NL •~• Red Velvet •~•Kasper Dolberg

Hoofdstuk 20

"Wie wil er een stukje taart?" Vroeg Joan toen ze haar mes in de eerste appeltaart zette. De eerste taart die hier gebakken was. De eerste van hopelijk nog heel erg veel. Gelijk kreeg ze van alle kanten allemaal ja's naar zich toe geslingerd en met een grijns sneed ze de taart in twee gelijke stukken. "Met hoeveel zijn we eigenlijk?" Vroeg ze toen lachend. "Freja, Kasper, Appie, Naomi, Marijn, Joan, Amber, Lotte, ik... Mis ik nu nog iemand?" Joan keek de groep rond en kwam toen tot de conclusie dat ze toen iedereen had. "Dan zijn we dus met z'n negenen." Joan sneed hem in negen stukken. "Ik heb alleen geen slagroom, sorry."
"Nou, dat vind ik niet kunnen hoor." Zei Marijn met een knipoog en Joan richtte haar mes op haar.
"Uitkijken jij." Zei Joan dreigend, maar ze kon niet laten om te grijnzen. "Ik weet precies waar alle messen liggen." Marijn rolde haar ogen en gaf toen de schoteltjes aan waarop ze de taart zouden eten. "Jullie moeten maar kijken of hij lekker is of niet, ik heb hem niet gemaakt." J, Amber en Naomi keken Joan verontwaardigd aan. "Sorry lieverds, maar ik heb nog nooit taart van jullie gehad." Ze blies de drie een kushandje.
"Vooruit, we vergeven het je." Toen iedereen een stukje taart had gaf Joan iedereen een vorkje en begonnen ze te eten van hun stukjes taart.
"Toegegeven, hij is lekker." De drie vriendinnen keken Joan triomfantelijk aan en Joan grinnikte. "Ik kan niets anders zeggen. Mag ik jullie hulp af en toe inschakelen?"
"Natuurlijk, je kan altijd op ons bouwen." Naomi sloeg haar arm om Joan. Een half uur zaten ze zo te kletsen en toen kon iedereen weer aan de slag.
"Lukt het Freja?" Vroeg Joan die Freja in haar eentje aan de slag had gezet aan de appelflappen. Freja knikte, maar zei niets, ze bleef gefocust op het er niet afsnijden van haar vingers. "Bedankt dat je helpt, je hebt vakantie en zou van alles kunnen doen, maar toch help je mij." Freja legde het mesje en de appel weg en gaf Joan een knuffel.
"Mijn schoonzus helpen kan ik niet elke dag omdat die idioot van een Kasper zo nodig weer naar Nederland moest. Als jij ook gewoon een Deen was..." Joan lachte.
"Sorry, maar ik kan hier helemaal niets aan doen." Freja grinnikte.
"Anders dan?"
"Had ik waarschijnlijk er niets aan veranderd." Joan knipoogde en liep naar voren waar ze haar armen van achteren om Kasper heen sloeg. "Hoe gaat het hier?"
"Zoals je ziet goed, alleen moest je nou elk tafeltje en stoeltje geschilderd hebben?" Joan beet op haar lip. Ze had twee tafeltjes met beide vier stoeltjes voor binnen en dan dat ook nog eens voor buiten. "De kozijnen zijn geverfd en we zijn nu klaar met twee tafeltjes." Joan knikte en drukte een kus op Kaspers wang. Ze zag vanuit haar ooghoeken Appie naar hun kijken en ze liet Kasper langzaam los, ze wou niet dat Kasper verkeerd zou reageren als hij erachter kwam dat het door Appie kwam dat ze hem los liet.
"Als we zo doorgaan kan ik einde van de week al open." In Joans stem was de opwinding te horen. Ze kon niet wachten totdat ze open kon. "Het wordt ook al aardig laat, ik denk dat ik zo maar een hele hoop patat ga halen ofzo. Dan kunnen we boven wel gaan eten."
"K!" Klonk het vanuit de keuken. Joan grinnikte en draaide zich om om de keuken weer in te lopen.
"Wat is er?"
"Hoeveel mensen passen er in dat huis van jou?" Joan haalde haar schouders op.
"Ik heb geen idee, ik heb nog nooit geprobeerd er een hele hoop mensen in te proppen." De meiden begonnen te lachen, terwijl Freja geduldig doorging met het klaarmaken van de appelflappen. "Hoezo dan?"
