NL •~• Red Velvet •~•Kasper Dolberg

Hoofdstuk 26

"Alstublieft." Joan gaf het kleine meisje een cupcake en ze zag de grote glimlach op het gezicht van het kind.
"Bedankt." Zei de moeder aangezien het meisje haar mondje al volgepropt had met een van de red velvet cakejes die Joan die ochtend nog gebakken had.
"Graag gedaan hoor." Ze gaf de moeder de plastic tas met gebak aan en ze groette de vrouw die vervolgens de winkel verliet. Ze was nog maar net open, maar er waren al heel wat klanten geweest, ook een aantal al meerdere keren. "Gerline, toch?" Vroeg Joan vrolijk toen haar leeftijdsgenoot de bakkerij in kwam. "Leuk je weer te zien, sorry, maar Markus is er deze keer niet." Ze knipoogde en zag hoe het schaamrood op Gerline's wangen verscheen. "Sorry die was gemeen, heb je zin in een kop koffie of thee ofzo?"
"Ja, koffie is wel lekker." Joan glimlachte en ze zette twee kopjes koffie in het koffiezetapparaat wat ze had gekocht voor de mensen die het gebak aan de tafeltjes in het bakkerijtje op wilden eten. "Hoe gaat het?" Joan glimlachte.
"Het gaat goed, dankje. Ik begin op dreef te komen en ik krijg een beetje een vast ritme, dus dat is ook wel fijn." Ze zette de kopjes op het tafeltje waar Gerline aan was gaan zitten. "En hoe is het met jou?"
"Druk, ik ben vooral heel druk bezig met mijn studie en met het ontwijken van mijn vriend..." Joan fronste. "Het gaat niet zo lekker tussen ons. Hij wil verder, als je begrijpt wat ik bedoel." Joan knikte voorzichtig, ze had wel een gevoel over wat Gerline bedoelde. "Maar ik wil het gewoon niet, en hij is zo bezitterig. Ik kan niet eens meer met andere jongens om gaan want dan hebben we al ruzie omdat ik zogenaamd vreemdgaan. Daarbij weet ik niet eens of ik hem nog wel echt leuk vind. Als ik hem nog leuk had gevonden had ik niet zo gedaan richting die vriend van je denk ik..." Joan had het met haar te doen.
"Ik zou je heel graag advies willen geven wat het allemaal makkelijker zou maken, maar ik zit nu in mijn eerste echte relatie, dus ik ben bang dat je niet veel aan mij zult hebben, maar misschien moet je gewoon een keer met je vriend praten, wie weet hoeveel wijzer je er van wordt." Gerline glimlachte triest.
"Ik kan hem niet eeuwig blijven ontwijken, of wel?" Joan schudde haar hoofd. "Ik ga vanmiddag wel bij hem langs..." Zuchtte ze. "Is het goed dat ik hier nog even blijf hangen?"
"Natuurlijk! Blijf zo lang als je wilt." De deur ging open en Joan keek om, aangezien ze met haar rug naar de deur zat. "Kasper!" Riep ze opgewekt en ze sprong op om haar vriend fatsoenlijk te begroeten. Ze drukte haar lippen kort op die van hem. "Ben je al lang terug?"
"Nee, mijn bagage ligt nog in mijn auto." Joan grinnikte en ze hoorde Gerline piepen.
"Wat lief!" Joan grinnikte.
"Wil je ook een kopje koffie?" Kasper knikte en Joan maakte voor hem ook een kopje. "Kijk eens." Ze drukte een kus op zijn wang en liep even weg om een klant te gaan helpen.
"Jullie hebben nog aardig goed stand gehouden in de Champions league." Zei Gerline. "Je viel ook mooi in!" Kasper glimlachte trots. Hij speelde tot nu toe nog niet heel veel in het eerste elftal van Ajax en het betekende dus ook veel voor hem als iemand vond dat hij het goed deed.
"Bedankt." Joan kwam er weer bij staan.
"Ik zei net hoe geweldig die vriend van jou inviel tegen Rostov." Joan glimlachte trots en ging bij ze aan tafel zitten en pakte onder het kleine tafeltje Kaspers had.
"Echt hè?"
"Jij hebt geen verstand van voetbal. Al zou ik een eigen doelpunt maken zou jij nog trots zijn." Joan begon te lachen en haar wangen werden warm. Gerline barstte in lachen uit.
"Als mijn vriend voetballer zou zijn bij Ajax zou ik ook altijd trots op hem zijn hoor, dus ik zeg niets." Joan glimlachte naar Gerline.
"Kijk, bovendien waren de andere vijf meiden ook super trots op jullie." Kasper gniffelde.
"Natuurlijk, want vier van hen zijn ook vriendinnen van spelers."
"Precies, maar we zijn niet alleen trots op onze vriendjes hoor, we zijn trots op het hele team en ik weet zeker dat ook heel veel supporters trots op jullie zijn. Jullie mogen dan wel niet een gouden start hebben, maar jullie gaan er wel komen, let maar op!" Het bleef even stil. "Gerline, wat zou jij geven aan iemand die naar Spanje verhuist als herinnering aan ons." Gerline fronste en beet op haar onderlip terwijl ze nadacht.
