NL •~• Red Velvet •~•Kasper Dolberg

Hoofdstuk 9

"Ik kan niet meer... Ik hou het niet meer..." Joan liep heen en weer door de woonkamer. "Hoe kunnen al deze mensen het volhouden. Ik wil weten of ik geslaagd ben of niet en wel nu. Ik wil niet in spanning zitten te wachten op een telefoon die misschien wel helemaal niet over zal gaan omdat ik geslaagd ben..." Donny, Davy, Joël, Jasper, Justin, Joan, Amber, Marijn, Naomi, Kasper en Sydney begonnen te lachen. Dit was echt een hecht groepje geworden, alleen Sydney en Justin zaten er een beetje als buitenbeentjes bij, maar zij vermaakten zich net zo goed. "Lachen jullie maar! Ik ben degene die hier op zijn mentor aan het wachten is omdat ik toch wel gezakt ben."
"Je bent vast niet gezakt." Zei Kasper en hij stond op van de bank om Joan een knuffel te geven, zodat ze iets rustiger zou worden. Tussen twee en drie zouden alle leerlingen die gezakt zouden zijn gebeld worden door hun mentor, en de klok had net twee uur geslagen.
"Hoe kun jij dat nou weer weten?! Misschien gingen de toetsen wel echt heel slecht!" Kasper schudde zijn hoofd en trok Joan nog iets dichter tegen zich aan. Ze zuchtte en maakte zich los uit Kaspers grip en ging op de bank zitten. Ze begon wat te praten met alle elf de jongvolwassenen die op de bank zaten om Joan te ondersteunen in vooral dit lastige uurtje, maar ook om het met haar te vieren. Joan vond het fijn dat ze er waren en ze zorgden dat de tijd wel enigszins sneller voorbij gaan, maar hij ging alsnog tergend langzaam voorbij en om vijf over half ging de telefoon en de tranen verschenen al in Joans ogen. Ze durfde de telefoon niet op te nemen, maar Sydney gaf haar een bemoedigend kneepje in haar schouder. Joan ademde nog een keer diep in en stond toen op om de telefoon op te pakken. Ze sloot haar ogen en bracht de huistelefoon naar haar oor.
"Met Joan." Zei ze en haar stem kraakte.
"Ik ben gezakt!" Hoorde ze Milou aan de andere kant van de lijn zeggen en ze hoorde dat ze aan het huilen was.
"Jij stom kind! Je hebt toch wel in de gaten dat je me op de huistelefoon belt en dat het nog geen drie uur is geweest en dat ik dus dacht dat ik gezakt was?! Wacht wat?! Hoe kun jij nou weer gezakt zijn?!"
"Oh sorry! Het spijt me!" Riep Milou. "Maar ik heb geen idee. Alle toetsen gingen zo goed, maar op een of andere manier heb ik op wiskunde en scheikunde een dikke onvoldoende."
"Ach meisie toch." Zei Joan. "Maar ik ga ophangen nu, straks wordt ik gebeld, maar ben ik aan de telefoon en denk ik straks dat ik geslaagd ben maar dan is dat helemaal niet zo. En dat is iets wat mij echt zou overkomen." Milou begon te grinniken.
"Ik duim voor je."
"Dankje, en je overleeft het wel Lou, dat klinkt heel gemeen, maar echt waar."
"Dankje Jo." De twee hingen op en Joan gooide haar hoofd in haar nek, deed haar ogen dicht en zuchtte diep.
"Wie was dat?" Vroeg Justin.
"Milou, ze is gezakt en bedacht niet dat ik me kapot zou schrikken als ze me zou bellen op de huistelefoon."
"Je docent heeft nog maar twintig minuten." Zei Marijn toen.
"Nog twintig lange minuten te gaan dan."
"Ach, je hebt al ⅔ gehad!" Probeerde Davy Joan op te fleuren, maar Joan haalde haar schouders op. Ze liet zich tussen haar vrienden op de bank vallen en ze deed haar ogen dicht.
