spiegel en ze besloot dat ze hem gewoon maar zou kopen. Ze trok het vest aan over haar shirt en liep toen het hokje uit. "Je ziet eruit als een echte Ajacied." Zei Lotte met een grijns en Joan begon te lachen.
"Erg hè? Maar ik denk dat ik er ook wel toe verplicht ben door de jongens..." Nu begon Lotte ook te lachen.
"Zou je denken?" Joan haalde haar schouders, nog steeds lachend, op en draaide zich weer om zodat ze het trainingspak weer uit kon trekken en in haar donkerblauwe skinny jeans kon schieten. Met het trainingspak over haar arm liep ze naar de kassa en betaalde snel. Lotte had het terwijl ze zich aan het terug omkleden was al gedaan, dus de twee konden nu zo de winkel uit. Plots begon Lotte Joan in haar zij te porren. "Zijn dat niet een aantal jongens van de selectie?" Vroeg ze enthousiast en Joan keek in de richting waar Lotte heen wees.
"Ja." Zei ze met een glimlach. "Maar kom, laten we ergens wat gaan drinken." Joan was niet van plan om zomaar weg te lopen, maar ze wou Lotte even plagen.
"Ben je nu helemaal mal! Ik wil ze ontmoeten en de beste manier om ze goed te kunnen ontmoeten is om met jou naar hun toe te gaan." Joan begon te grijnzen.
"Maar ik heb geen zin om ook iets met hun te doen, vandaag wil ik alleen met jou dingen doen."
"Dan heb je pech." Zei Lotte en ze sleurde Joan mee naar de jongens. Joans lach weerklonk over het plein waardoor de jongens haar ook al in de gaten hadden en naar Joan en Lotte kwamen lopen.
"Joan!" Joël gaf Joan een knuffel en al snel viel zijn oog op het plastic tasje dat Joan vast had. "Je bent naar de Ajax fanshop geweest?" Vroeg hij toen, toch wel met een frons op zijn gezicht. Joan knikte. "Ik ben trots op je." Zei hij met een knipoog. De andere jongens waren Viktor Fischer, Amin Younes en Mitchel Dijks. Joan had ze al kort een keer ontmoet, dus ze kende ze wel, maar echt goed kon ze niet zeggen.
"Dit is Lotte." Zei Joan toen ze bedacht dat Lotte er ook nog was. Die had zich opvallend stil gehouden vanwege de shock waar ze momenteel in zat. Ze stond gewoon oog in oog met vier voetballers. En nou ook niet echt de minsten. Lotte schudde de handen van de jongens. "Wat waren jullie eigenlijk aan het doen?"
"We waren op weg naar de Arena voor een paar interviews."
"Ah, nou dan houden wij jullie maar niet langer op, ik zou niet willen dat jullie in de problemen komen, behalve Joël dan." Zei Joan met een uitdagende grijns en Joël begon te lachen.
"Natuurlijk." Zei hij. "Ik altijd weer hè?" Joan grinnikte.
"Uiteraard, en daarom kom jij ook gezellig met ons mee." Ze haakte haar arm door de zijne en deed alsof ze weg zou lopen. "Maar als je het niet leuk genoeg vindt ga je maar naar die interviews." Joan gaf hem een knipoog en ze nam samen met Lotte afscheid van de jongens.
"Ze zijn zo leuk!" Zwijmelde Lotte en Joan begon te lachen.
"Als ik in Amsterdam kom wonen zal ik de jongens en jou uitnodigen om mijn huisje te bewonderen, dan kun je ze allemaal ontmoeten." Lotte begon te springen en gaf Joan een knuffel.
"Je bent een held. Wist je dat al?" Joan rolde haar ogen.
"Dan ineens wel natuurlijk." Lotte haalde haar schouders met een grijns op en ze trok Joan mee naar de dichtstbijzijnde Starbucks om een lekkere beker met koffie te halen.