NL •~• Red Velvet •~•Kasper Dolberg

Hoofdstuk 28

Voordat ik jullie dit hoofdstuk laat lezen wil ik eerst mijn excuses aanbieden dat ik zo lang al niet meer geüpdate heb. Ik heb het zo druk. Ik ben heel druk met mijn profielwerkstuk die ik vrijdag in moet leveren en ik heb een paar kleine probleempjes met de meiden met wie ik het moet doen en het zuigt me helemaal leeg omdat ik daarnaast ook nog eens mijn normale lessen en toetsen moest doen. Het spijt me heel erg, ik hoop dat jullie me begrijpen. 

PS. Wat een schitterende wedstrijd hebben we gespeeld zondag! Ik heb van elke seconde genoten! Jullie?

"Ohoh..." Mompelde Joan en ze keek toe hoe Kasper het veld af kwam in de tweede minuut. Hij was in een botsing terecht gekomen en had toen, zoals het leek, last van zijn knie. Joan beet op haar lip en wachtte rustig af tot hij het veld weer op mocht, maar toen dat gebeurde liep hij nog steeds niet helemaal lekker en het was ook aan zijn gezicht af te lezen. Ze waren nog maar net begonnen, dus dit kon een leuke wedstrijd worden.
"Het komt wel goed." Stelde Sydney haar gerust. "Die jongens kunnen wel tegen een stootje." Joan glimlachte naar Sydney, wiens buikje al flink aan het groeien was.
"Hoe gaat het met de kleine?" Sydney legde instinctief haar handen op haar buik.
"Nog maar drie maandjes, dan komt onze kleine jongen al." Joan glimlachte. Justin was helemaal uit zijn dak gegaan toen hij erachter kwam dat hij een zoon zou krijgen en hij belde zijn ouders en zusje dan ook op in extase. "Justin praat iedere avond tegen hem. Hij heeft hem al beloofd dat zodra hij kan lopen hij op voetbal mag zodat hij ooit bij Twente kan spelen en zijn vader nog trotser te maken." Joan begon te lachen.
"Dat is als zijn moeder hem niet in een die-hard ajacied veranderd." Sydney grinnikte. "Wat waarschijnlijk wel gaat gebeuren, zijn oom speelt bij Ajax, dus dat is een belangrijke reden om Ajacied te worden vind je niet?" Sydney knikte.
"En de tweede oom is ook nog eens Ajacied." Ze knipoogde. Ze had het over Kasper en Joan had het door, waardoor haar wangen rood kleurden. "Hoe gaat het eigenlijk tussen jullie twee?"
"Goed. Ik ben aardig druk in mijn bakkerijtje, Gerline is zo goed als definitief bij me ingetrokken, maar dat maakt me niet heel veel uit en ik vind het heel fijn dat ik nu af en toe weg kan om iets met bijvoorbeeld Kasper te doen. We gaan af en toe op dates doen leuke dingen met de rest van de vriendengroep of met de hele selectie. We hebben bijna nooit ruzie en ik kan goed met zijn familie opschieten, die jij ook gaat ontmoeten binnenkort want Kaspers familie komt naar Nederland voor de feestdagen en die gaan we vieren met beide families, dus..." Sydney begon te lachen.
"We zullen zien hoe dat gaat."
"Ik mag hopen een beetje goed. Het is wel mijn familie die ik met mijn schoonfamilie samen ga zetten. Gelukkig kennen ze elkaar al en konden ze wel goed met elkaar overweg dacht ik." Sydney sloeg haar arm om Joan heen.
"Don't worry..."
"About a thing, cause every little thing, is gonna be alright." Ze barstten in lachen uit. De wedstrijd ging ondertussen gewoon verder en de twee meiden waren goed aan het multitasken: ze keken de wedstrijd en ondertussen waren ze druk aan het kletsen over hoe de kamer van de nog ongeboren jongen uit de familie eruit zag en wat Sydney nog anders wou. "Gaan jullie tweede kerstdag trouwens naar jouw ouders?" Sydney knikte.
"Ja, Marijn komt ook geloof ik." Joan glimlachte. "Dus dat wordt een gezellige boel."
"Wat ook een gezellige boel wordt is dat diner wat we hebben met de selectie en plus-one." Sydney fronste.
"Was dat sarcastisch?" Joan keek naar het veld.
"Ik weet niet..." Zei ze. "Natuurlijk was dat niet sarcastisch! Die mensen zijn mijn tweede familie geworden! Ik hou van die mensen dus het wordt oprecht gezellig." Sydney grinnikte.
"Ik denk dat niemand ooit verwacht had dat je dat van de selectie van Ajax zou zeggen."
"Ik zelf ook niet, dus dat is er nog een extra, maar ja als je iemand die zo goed bij je past ontmoet, dan kunnen rare dingen gebeuren." Ze keek naar Kasper die heen en weer rende over het veld.

