NL •~• Red Velvet •~•Kasper Dolberg

Hoofdstuk 8

Ik heb doorgekregen dat de lange lappen tekst niet altijd fijn zijn, dus ik heb het hier anders gedaan, laat me even weten wat jullie fijner vinden, dan ga ik dat toepassen in plaats van hoe ik het normaal doe. :) Dank jullie wel <3

Plots werd het druk om Kasper en Joan en Joan werd gelijk zenuwachtig omdat ze van alle kanten geduwd werd. Kasper had het in de gaten en hij pakte haar vast, maar het feit dat ook hij een Ajacied was zorgde ervoor dat het alleen maar drukker om hen heen werd. Joan werd lijkbleek en ze keek Kasper aan, de tranen branden al achter haar ogen. Kasper trok haar zo snel mogelijk uit de drukte richting het gedeelte van het stadion waar alleen de staff en spelers mochten komen.

"Gaat het?!" Vroeg Kasper bezorgt toen hij Joan tegen een muur had laten zitten. Hij zat op zijn hurken naast haar. Joan trilde helemaal en ze knikte lichtjes. Kasper sloeg zijn armen om haar heen en hield haar stevig vast. Joans snelle ademhaling werd langzaam weer normaal en ze sloeg ook haar armen om Kasper.

"Dank je." Fluisterde Joan. Ze bleven nog even zo zitten en hadden daardoor niet in de gaten dat een groot deel van de spelers van Aax hun zo zagen zitten en hierdoor allemaal verward raakten. Ze was toch met Justin? "Echt dank je Kas en sorry van dat hele Appie gedoe."

"Het geeft niet. Maar als Appie..." Joan keek Kasper geschrokken aan.

"Geen geruzie meer tussen jullie twee!" Zei ze. "Want dat loopt nog eens verkeerd af. Beloof me dat je er alles aan zult doen om het te voorkomen." Kasper schudde zijn hoofd met een glimlach op zijn gezicht.

"Voor zover ik het in de hand heb zal ik zorgen dat er niets meer gebeurd." Joan glimlachte en op dat moment kwam Donny aanlopen met een werkelijk stralende Justin naast zich.

"Oh oh..." Zei Joan lachend. "Hoeveel heb je er gezien Jus?" Justin begon enthousiast te vertellen over elke speler van Twente die hij had gezien en Joan lag dubbel van het lachen.

"Maar zullen we naar onze plekken gaan?" Sloot Justin zijn verhaal af. "De wedstrijd begint over niet al te lange tijd." Joan slikte. In al die drukte had ze helemaal geen zin, zeker niet na wat net plaats had gevonden. Donny en Kasper wisselden een blik.

"Jullie kunnen misschien ook wel op de hoofdtribune zitten, op een wat rustiger plekje." Joan keek Kasper dankbaar aan en Justin knikte als een klein kind. Alles wat met voetbal te maken had bracht dat deel van Justin naar boven.

Een kleine tien minuten later zaten Justin en Joan op een mooi plekje in de Arena met een prachtig uitzicht over het veld.

"Joan?!" Hoorde Joan een bekende stem achter haar zeggen en ze draaide zich om. "Hè, wat leuk nou. Wat leuk om je weer tegen te komen!"

"Marijn, hey!" Zei Joan enthousiast. Marijn ging op een lege stoel zitten die strak achter Joan stond. "Ga je Donny aanmoedigen?" Marijn knikte met een glimlach.

"Jij..." Ze keek naar Joans shirt. "Kasper?" Vroeg ze, de verwarring was duidelijk in haar stem te horen. "Maar jij en Appie dan?" Joan zuchtte.

"Dat was een groot misverstand."

"Ik vond het al raar. Heb je al een aantal van de andere meiden ontmoet?" Dit is Naomi, de vrouw van Joël Veltman, dit is Joan." Joan begon te lachen en Marijn kreunde. "Wat handig ook weer, twee Joans, maar zij is de vriendin van Jasper Cillessen."

"Heet jij ook Joan?!" Vroeg de vriendin van Jasper. "Wat grappig."

"En onhandig ja." Voegde Marijn toe. "En daar komt Amber aanlopen, zij is de vriendin van Davy."