NL •~• Red Velvet •~•Kasper Dolberg

Hoofdstuk 14

"K!" Riep Marijn en Joan begon te lachen. "Heb je er al zin in?"
"Hey Marijn." Zei Joan. "Natuurlijk." Ze zouden verzamelen bij Jasper en J, dus daarom liepen ze nu druk pratend hun woonkamer in met Kasper achter hun aan.
"Wat een verrassing, jut en jul zijn alweer aan het giebelen hoor." Donny kreeg gelijk een kussen naar zijn hoofd geslingerd van Joan en Marijn stond klaar om hem te bespringen.
"Laten jullie mijn huis ook even heel?!" Vroeg J en Joan en Marijn glimlachten engelachtig.
"Vanzelfsprekend! We laten Donny alleen niet heel." Zei Marijn en de rest begon te lachen.
"We zijn er nu allemaal, dus zullen we gaan, voordat iets of iemand stuk gaat?" Iedereen stemde in.
"Zullen we met zo min mogelijk auto's gaan? De meiden bij elkaar en de jongens bij elkaar misschien?" En zo ging het. De tassen werden in de kofferbakken gegooid en ze stapten in de twee auto's die ze zouden gaan gebruiken. De meiden gingen met een app vragen beantwoorden en al snel kwam de vraag 'wat was je leukste date' voorbij en had iedereen behalve Joan hem beantwoord.
"Volgende, want Joan is maar één keer op date geweest en daar weten we alles al van." Joan begon te lachen.
"Hoe weet je dat zo zeker Marijntje?" Vroeg ze en J, Naomi, Marijn en Amber fronsten. "Ja dames, ik ben vaker op date geweest. Wel één keer." Amber en Marijn werden gelijk helemaal enthousiast.
"Je bent met Kasper op date geweest!" Riep Marijn en Joan knikte. "Wanneer? Vertel!" Joan begon te lachen en vertelde over de date. De andere vier luisterden aandachtig. Met alle vragen die Joan ook nog eens moest beantwoorden was ze meer dan een uur bezig en hoefden ze nog maar een kwartier. Ze had ook alles verteld over de afgelopen dagen zoals dat Kasper haar had gevraagd om mee te gaan naar Denemarken.
"Jullie zijn echt couple goals!" Riep Naomi.
"We hebben een shipnaam nodig!" Viel Marijn haar bij.
"Kasper en Joan..." Mompelde ze. Veel goede namen kwamen er niet voorbij. Jokas, kasjo, joka, kajo, enzovoort, geen van allen was echt leuk.
"Joasper!" Gelijk was iedereen, behalve Joan – die vond het nogal ongemakkelijk – enthousiast. J reed de auto ondertussen het park op achter Davy aan en Jasper stapte uit die auto zodra hij stil stond.
"Wie gaat er naar de receptie?" Vroeg hij. "Zij." Hij wees naar de auto waar de andere jongens in zaten. "Willen niet." De meiden begonnen te lachen en Amber en Joan stapten uit de auto.
"Wij doen het wel." Zeiden ze en ze liepen naar de receptie. Het was er rustig en ze konden gelijk geholpen worden.
"Hallo." Zei Joan beleefd. "We hebben een huisje geboekt voor tien mensen." De vrouw vroeg naar de naam waarop ze hem hadden geboekt. "Veltman." Ze kregen de sleutel van het huisje en de vrouw vertelde hun nog snel hoe ze naar het huisje moesten rijden. "Dank u wel." Zei Joan en Amber en zij liepen terug naar de auto. Joan stapte weer in op de bijrijdersplek en hield de sleutels omhoog. "We hebben hem!" De rest van de meiden begonnen te juichen. "Wij gaan wel even voorop want ik heb hier de plattegrond en het nummer van het huisje." J knikte en Joan loodste J door het park naar het huisje. De huisjes waren net gerenoveerd, dus het zag er allemaal heel strak uit.
"Moet je zien hoe gaaf dit eruit ziet!" Riep Marijn en Joan rende het huisje zelf ook door.
"Ik claim deze kamer!" Riep ze vanuit een van de kleinere kamers, maar zij vond dat hij het mooiste uitzicht had. Het uitzicht was dan wel alleen maar bomen, maar de rest van de kamers keken uit over de andere huisjes.
"Waar zit Joasper?" Riep Amber en er klonk gelijk allemaal gelach.
"Wat riep je nou net?" Joan kwam de kamer uit lopen en ging naar de woonkamer waar iedereen was.
"Ze zei Joasper. Don't ask."
"Dat is hun shipnaam!" Zei J enthousiast. Die meiden waren zo enthousiast over de relatie van Joan en Kasper. Het was gewoon niet gezond. Kasper keek Joan aan met een glimlach. Joan had het er met hem over gehad of het nou wel zo'n slim idee was om te gaan, maar Kasper was zo koppig als een ezel en ze zouden gaan, Joan kon hem niet overhalen. Het was haar cadeau voor haar slagen en ze zouden gaan. Klaar. Joan had uiteindelijk haar schouders opgehaald en ze hadden hun spullen ingepakt.