"Gaat het?" Vroeg Joan toen ze Kasper begroette. "Het zag er niet heel fijn uit." Kasper knikte.
"Het is een beetje dik, maar het komt wel goed." Joan glimlachte. Het luchtte op dat hij dat zei. Ze had er, ondanks dat Sydney haar verteld had dat ze zich geen zorgen hoefde te maken, wel mee gezeten.
"Gelukkig." Ze gaf hem een kus. "Ik ga met Sydney mee naar Groningen. Morgen kom ik weer naar huis."
"Oh ja." Zei Kasper. "Dat is waar, ik zie je dan wel weer. We gingen kerstcadeautjes kopen toch?" Joan knikte. "Mooi, want ik heb geen idee van wat ik moet halen." Joan grinnikte.
"Wat zou je toch zonder me moeten." Ze knipoogde, gaf Kasper een kus op zijn wang en ging toen op zoek naar Sydney die ze ergens achter had gelaten, omdat ze nog naar de wc moest en Joan Kasper nog wou zien. "Ben ik weer." Zei Joan toen ze Sydney had gevonden na een dikke tien minuten zoeken. Samen met Sydney liep ze naar de parkeerplaats en ze stapten in Sydneys auto.
"Zullen we wat muziek opzetten?" Vroeg Sydney en Joan stemde in.

"There's a fire starting in my heart."

