NL •~• Red Velvet •~•Kasper Dolberg

hoofdstuk 23

Joan werd wakker omdat er iemand op het raampje van de auto tikte. Ze opende haar ogen en keek recht in het gezicht van een lachende Kristina, Freja stond naast haar te lachen.
“Kas….” Joan stootte Kasper zachtjes aan met haar schouder. “Wordt maar wakker voordat je zo nog langer naar het geplaag van je zusjes mag luisteren.” Kasper kreunde.
“Wat is er…” Hij keek zijn zussen streng aan die vervolgens in een nood treinvaart naar binnen renden en de deur achter hun dicht gooiden.
“Goeiemorgen.” Grinnikte Joan en ze begon wat aan haar haren te frunniken omdat een van de spelden in haar haren zowat in haar hoofd stak.
“Goeiemorgen.” Kasper leunde een beetje voorover om Joan een kus te geven, maar Joan ontdook hem.
“Je krijgt een kus als ik zo mijn tanden heb gepoetst.” Zei ze en Joan stapte snel uit de auto voordat Kasper haar tegen kon houden en haar alsnog een kus kon geven. Op blote voeten en nog in de jurk van de avond daarvoor liep ze naar de voordeur waar ze op de bel drukte.
“Waar zijn jullie nou de hele nacht geweest?” Vroeg Martha toen ze de deur open deed en vervolgens zag hoe haar dochter en de vriend van haar eruit zagen.
“We hebben geslapen in de auto omdat ik een sleutel vergeten was mee te nemen en we jullie niet wakker wouden maken.”
“Hoe laat waren jullie thuis dan?” Joan keek Kasper even aan voor het antwoord.
“Een uur of één?” Kasper knikte en Joan keek haar moeder weer aan.
“Toen lagen wij ook pas net op bed hoor, we hebben het hier ook gezellig gehad.” Joan glimlachte en ook Kasper had een lach op zijn gezicht. Het was goed om te horen dat beide families zo goed met elkaar op konden schieten. “Gaan jullie eerst maar douchen voordat jullie gaan ontbijten, dan zijn jullie ook weer helemaal fris, wij zorgen wel dat jullie daarna gelijk aan kunnen schuiven.” Kasper en Joan knikten en liepen toen naar boven.
“Ga jij anders maar eerst douchen.” Zij Joan toen ze op haar kamer stonden. “Tegen de tijd dat ik klaar ben met al mijn speldjes uit mijn haar vissen en ik mijn make up van mijn gezicht heb ben jij hopelijk al wel weer klaar.” Kasper grinnikte en drukte een kus op Joans wang die de make up remover uit de badkamer haalde met een paar watjes en vervolgens op haar kamer voor de spiegel ging zitten. Ze was al aardig lang bezig met al haar speldjes eruit halen toen Kasper weer terug kwam.
“Moet ik helpen?” Joan zuchtte gefrustreerd, ze wist dat er nog een paar in zaten, maar tussen al haar haren kon ze ze niet vinden.
“Ja graag…” Zei ze dan ook gelijk. Kasper ging achter haar staan en haalde voorzichtig zijn vingers door de lange haren van Joan om nog drie speldjes te vinden.
“Dat waren ze.” Joan sprong op, gaf Kasper een knuffel en rende toen, met haar tot op de grond reikende jurk nog aan, naar de badkamer waar ze de kraan al warm liet worden terwijl ze haar jurk uittrok en op een haakje hing. Ze stapte onder de warme stralen en genoot van het warme gevoel dat zich door haar lichaam verspreidde. Ze sopte haar haren in met shampoo en haar lichaam met een zoete, maar frisse geur douchegel en nadat ze zich van alle sop had afgedaan stapte ze uit de douchecabine en sloeg een handdoek om haar lichaam en wikkelde er een om haar hoofd. Ze droogde haar lichaam af en trok een oversized trui aan die dienst deed als een jurk en haar haren deed ze in een knot met een bandana om haar hoofd. Ze poetste haar tanden en smeerde de nodige huidverzorging op haar gezicht. Met een paar fluffy sokken aan haar voeten liep ze naar beneden en ging ze naast Kasper aan de tafel zitten waar haar moeder allerlei lekkere broodjes had opgelegd.
“Kijk eens aan, daar hebben we ook nog eens de sloomste van iedereen. Dat duurde nogal even, ik ben nog net niet uitgehongerd, maar het scheelt niet veel.” Joan zou bijna een opmerking maken, maar ze bedacht net op tijd dat het toch geen nut had om een sneer terug te maken omdat Justin dan alleen maar meer lol ervan zou hebben.
“Eet smakelijk.” Zei ze daarom ook alleen maar en ze pakte een van de croissantjes. De rest zei ook iets in de trant van ‘eet smakelijk’ en ze begonnen allemaal te eten. Het was pas tien uur, dus ze waren nog aardig op tijd.
“Wanneer gaan jullie eigenlijk weer naar huis?” Vroeg Joan aan Kasper. Kasper keek zijn familie aan.
“Een uur of drie?” Joan knikte.
“Blijf jij vanavond nog eten?” Weer knikte Joan. Ze wist dat haar moeder haar dochter graag nog iets langer in huis had voordat die weer naar Amsterdam vertrok en haar zoon naar Groningen. “Jij ook Justin?”
“Ja hoor mam, maar ik ga wel op tijd weg, ik moet nog studeren en Sydney en ik zouden nog gaan praten over de baby.” Kirsten keek Justin aan.
“De baby?” Justin had een glimlach van oor tot oor op zijn gezicht en zijn ogen twinkelden.
“Sydney, mijn vriendin, en ik verwachten een kindje.”
“Ach wat leuk!” Riep Kirsten zowat uit. “Hebben jullie al enig idee welke namen jullie willen?” Justin schudde grinnikend zijn hoofd.
“Nee, daar willen we het vanavond over hebben, niet dat er haast achter zit, maar we willen gewoon beginnen met brainstormen.” Kirsten knikte en terwijl er een heel gesprek over baby’s en zwangerschap ontstond tussen Justin, Kirsten, Martha, Pierre en Flemming bleef de rest stil, op de paar keer nadat ze mee lachten om een van de opmerkingen die er gemaakt werden, en genoten van hun ontbijt.