"Heb je niet iets wat echt aan jullie relatie herinnert?" Joan keek Kasper aan. "Foto's misschien?" Een lampje begon bij Joan te branden.
"Allemaal fotolijstjes met foto's!" Kasper knikte.
"We hebben genoeg foto's van toen op de veluwe en met trainingen, jou bakkerijtje." Joan begon te glimmen.
"Ik haal mijn laptop snel even op!" Joan rende naar boven om haar laptop te halen waar ze allemaal foto's op had staan. Ze kon hem niet heel snel vinden en toen ze beneden kwam was Gerline een klant aan het bedienen en ging er in de keuken een keukenwekker af. Joan gaf haar laptop aan Kasper en liep gelijk door naar de keuken waar ze twee witte-chocoladetaarten, één die geel en één die rood was door de kleurstof die erin zat, uit haalde. Ze zou voor het afscheidsfeestje van Jasper en Joan een taart maken, versierd met allemaal dingen die met Spanje te maken hadden, dus het logo van Barcelona mocht niet ontbreken.
"Hey, je was goed bezig zag ik." Zei Joan met een grijns terwijl ze Gerline aankeek die alweer met Kasper aan een tafeltje zat.
"Ja, ik vond het wel grappig. Ze zag mij voor jou aan." Gerline begon te lachen. "Als je een keer iemand nodig hebt om je te helpen." Ze gaf Joan een knipoog.
"Daar ga ik je aan houden hoor." Kasper zat met zijn ogen op Joans laptop gericht. "Heb je al een paar leuke?" Joan ging achter Kasper staan en legde haar handen op zijn schouders. Kasper was alleen niet bezig met het cadeautje voor Joan en Jasper, maar hij was aan het kijken naar oude kinderfoto's van Joan. "Wat ben jij aan het doen?!" Vroeg Joan en ze klapte haar laptop snel dicht. "Hoeveel heb je al gezien?" Kasper grijnsde.
"Genoeg." Joans wangen werden knalrood, maar haalde toen haar schouders op.
"Ach, dan staan we nu gelijk." Kasper fronste. "In Denenmarken liet je moeder me een fotoalbum zien." Kasper rolde zijn ogen. Natuurlijk had zijn moeder dat.
"Dat deden jullie dus wat ik niet mocht zien." Joan begon nu op haar beurt te grijnzen.
"Third wheeling..." Joan begon te lachen.
"Sorry, maar ik leg het je nog wel een keer uit goed?" Gerline knikte.
"Ik ga maar..." Haar glimlach was op slag verdwenen en Joan liep naar haar toe om haar een knuffel te geven als bemoediging.
"Succes meid, je kan dit. Wees gewoon eerlijk en zie wat er gaat gebeuren en mocht er iets ergs gebeuren, je kan bij mij onderduiken en ja als medewerker voordoen." Joan knipoogde en Gerline glimlachte dankbaar. "Topper." Gerline zei nog gedag tegen Kasper en vertrok daarna.
"Ze gaat met haar vriend praten, ze was aardig onder de indruk van een bepaalde Deen en nu is ze er niet meer zeker van of ze nog wel verliefd is op haar vriend." Kasper begon te lachen. Nu hij weer alleen met Joan was was hij weer een heel stuk losser.
"Ben jij nog verliefd op je vriend?" Vroeg hij met een gemene grijns.
"Ik weet het niet, het ligt eraan of hij een beetje lief is nu hij weer thuis is." Joan grijnsde ook en Kasper nam haar in zijn armen.
"En wat valt onder lief?" Joan haalde haar schouders op.
"Ik weet niet, misschien gewoon gezellig iets met z'n tweeën doen en vervolgens alleen maar aandacht hebben voor haar en voor niets anders? Geen voetbal, geen vrienden gewoon hun twee?" Kasper knikte.
"Doen we." Hij drukte een kus op haar lippen en ze hoorde gekuch.
"Dat doe je toch niet zo in het zicht gekkies." Gerline stond weer voor hun neus. "Ik was mijn telefoon vergeten." Van achter de vitrine haalde Gerline haar telefoon. "Was wel schattig though!" Riep ze nog voordat ze weer wegliep en Kasper en Joan begonnen te lachen.
"Morgen avond gaan wij op date, goed?" Joan keek Kasper aan.
"Dat gaat niet lukken lieverd."
"Tuurlijk, het afscheidsfeest..." Hij zuchtte. "Dan doen we het gewoon overmorgen." Joan knikte.
"Daar kan ik mee leven." Ze drukte een kus op zijn lippen en liep toen naar achteren zodat ze de taarten uit de springvorm kon halen en ze kon snijden zodat ze de vorm van de Spaanse vlag zouden krijgen om ze vervolgens te versieren. "Kas?" Kun je mij de fondant aangeven?" Vroeg Joan die ondertussen zelf op zoek ging naar de roller. Kasper deed wat van hem gevraagd was en hij gaf de fondant aan Joan. "Dank je." Ze begon in een deel van de fondant groene kleurstof te mengen omdat het de ondergrond, oftewel het gras, zou worden. Heel dun rolde ze het vervolgens uit en ze legde het voorzichtig over de taart. Met witte chocola maakte ze de lijnen van het veld en voor in het midden maakte ze het logo van FC Barcelona.

