NL •~• Red Velvet •~•Kasper Dolberg

Hoofdstuk 27

“Hallo, wat kan ik voor u doen?” Joan glimlachte naar de vrouw achter de kassa.
“Hallo, zou u voor mij deze foto’s af kunnen drukken? Er zit aardig wat spoed achter.” Joan beet op haar lip.
“Dan heb je geluk dat het rustig is.” De vrouw knipoogde en Joan haalde opgelucht adem. De vrouw nam het usb-stickje van Joan en liep ermee weg. Ondertussen pakte Joan haar telefoon erbij en sms’te Kasper.

U: Ze gaan ze nu afdrukken, lukt het met de lijstjes?

Via internet hadden Joan en Kasper een aantal lijstjes uitgekozen en Kasper was nu onderweg naar de winkel om ze te halen.

Kasper: Soort van…
U: Moet ik zo langs komen?
Kasper: Zeg maar als je klaar bent, dan zeg ik of je nog nodig bent. Love you x

Joan grinnikte. De slijmerd. Ze was wat met haar telefoon aan het spelen toen de vrouw terugkwam.
“Kijk eens, dat wordt dan vier euro en tien cent.” Joan pakte haar portemonnee.
“Zou ik mogen pinnen?” De vrouw knikte en Joan haalde haar pinpas tevoorschijn. Ze betaalde voor de foto’s en ze deed de foto’s in haar tas. “Bedankt.” Ze liep de winkel uit en haalde haar fietssleutels uit haar broekzak. Ze liep naar haar fiets en ze haalde hem van het slot. Ze pakte haar telefoon.

U: Heb je nog hulp nodig? Ik ben klaar.
Kasper: Nee, ik heb het bijna voor elkaar.
U: Mooizo :)

Joan reed terug naar haar bakkerijtje waar ze snel nog een paar uur haar bakkerijtje open te laten gaan. Eenmaal weer thuis legde ze de foto’s op de trap naar boven en de deur ging al open.
“Gerline!” Zei Joan, maar toen ze het meisje goed aankeek schrok ze van de grote, inmiddels blauwe plek op haar wang. “Lieverd, wat is er gebeurd?!” Ze slikte een paar keer. “Kom, ga maar even achter zitten.” Ze liepen naar de achterkant van de bakkerij en Joan duwde Gerline op een stoeltje neer.
“Mn ex… Toen ik hem de waarheid vertelde werd hij woest en hij sloeg me. Ik had nooit gedacht dat hij daartoe in staat was…” Joan schrok.
“Kind, wat erg…” Mompelde Joan. “Woonde je met hem samen?” Gerline schudde haar hoofd.
“Ik woon nog bij mijn ouders, maar die gaan me vermoorden als ze me zo zien… Ze hebben me altijd voor hem gewaarschuwd…” Joan dacht geen seconde na over hoe ze reageerde en ze wist nadat ze het gezegd had dat ze er ook geen spijt van had.
“Je mag hier blijven zo lang als je wilt.” Gerline keek verbaast op van haar handen.
“Meen je dat?” Joan knikte.
“Natuurlijk! Ik kan je toch niet zomaar op straat zetten.” Ze knipoogde. “Als je je spullen niet kunt halen kun je wel wat van mij lenen of zoiets.” Joan maakte er helemaal geen punt van. “Je bent van harte welkom.” Gerline stond op en gaf Joan een knuffel en begon te snikken.
“Bedankt!” Joan wreef zachtjes over haar rug. “Ik weet niet hoe ik je kan bedanken.” Joan liet haar los.
“Je vindt ooit wel een manier.” Ze knipoogde. “Anders help je me hier en daar hier beneden. Dan kan ik vanavond ook de bakkerij open houden en gewoon naar een afscheidsfeestje.” Gelijk knikte Gerline.
“Dat doen we.” Joan knikte.
“Klaar.”
“Joan?”
“Dat is Kasper of niet?” Joan knikte. “Ga maar, ik red me wel.” Joan glimlachte meelevend naar Gerline en liep toen naar voren.
“Hey Kassie.” Ze sloeg haar armen om hem heen. “Heb je de lijstjes?” Hij knikte en Joan pakte zijn hand trok hem mee naar boven. Onderweg nam ze de foto’s mee en boven legde ze ze allemaal op de tafel en begonnen zij en Kasper met de foto’s in de lijstjes te stoppen. Met een kwartier zaten alle foto’s erin en begonnen ze de lijstjes allemaal apart in te pakken.
“Valt het op dat ik deze in heb gepakt?” Vroeg Kasper en hij legde het door hem ingepakte lijstje naast eentje die Joan had gedaan. Het verschil was duidelijk zichtbaar en het was aardig duidelijk dat inpakken niet een van Kaspers kwaliteiten was. Joan grinnikte.
“Ach, wat maakt het uit? Het gaat om het cadeautje, niet op het pakpapier.” Ze knipoogde en Kasper porde haar in haar zij, waardoor Joan een gek hupsje maakte.
“Dat was niet lief Dolberg.” Kasper haalde zijn schouders op. “Die ga ik je betaalt zetten.” Joan ging weer rustig verder met het inpakken.