“Ik zie je morgen wel weer ofzo.” Joan gaf Kasper een kus die vervolgens naar zijn auto liep.
“Jo, Jo!” Joan draaide zich om naar Justin. “Trek je jas en schoenen aan wij gaan een stukje lopen.” Joan knikte en ze trok haar sneakers en jas aan en arm in arm met Justin liep ze naar buiten.
“Waarom moet je ineens zo nodig met mij lopen?” Vroeg Joan met een grijns.
“Mag ik niet wat doen met mijn kleine zusje die ik nu nog minder vaak zie.” Joan glimlachte.
“Natuurlijk wel, maar je bent gewoon niet het type die ‘gewoon’ een rondje met zijn zusje door de stad gaat lopen.” Justin begon te lachen. “Wat is er?” Justin zuchtte.
“Ik ben doodsbang nu goed…” Joan pakte zijn hand en ze stopten met lopen. “Het idee dat ik vader wordt maakt me helemaal warm van binnen, maar tegelijkertijd wil ik er zo hard mogelijk van wegrennen. Ik ben niet goed genoeg om een vader te zijn. Syd gaat niets aan me hebben. Is het niet veel te vroeg? Wat moet een kind nou met een vader als ik? En Syds opleiding, hoe gaat ze dat doen met een baby? Ik wil haar niet in de weg zitten!” Justin begon in paniek te huilen. “Ik weet niet wat ik moet doen Joan en ik ben bang!” Joan nam haar grote broer in haar armen en liet hem huilen. “Ik durfde niet naar mam of pap te gaan, bang dat ze me niet zouden begrijpen, ze zijn altijd al het perfecte stel geweest. Eerst getrouwd, twee jaar later hun eerste kind, toen ze beiden en vaste, goed betaalde baan hadden en alles goed voor elkaar hadden. Ze waren al jaren bij elkaar en kenden elkaar nog veel langer dan dat. Syd en ik hebben niets van die dingen. We zijn niet getrouwd, zijn beiden aan het studeren en zijn nog maar een paar maand bij elkaar. Wat moet ik Joan.” Hij schreeuwde het nog net niet, maar hij klonk zo breekbaar.
“Jus, ik heb geen idee wat ik zou doen als ik in jouw schoenen zou staan, maar ik weet dat jij van Syd houdt en zij net zo veel van jou, jullie gaan hier samen doorheen komen. Over iets minder dan zeven maand houd je dat kleine wondertje in je armen en dan weet je dat het alles waard was.” Justin begon te lachen.
“En hoe weet jij dat nu?”
“Kijk je geen films Jus?” Nu begon Justin nog harder te lachen en hij veegde zijn tranen van zijn wangen.
“Ik ben gewoon bang dat ik het niet goed zal doen.” Joan gaf Justin een kus op zijn wang.
“Als je net zo’n goede vader gaat zijn als je een goede broer bent, dan komt het allemaal wel goed.” Ze glimlachte en ze liepen verder en een uur later kwamen ze weer thuis. “Je moet binnenkort maar naar Amsterdam komen en ik kom wel een keer naar Groningen.” Justin knikte en ze liepen naar binnen. “Wij zijn weer thuis.” Martha zei iets vanuit de keuken, maar ze konden niet verstaan wat.
“Wat riep je mam.”
“We kunnen eten!” Joan en Justin grinnikten en gingen aan tafel zitten waar de aardappels al klaar stonden. “Nog een keer gezond voordat jij jezelf weer gaat verwaarlozen Jus en Joan alleen nog maar gebak gaat eten.” Het gezin begon te lachen en ze schepten hun borden vol.
“Het is heerlijk mam.” Martha glimlachte en ze gingen in alle rust verder met eten.

Heyy! Ik wil jullie heel snel even bedanken voor alle reads en votes❣ ik heb gewoon al bijna 5k reads op dit boek! Echt fantastisch!

Ik wou ook even laten weten dat het waarschijnlijk niet heel lang meer duurt voordat ik dit boek af ga ronden, maar wees niet getreurd, mocht ik er een einde aan maken (het zou nog wel eens heel moeilijk kunnen gaan worden😅) dan komt er een vervolg aangezien ik van plan ben een triologie te maken🎉

Verder had ik nog iets, maar ik weet gewoon niet meer wat haha

Laat weten wat jullie ervan vinden!