NL •~• Red Velvet •~•Kasper Dolberg

hoofdstuk 11

"Hoelang was je nog van plan om zo te blijven zitten?" Joan sprong op van het fietsenrek waar ze op zat en keek recht in Kaspers lachende gezicht.
"Jij klootzak!" Riep ze uit. "Ik schrok me dood!" Kasper ging stuk van het lachen.
"Sorry." Hikte hij. "Ik kon het niet laten."
"Hoelang zat je er al?"
"Paar minuten." Kasper glimlachte. "Maar je zat hier zo vredig." Joan rolde haar ogen.
"Stalker." Kasper begon weer te lachen en Joan schudde haar hoofd.
"Zullen we maar gaan eten, voordat je me nog meer dingen om het hoofd slingert?" Joan knikte. Ze had wel zin om wat te eten. "En, hoe was het pand?" Joan begon te glimlachen en ze besloot om Kasper maar even te laten wachten op het goede nieuws.
"Hij was schitterend, ik heb een bod uitgebracht." Kasper keek haar met grote ogen aan.
"Voelde het zo goed?!" Joan knikte.
"Het appartement is spuuglelijk, maar ik denk dat ik het naar verloop van tijd heel mooi kan worden."
"Nu wordt je ook een Amsterdamse." Joan begon te lachen.
"Ik support Ajax toch al bedoel je." Kasper begon te knikken. "Idioot..." Kasper keek haar heel even aan, maar hij liet haar straf maar bij een por in haar zij, wat wel voor een gil zorgde.
"Krijg je ervan." Zei hij schouderophalend. Joan zuchtte en rolde haar ogen. Bij een patatzaak in de buurt haalden ze beiden een zak patat en daarna liepen ze naar het sportcomplex 'de Toekomst' waar ze midden op het veld gingen zitten. "Wanneer krijg je te horen of je bod is geaccepteerd?" Vroeg Kasper en Joan deed alsof ze heel verbaast was.
"Dat had ik je toch al verteld?" Kasper keek haar aan met een frons en schudde zijn hoofd. "Oh, dat is dan mijn schuld." Joan bleef daarna weer stil.
"Nou?" Kasper keek haar indringend aan. Ze had hem nu echt nieuwsgierig gemaakt.
"Ik kan binnenkort mijn bakkerijtje openen." Zijn ogen werden groot.
"Het is geaccepteerd?!" Joan knikte met een glimlach van oor tot oor en Kasper sprong op en trok Joan met zich mee omhoog en gaf haar een knuffel. Plots begon het te miezeren. Joan keek omhoog en een grote hoop donkere wolken hadden zich verzameld.
"Oh oh..." Zei ze lachend en nog voor ze iets anders kon zeggen leek het alsof de hemel zich opende, zo hard begon het ineens te regenen. Joan en Kasper begonnen te lachen en Joan gaf Kasper een speelse duw voordat ze het op een rennen zetten. Dit had ze al eerder gedaan en de uitkomst was dit keer precies hetzelfde als de vorige keer met Appie, Kasper kreeg haar al heel snel te pakken, maar dit keer, in plaats van weglopen, draaide ze zich om in Kaspers armen. Ze keek hem aan, zijn haren die nu aan zijn voorhoofd geplakt zaten, zijn blauwe ogen en zijn lippen die nu zo verleidelijk waren. Ze keek weer in zijn ogen en glimlachte, toen voelde ze zijn lippen op de haren en de dierentuin die Kasper al vaker had laten ontstaan ontstond weer in Joans buik. Ze legde haar armen om Kaspers schouders en ging voor zover mogelijk nog dichter tegen hem aan staan. Toen ze beide terug trokken hadden ze beiden een grote glimlach en Joan zag dat Kaspers ogen twinkelden. Ze legden hun voorhoofden tegen elkaar en de regen bleef maar naar beneden komen, maar zoals in elke romantische film maakte het ze niets uit.
"Zullen we maar naar huis gaan?" Vroeg Kasper en Joan knikte, ze kon geen woord over haar lippen krijgen. Kasper pakte haar hand en zo liepen ze terug naar de Arena waar ze als twee verzopen katjes in zijn auto gingen zitten. Ze reden in stilte naar zijn huis, beide in hun eigen gedachten verzonken en Joan schrok op uit de hare toen Kasper haar vertelde dat ze er waren. Ze liepen naar de voordeur en al snel stonden ze binnen. "Wil je douchen?" Vroeg Kasper en Joan knikte verlegen, maar Kasper glimlachte lief. "Ga jij dan maar eerst." Hij duwde haar zachtjes in de richting van de trap en vervolgens naar de badkamer. Hij wees aan waar alles stond en gaf haar wat kleren van hem. "Als je je kleren hier op een hoop gooit dan zorg ik dat ze droog zijn morgen." Joan glimlachte dankbaar en gaf Kasper een kus op zijn wang.