Joan begon te grijnzen en zong toen met het liedje mee.
"Reaching a fever pitch and it's bringing me out the dark. Finally I can see you cristal clear." Syndey en Joan barstten opnieuw in lachen uit. "Dat was zo vals." Proestte Joan. Ze kon opzich niet verkeerd zingen, maar soms kon ze aardig uit de bocht vliegen.
"Ow..." Piepte Sydney terwijl ze bleef lachen. "Mijn buik."
"Alles oké?" Joan was gelijk bezorgt. "Stop de auto Syd!"
"Dit komt door jou hoor!" Sydney reed rustig door, terwijl Joan helemaal begon te flippen. Justin zou haar wat aan doen als Sydney of de baby wat zou overkomen. Justin had haar laten beloven dat ze Sydney niet uit het oog zou verliezen. Hij wou haar zelfs bijna niet laten gaan, zo beschermend was hij sinds Sydney zwanger was. "Dit komt gewoon omdat ik zo hard moest lachen idioot!" Joan haalde opgelucht adem.
"Je gaf me een hartaanval!" Lachend en kletsend reden de twee naar Groningen, richting het huis waar Justin en Sydney samen woonden. Ze hadden het vlak nadat ze het nieuws hadden gebracht dat ze in verwachting waren gekocht en woonden er nu al een tijdje gelukkig samen. "Justin!" Riep Joan vrolijk toen ze haar broer zag zitten in de woonkamer. "Geef mij ook even een controller." Zei ze toen ze zag wat Justin aan het doen was en ze plofte naast hem op de bank. Justin zette het spel stop.
"Zeg je nu uit jezelf dat ik je een controller moet geven zodat we samen FIFA kunnen spelen?!" Justin was stomverbaast, hij had geen idee van wat hem nu overkwam. Joan, die een controller wou?! "Ik weet niet of ik nu blij mag zijn met die vrienden van je of niet." Joan begon te lachen.
"Geef me nu maar een controller." Justin stond op en pakte een tweede controller en gaf die aan Joan, waarna hij het potje wat hij aan het spelen was stopte en een nieuwe opstartte. Joan koos voor Ajax met haar favoriete opstelling. Jasper op doel, Matthijs, Davinson, Joël en Daley in de verdediging, Davy Hakim en Donny op het middenveld en als laatste Amin, Kasper en Justin in de voorhoede. "Klaar?"
"Tuurlijk, Twente is sowieso beter, net zoals ik, dus dat is makkelijk."
"Ik ga constant met mensen uit de voetbalwereld om en jij denkt dat ik nog steeds geen FIFA kan?" Justin knikte.
"Ik heb al een jarenlange ervaring." Joan begon te lachen.
"Daar nog eens bij, Hakim was ook speler bij Twente, ik heb in die tijd vaak genoeg voorbij horen komen."
"Hoe weet jij dat nu weer?! Jij luisterde nooit!"
"Ik kon er niet omheen zoveel praatte jij erover met pap!" Justin rolde zijn ogen.
"Laten we maar gaan spelen, ik win toch, maar ja."
"We zullen zien wie er wint." Ze begonnen te spelen en toen de eerste helft voorbij was stond het nog 0-0.
"Hoe?!" Vroeg Justin zich hardop af. "Hoe ben jij ineens zo goed?!" Sydney en Joan lachten zich rot.
"Ik zei het toch Jus!" Justin zei niets meer en veranderde zijn opstelling voordat hij de tweede helft startte. "Ja!" Gilde Joan toen de eerste goal gemaakt was. "Kassie!" De FIFA Kasper had een doelpunt gemaakt en het stond nu 0-1 voor Joan.
"Wat in de wereld?! Joan geef me je telefoon." Joan fronste.
"Waarom?" Justin had nog steeds zijn hand uitgestoken.
"Ik ga één van die vrienden van jou even bellen. Ik denk dat zodra ik Kasper bel jij de pan uit flipt." Joan snapte er nog steeds niets van vooral niet waarom Justin dacht dat ze dan de pan uit zou flippen.
"Laten we dat maar even niet doen en probeer jij nog maar eens te winnen." Sydney begon te lachen.
"Way to go girl!"
Die avond zaten Joan en Sydney beiden tegen Justin aangeleund op de bank. Ze waren filmpjes aan het kijken en ondertussen waren ze wat aan het kletsen.
"Ik vind het leuk dat je, ondanks dat je voor het verkeerde team bent voetbal steeds leuker gaat vinden." Joan grinnikte. Justin had gelijk, ze begon steeds meer van voetbal te houden, maar dat lag waarschijnlijk ook aan het feit dat ze steeds meer van Kasper begon te houden.
"Ik ook, snap ik eindelijk wat je bedoelt als je begint te ratelen over een wedstrijd." Justin keek haar verontwaardigd aan.
"Ik ratel niet!" Joan lachte.
"Weet je dat heel zeker?" Vroeg nu ook Sydney. "Je zit hier soms thuis op de bank met die vrienden van je." Justin zou zijn mond open trekken, maar sloot hem ook al snel. "Zie je?" Justin zuchtte.
"Ik ben zo blij dat ons kleintje een jongen wordt, ik kan niet met twee meiden in één huis dealen. Vroeger was het altijd gelijk met pap en mij en dan mam en Joan, maar dit is oneerlijk!" Joan en Sydney keken elkaar grijnzend aan. Wat was Justin toch ook een piepdoos.