NL •~• Red Velvet •~•Kasper Dolberg

Hoofdstuk 18

"Moet ik me niet eerst omkleden voordat we uit eten gaan?" Vraag ik als Kasper in de auto zitten terug naar Kaspers huis gaan.
"Je ziet er schitterend uit."
"Maar ik loop hier al de hele dag in, we hebben ook op het gras gezeten..."
"Je ziet er nog steeds schitterend uit."
"Maar Kas..." Kasper begon te lachen. "Wat heb ik nou weer gedaan wat zo grappig is. Ik vraag je gewoon wat maar je geeft geen fatsoenlijk antwoord."
"Nee." Ging Kasper tegen haar in. "Ik geef je niet het antwoord wat je wil horen, ik vind dat je je niet om hoeft te kleden en ik weet wel zeker dat de rest er ook zo over denkt, maar jij hebt al in je hoofd dat je het wel moet doen." Joan beet op haar lip. Misschien was het wel zo.
"Ik hoef me dus niet perse om te kleden?" Kasper schudde zijn hoofd en wendde zijn blik toen heel even van de weg af om Joan aan te kijken.
"Er is helemaal niets mis mee met hoe je er nu uit ziet. We gaan ook niet naar zo'n super chique restaurant hoor, gewoon naar een soort snackbar achtig iets waar je een groot bord met patat krijgt en een schnitzel ofzo." Joan knikte en glimlachte.
"Dan kleed ik me niet om." Ze pakte haar telefoon omdat hij begon te trillen. "Jus, waarom bel jij nou weer?"
"Waar ben je!" Joan fronste.
"Ik kwam bij je thuis en er was helemaal niemand en je reageert niet meer op je appjes en ik krijg je de hele dag al niet te pakken en Kaspers nummer heb ik niet, dus die kan ik ook niet bellen en pap en mam kan ik ook niet vragen want die zijn een weekendje weg en zitten in het buitenland en ik wil ze niet ongerust maken..."
"Wow Jus rustig! Pap en mam weten waar ik ben en ik ga nu ook ophangen want dit kost jou waarschijnlijk een fortuin want ik zit in Denemarken."
"Wa... Je zit waar?!"
"Kasper heeft me meegenomen naar Denemarken en ik ga zo met hem en zijn familie uit eten, maar ik ga hangen broertje van me. Ik hou van je."
"Ik hou ook van jou..." Zei Justin beduusd en ze hingen op.
"Zo, die was zowat in paniek." Zei Joan lachend. "Ik weet toch wel zeker dat ik het hem ook had verteld, en anders Sydney wel." Kasper haalde zijn schouders op.
"Je hebt zelf wel eens gezegd dat Justin een vergeetachtig mens is en Sydney is zwanger, dus dat kun je haar ook niet kwalijk nemen."
"Doe ik ook niet, maar Jus was wel echt goed bezorgd." Kasper lachte en stopte de auto voor de snackbar. Hij en Joan stapten uit en ze liepen naar binnen waar de rest al zo ver mogelijk achterin zat met een blikje drinken.
"Hey, daar hebben we ons favoriete koppeltje." Zei Kristina grijnzend en Kasper wierp haar een blik terwijl Joans wangen van kleur verschoten. "Hoe was het vandaag?"
"Super leuk. Nooit geweten dat Denemarken zo mooi is, ook al hebben we misschien wel het langst in een parkje gelegen." Ze begonnen te lachen en Kasper en Joan gingen naast elkaar zitten en Kasper pakte haar hand onder de tafel en keek haar glimlachend aan.
"Du kan også prøve at drikke?" Joan keek naar Kasper voor vertaling.
"Wat wil je drinken?"
"Cassis graag." Zei Joan met een glimlach en Kasper vertaalde het naar het Deens en bestelde zelf ook wat te drinken.
"To gange cassis lignende." De meid knikte en liep weer weg en ze deelde ook gelijk de menukaarten uit. Kasper vertaalde alles voor Joan en ze koos om een lekkerbekje te kiezen en zei het tegen Kasper zodat hij het door kon geven.
"Ik kan maar beter een keer een paar woordjes Deens leren." Kasper grinnikte.
"Ik help wel." Hij knipoogde en drukte een kus op haar wang. Kristina zuchtte.
"Wat is er?" Vroeg Joan lachend.
"Jullie zijn zo schattig samen! Hoe lang hebben jullie al? Dertig jaar?" Joan schudde haar hoofd.
"Twee week ofzo, drie?" Kirsten verslikte zich in haar drinken.
"Zo kort nog maar?!" Joan beet op haar lip. "Toen wij nog maar zo kort bij elkaar waren hadden wij nog niet zo'n sterke band hoor!" Ze liet de adem die ze vast had gehouden glippen en glimlachte. Ze was positief geweest en vond het alleen maar leuk dat ze nog maar zo kort bij elkaar waren.
"Zullen we morgen gaan zwemmen?" Vroeg Freja die het onderwerp meer dan graag wou veranderen. "Met z'n allen?" Ze keken gelijk allemaal naar Joan.
"Ik pas me wel aan hoor, maar het lijkt me alleen maar leuk!" Dus zo spraken ze af om de volgende dag gaan zwemmen. Ze kletsten gezellig terwijl ze hun eten opaten en toen Joans bord bijna leeg was gaf ze het op. "Het was heerlijk, maar als ik nog meer ga eten, dan ontplof ik." Freja begon te lachen, maar duwde zelf haar bord ook van haar weg. Ze hadden reusachtige borden gekregen en bij Joan kon er echt niets meer bij.