"Dank je Kasper. Je bent een held." Kasper glimlachte en liep de badkamer uit zodat Joan hem op slot kon doen. Snel schoot Joan onder de douche en genoot van het warme water. Op het veld zo met Kasper had ze het niet koud gehad, maar nu had ze toch echt wel in de gaten dat het nogal frisjes was. Ze sopte haar haren in met Kaspers shampoo en genoot van de geur die het had. Het mocht dan wel een mannengeurtje zijn, maar Joan had dat altijd lekker vonden ruiken. Ze maakte een tulband op haar hoofd met een handdoek toen ze onder de douche vandaan stapte en droogde zichzelf af met een andere. Ze trok het shirt en de joggingbroek aan die Kasper haar gegeven had en liep de douche toen uit nadat ze haar haren had afgedroogd en in een knot had gedaan. Beneden was Kasper weer Deens aan het praten en Joan vermoedde dat hij met zijn familie aan het praten was.
"Kas, ik ben klaar." Kasper keek op van zijn laptop, waarop hij met iemand aan het skypen was.
"Mom, this is Joan, Joan, this is my mother." Joan glimlachte.
"Hello." Zei ze vervolgens en met z'n drieën bleven ze praten tot Kasper ging douchen.
"Why, if he hasn't showered yet was his hair wet?" Joan begon te lachen.
"We kregen een fikse regenbui over ons heen." Kirsten begon te lachen. "Toen waren we beiden goed nat."
"Woon je eigenlijk met Kasper samen?" Joan glimlachte verlegen en schudde haar hoofd. "Mooizo, anders had ik een goed woordje met Kasper moeten hebben. Met iemand samen gaan wonen en het mij niet vertellen." Joan begon opnieuw te lachen.
"Geen zorgen, ik logeer hier een nachtje. Morgen ga ik tekenen voor een eigen plekje." Kirsten glimlachte.
"Hij vindt je wel echt leuk." Joans wangen werden rood. "Hij kon dat jochie uit zijn team wel schieten." Joan grinnikte.
"Ik weet het. Die twee hebben dikke ruzie gehad. Het is een wonder dat ze geen van beide gewond zijn geraakt."
"En Kasper is normaal niet zo..." Joan knikte en van boven klonk alweer allemaal gestommel en Kasper kwam niet lang daarna naar beneden.
"Dat kun je snel." Zei Joan verbaast. "Je had wel langzamer gemogen opzich. We hadden het wel gezellig." Joan was in het engels blijven praten zodat Kirsten het ook kon blijven volgen en die stemde met Joan in, wat ervoor zorgde dat Kasper begon te lachen.
"Ik kan ook wel weer weg gaan hoor." Als uit een reflex pakte Joan zijn hand.
"Dat hoeft nou ook weer niet." Kasper glimlachte en met zijn duim wreef hij heel kort over de rug van Joans hand.
"Nou lieverds, ik ga maar weer eens." Kirsten had wel gezien wat de twee aan het doen waren en met har moederlijk instinct zag ze in dat er iets aan het opbloeien was.
"Is goed."
"Jeg elsker dig." Kasper glimlachte en herhaalde wat zijn moeder zei.
"Leuk zo met je gepraat te hebben Joan." Joan knikte.
"Ik vond het ook leuk. Wie weet zie ik u nog een keer."
"We zullen zien." Zei Kirsten met een veelbelovende blik en toen verdween haar gezicht van het scherm.
"Jullie hadden het echt gezellig niet?" Joan knikte.
"Je hebt een schat van een moeder." Kasper knikte met een trotse glimlach. "Zullen we dat filmpje maar gaan kijken?" Joan sprong op van de bank en zette de televisie aan. Daarna gooide ze de afstandsbediening naar Kasper en hij zette Netflix aan.
"High School Musical!" Riep Joan toen ze de film 'High School Musical' voorbij zag komen.
"Is dat een leuke film?" Joan keek Kasper met ogen zo groot als theeschoteltjes aan. "Dat was een domme vraag?"
"Die films zijn werkelijk waar het einde.!" Kasper haalde zijn schouders op en zette het eerste deel aan. Joan had zichzelf nog aardig goed onder controle totdat het eerst liedje begon te spelen.