"Jasper, Davy en Joël komen er nu aan." Joan begon te grinniken.
"Natuurlijk, waren nodigen we Donny niet ook uit, dan is Marijn niet zo alleen..." Marijn pakte gelijk haar telefoon, ze had de sarcasme in haar stem niet gehoord. "Nee Ma... Laat ook maar, we proberen het gewoon erin te proppen."
"Ik ga wel naar huis, Freja moet zelf maar even kijken wat ze doet, maar het is niet zo leuk voor mijn ouders en Kristina als ik nog langer wegblijven." Joan knikte.
"Freja mag prima blijven, maar als ze met jou mee naar huis wil is dat ook helemaal prima."
"Ik vraag haar wel even." Kasper liep naar Freja toe terwijl Marijn weer terug kwam.
"Donny komt ook." Joan zuchtte.
"Dat wordt een hele hoop patat." Ze lachten en Appie zette een stap naar voren.
"Anders ga ik wel naar huis."
"Ben je mal?!" Riep Joan zowat uit. "Je bent net zo goed een van mijn vrienden, waarom zou je dan naar huis moeten?" Kasper keek heel even weg van Freja, maar Joan negeerde hem. Ze wou Appie een tweede kans geven, bovendien hadden ze voor het hele gedoe met de date een hele leuke tijd gehad. "Bovendien, Lotte heeft ook gezelschap nodig." Zei ze met een knipoog naar haar vriendin. Appie leek nog te twijfelen. "Alsjeblieft Appie, kom op, dit is gewoon mijn housewarming party." Appie knikte voorzichtig en Joan gaf haar een knuffel.
"Freja blijft hier." Joan kreeg een lach op haar gezicht en knipoogde naar Freja.
"Dan wordt zij mijn buddy voor vanavond, als ze dat wil natuurlijk." Freja lachte mee en knikte. "Mooi, dan nu Kasper ophoepelen, dan kan de housewarming party zo beginnen, jij wil zo nodig naar huis." Joan had een grijns op haar gezicht en ze wist dat Kasper dondersgoed in de gaten had dat ze het niet meende en dat ze hem er liever bij had, maar dat ze zijn keuze respecteerde. Kasper drukte snel een kus op Joans wang en liep toen weg naar zijn auto. "Nu, wie gaat er patat halen voor deze hele groep met mensen?" Lotte stak haar hand op samen met Appie. "Oké, Lotte en Appie, jullie gaan." In haar hoofd ging Joan iedereen bij langs. Ze waren met z'n negenen, maar Kasper was naar huis, dus acht en dan kwamen er nog vier bij, dus maakte twaalf mensen. "Jullie moeten patat halen voor twaalf mensen. Ik geef jullie het geld later wel terug." Lotte en Appie knikten en gezellig pratend gingen ze op weg om de patat op te halen. Joan zelf liep naar boven om boven alles aan borden en sauzen klaar te zetten en te zorgen dat twaalf personen bij elkaar konden zitten.
"Daar hebben we de kleine bakster." Joan draaide zich om daar drie van de vier mannen die ze nog verwachtten te zien, de rest was ook al naar boven gekomen.
"Hey jongens." Ze gaf ze een knuffel waarna ze door gingen naar hun vriendinnen. Joan trok Freja naar zich toe.
"Dat is Jasper..."
"De vriend van J." Joan grinnikte.
"Die ja, maar hij is dus de keeper van Ajax. Dat is Joël, een van de verdedigers en de vriend van Naomi en dan als laatst Davy, hij is een middenvelder, aanvoerder van het team en vriend van Amber." Freja knikt. "Dan komt zo nog Donny, dat is de vriend van Marijn. Hij is middenvelder, eigenlijk een Davy 2.0 en hij is de zus van mijn schoonzus, als je dat bij kunt houden." Freja lacht.
"Familie dus." Joan grinnikte.
"Soort van." Ze keek de kamer rond. Als haar een half jaar geleden gezegd was dat ze in Amsterdam een bakkerij zou krijgen, ze beste vrienden was met voetballers en hun vriendinnen en dat ze zelf een relatie had met een voetballer had ze de persoon die het haar had gezegd voor gek verklaard en ze gaf zichzelf er groot gelijk in. 

Ik merk nu pas hoe kort dit hoofdstuk is... morgen nog maar een dan...