Na twee uur was ze klaar. Die zou in de koelkast verdwijnen voor de volgende dag.
"Hij ziet er goed uit." Vond Kasper die terug was van de chinees waar hij eten had gehaald voor hun twee.
"Ik hoop dat ze er blij mee zijn. Zullen we nu bezig met hun echte cadeau?" Kasper knikte en hij nam het eten alvast mee naar boven terwijl Joan haar laptop nog even ging halen en de winkel afsloot. Joan en Kasper gingen op de bank zitten met beiden een bakje bami en de laptop op Joans schoot. Samen kozen ze acht leuke foto's uit die ze uit zouden laten printen de volgende dag en in leuke lijstjes zouden stoppen zodat J en Jasper hun huis ermee konden decoreren en hun niet zouden vergeten. "Best raar dat ze overmorgen op het vliegtuig stappen naar Spanje om er te gaan wonen." Mompelde Joan. "Ik ga ze toch best missen denk ik..." Kasper trok Joan tegen zich aan en drukte een kus op haar haren.
"Het komt wel goed, je hebt de andere meiden nog en je hebt mij." Joan glimlachte. Ze had Kasper nog en dat was misschien nog wel het belangrijkst.

Tadaaaa! Ook dit hoofdstukje is weer mooi op tijd! Wat vinden jullie ervan?

Yas Feyenooit heeft weer eens geleerd dat Ajax altijd beter is. Als Ajax gewoon even niet lekker speelt, speelt Feyenoord gewoon nog slechter haha. 4-1 is dan toch een mooie eindstand niet? Ben in de archieven gedoken en de laatste keer dat we zo de wedstreid eindigde was 2010, niet verkeerd dus :)