"Hier is je tas." Zei hij met een glimlach. "Je was al zo snel weg dat je vergat dat je nog een tas had met kleren enzo." Joan grinnikte.
"Oeps." Ze gaf hem een kus op zijn wang en gelijk voelde ze heel wat ogen op zich branden. "Ik breng onze tassen wel naar de kamer." Zei ze en ze pakte ook die van Kasper en liep naar de kamer. Ze hoorde nog gegrinnik. Joan legde de spullen op de tafel en ze pakte haar telefoon omdat hij trilde in haar zak.
"Met Joan."
"Jo!" Gilde Linda door de telefoon en Joan hield haar telefoon weg bij haar oor.
"Ik hoef niet doof hoor!" Zei ze en ze begon te lachen. "Wat heb je me te vertellen?"
"Ik ben geaccepteerd op de Universiteit van Twente!" Gilde Linda weer en Joan werd nu ook enthousiast.
"Dat is fantastisch! Ik ben echt trots op je!" In haar gedachten zag Joan voor zich dat Linda op een neer sprong. "Sta stil idioot! Je hart gaat nog een keer ontploffen!" Linda begon te lachen.
"Sorry hoor!"
"Ik wil je niet dood hebben, daarom zeg ik het."
"Awe! Ik hou ook van jou Jo!" Joan grinnikte.
"Ik ga nu wel terug naar de woonkamer, we zitten nu in het huisje en ik ben me nu een beetje als een loner aan het gedragen." Weer begon Linda te lachen.
"Ga maar snel! En je zorgt dat je terugkomt met verkering." Joan beet op haar lip. Ze was het vergeten tegen Linda te zeggen...
"Dat gaat zeker goed komen." Zei Joan en ze begon ongemerkt te grijnzen.
"Heb jij me wat te vertellen...?" Vroeg Linda achterdochtig.
"Misschien, maar ik ga. Love you!" Joan hing snel op voordat Linda kon gaan schreeuwen. Ze belde gelijk weer, maar Joan nam niet op. Ze zette haar geluid uit en liet haar telefoon in de kamer.
"Vind je het goed dat we gaan bowlen vanavond?" Vroeg Amber toen Joan de kamer in kwam.
"Klinkt leuk!"
"Dan gaan we dat dus doen." Joan glimlachte en ging tegen Kasper aanzitten op de bank.
"Misschien kunnen we vanavond dan ook een patatje eten of zo en dan morgen boodschappen doen, want we hebben helemaal niets nu." Zei Joan. "Nu, wie gaat er mee een rondje lopen, ik heb vandaag wel weer genoeg stil gezeten." Joan sprong alweer op.
"Ik ga wel mee, ik heb ook wel zin in een frisse neus." Joël stond op. De rest had niet zoveel zin omdat ze lui waren van het in de auto zitten. Joan en Joël haalden hun schouders op en trokken hun schoenen en zomerjas aan. Eenmaal buiten rook het heerlijk naar bos en Joan snoof de lucht goed op. "Ruikt het lekker?" Vroeg Joël lachend en Joan keek hem aan met een grote glimlach aan.
"Heerlijk." Zei ze plagerig. Ze liepen naar de achterkant van het park waar je via een voetpad het bos in kon. Joan keek om zich heen en genoot.
"Hoe is het om getrouwd te zijn?" Vroeg Joan toen. "Als klein meisje droomde ik er altijd al van om te trouwen, maar jij weet nu hoe het is." Joël begon opnieuw te lachen.
"Ik vind het fantastisch. Naoom en ik hebben natuurlijk ook onze minpuntjes, maar het voelt goed dat ze mijn vrouw is..." Hij stopte even om de goede woorden te vinden om het uit te leggen, maar hij schudde zijn hoofd. "Je moet getrouwd zijn om te snappen wat ik bedoel. Het is iets wat je niet kunt beschrijven, behalve dan dat het een heel goed gevoel is, ook al is dat een understatement." Joan glimlachte. "Maar als klein meisje met wie droomde je te trouwen." Joan begon ongemakkelijk te lachen.
"Ik denk dat je dat niet wilt weten." Nu was Joël nieuwsgierig geworden.
"Vertel maar!"
"Jus..." Mompelde ze toen en Joël dacht dat hij haar niet goed verstond, maar het bleek dat hij het wel goed had verstaan.
"Je wou met je broer trouwen?!" Vroeg hij toen lachend.
"Ik zei toch dat je het niet wou weten!" Riep Joan en ze gaf Joël een klap tegen zijn schouder. "Maar ja. Ik en Jus zijn altijd heel close geweest en als meisje van vijf of zo wou ik met hem trouwen."
"En daarna?" Het werd alleen maar ongemakkelijker.
"Wat moet jij er veel over weten!" Joan keek Joël met samengeknepen ogen. "Waarom?" Joël keek ineens weg. "Joël! Van wie moet jij iets uitvinden!" Joël zette het op een rennen en Joan ging achter hem aan. "Klootzak kom hier en vertel me nu voor wie je op onderzoek uit bent!" Joël stopte alleen niet en Joan struikelde, ze kon nog maar net voorkomen dat ze zou vallen, maar om nu nog te gaan rennen had geen zin meer. Joël was al zoveel vooruit en was sowieso al heel veel sneller.
"Gaat het?" Vroeg Joël. "Maar als ik iets ga zeggen vermoord Na..."
"Naomi! Die trut." Joan draaide zich op haar hielen om. Ze zou Naomi eens aan de tand voelen, maar zo ver kwam ze niet want Joël sloeg haar over zijn schouder en tilde haar op alsof ze niets woog. "Joël zet me neer!" Gilde ze. Alle dieren in een straal van tien kilometer waren nu wel weg. "Wat doe je?!"
"Zorgen dat ik niet vermoord wordt door mijn eigen vrouw." Joan begon te lachen.
"En wat nou als ik beloof niets te zeggen." Joël bleef stil. "Ik beloof het, ik zweer het!" Nog steeds bleef Joël stil, maar hij stopte met lopen.
"En wat als je het wel zegt?" Joan bleef nu even stil om na te denken over wat interessant genoeg was voor Joël om haar neer te zetten.
"Ik bak je de lekkerste taart die je ooit hebt gegeten voor je verjaardag."
"Dat deed je ook voor Donny." Joan kreunde, dit ging nog lastig worden.
"Je mag elke week een keer komen om iets lekkers op te..."
"Dat gaat iedereen mogen en ik mag niet te veel cake en dat soort dingen, ik ben nog steeds een top sporter."
"Please... Je mag zelf wat verzinnen, ik ga het toch niet vertellen... Ik heb al wel in de gaten dat ik maar beter niet met jou kan spotten." Zeg ik, maar ik rol mijn ogen, hij ziet het gelukkig niet, want anders had ik nu een probleem gehad. Joël kon zo snel ook niet op iets komen, maar Joan wist dat ze maar beter niet haar mond voorbij kon praten. "Kun je me nu weer neerzetten?" Vroeg Joan liefjes, maar Joël zette haar niet neer. Hij liep vrolijk verder en Joan gaf maar op.
"Kasper!" Riep Joël toen hij het huisje in liep. "Ik heb een cadeautje voor je." Met een grijns zette hij Joan op zijn schoot.
"Ik ben nog steeds geen ding Joël." Riep Joan en ze deed alsof ze kwaad was. "Anders zorg ik ervoor dat je..." Joël legde snel zijn hand op haar mond.
"Niet nodig." De rest keek verbaast naar het tafereel en Joël keek snel naar de klok die in de kamer hing. "Zullen we dat patatje nu maar gaan halen?" Vroeg hij. Het was al vijf uur, dus stonden ze op om een patatje te gaan halen bij het parkrestaurant. Het park zelf had ook een bowlingbaan, dus daar zouden ze gaan bowlen.
"Wat wil jij Joan?" Vroeg Davy die alles zou gaan bestellen.
"Een patatje zonder en een kroket." Davy knikte. Hij had nu alles en kon gaan bestellen. Iedereen was druk aan het praten, maar Joan was voor de verandering een keertje stil.
"Gaat alles wel goed?" Vroeg Kasper en Joan knikte. "Je bent zo stil." Een glimlach verscheen op haar gezichtje.
"Ik ben gewoon even aan het genieten." Zei ze en ze keek Kasper aan. Zijn helderblauwe ogen stonden lief en ze gaf hem een kusje op zijn lippen.
"Hier is de patat!" Riep Davy en iedereen in het restaurant keek op, sommigen met een glimlach op hun gezicht – het was een paar van ergens in de zestig – en de rest met chagrijnige blikken. De rest begon te juichen en de bakjes werden uitgedeeld.
"Wat in vredesnaam ben jij nou weer aan het doen?!" Vroeg Jasper toen Joan haar kroket doormidden had gebroken en haar patatjes er nu in stak en de vulling eruit haalde. "Zo eet je je kroket toch niet?" Voegde hij er lachend aan toe en nu keek iedereen Joan aan.
"Ik wel. Ik doe het al mijn hele leven..." Ze begonnen te lachen en Joan haalde haar schouders op. Wat kon het haar nou weer schelen dat ze dachten dat het raar was om zo je kroket te eten. Zij vond het lekker en daar ging het om.  

Oké, Joasper is een beetje bij een gebrek aan beter😂 laat weten wat jullie ervan vinden!