"Ik ga gewoon in slaap vallen en dan hoor ik later wel of ik ben geslaagd of niet, deal?"
"Oké, laten we een spelletje gaan doen, anders wordt K zo nog gek." Zei Naomi en ze liep naar de spelletjeskast die in de kamer stond.
"K?" Vroegen de jongens verbaast.
"Lang verhaal..." Zuchtte Joan. "Het komt erop neer dat ik K ben en dat andere Joan J is." Sydney, Donny en Marijn grijnsden, maar de rest keek verward. Regelmatig had Joan iets wat voor de rest niet te begrijpen was.
"Jij bent me een raar kind." Zei Joël toen uiteindelijk maar. "Je naam, dat gedoe met Appie."
"Laten we dat maar vergeten, maar een spelletje klinkt als een geweldig plan." Ze kozen thirty seconds en deelden de teams op. Ze hadden vier teams van drie en, hoe verrassend ook: Joan zat bij Kasper en Marijn. De telefoon, want ze deden het met een speciale app, werd doorgegeven aan Marijn.
"Kasper, jij mag." Kasper kreunde en pakte de telefoon aan. Joan en keken naar Kasper, die een gekke bek trok bij de eerste dingen die hij kreeg voorgeschoteld, tot hij bij eentje kwam die hij wel wist.
"Ajacied, nummer 14." Joan begon te lachen, hier wist zij dus niets van.
"Die moeten jullie weten!"
"Johan Cruijf." Zei Marijn en Joan kon niet bedenken wie dat dan zou mogen zijn.
"We moeten jou echt een keer een speedcursus voetbal geven, dit kan echt niet!" Zei Joël. Ondertussen was Kasper diep aan het nadenken over hoe hij nou moest zorgen dat Joan en Marijn de rest zou kunnen raden.
"De rest heb ik geen idee van." Zei Kasper uiteindelijk en hij begon te lachen. "Ik heb echt werkelijk geen idee." De tijd was daardoor al snel voorbij en het volgende team mocht. Het was een hectische boel omdat elk team stuk voor stuk bloedfanatiek was en de meeste keren lukte het niet om fatsoenlijk alles te raden, wat voor een hoop geschreeuw en gegil zorgde. Justin, Sydney en Donny kregen het zelfs voor elkaar om nog erger te falen dan Kasper, Joan en Marijn, ze hadden geen een goed geraden waar Joans teampje tenminste nog een hadden. Ze lachten zich krom en plots stond Donny op.
"Nu ben ik de eerste die je mag feliciteren." Hij keek haar met een grote glimlach aan. "Gefeliciteerd Joan, of K, of wat dan ook." Hij gaf Joan lachend een knuffel. Hij had zojuist gerefereerd naar zijn verjaardag, waar Joan om middernacht de eerste was om te bedenken dat Donny al jarig was en hem dus ook als eerste feliciteerde.
"Wat?!" Ze draaide zich om en keek naar de klok, die aangaf dat het kwart over drie was. Ze sloeg haar handen voor haar mond en begon als een idioot op en neer te springen. "Ik ben geslaagd!" Riep ze. Ze vloog Kasper om de nek, die toevallig het dichtst bij stond, niet dat Joan het nou zo erg vond dat ze hem om de nek kon springen, maar zo zou het minder opvallen. Ze werd van alle kanten gefeliciteerd en haar ouders kwamen naar beneden toen ze iemand gefeliciteerd hadden roepen en nog wat andere dingen, maar die kreten waren gewoon onverstaanbaar.
"Je bent geslaagd?" Vroeg Christine haar dochter die met tranen in haar ogen begon te knikken. Nu begonnen Christine's ogen vol te stromen en ook Pierre werd emotioneel.
"Mijn kleine meisje is geslaagd." Zei hij en hij nam Joan in zijn armen. Christine haalde uit een kastje een envelop en gaf die aan Joan.
"Je weet toch nog wat Justin kreeg toen hij slaagde?" Joan knikte.
"Hij kreeg een auto." Christine knikte naar de envelop.
"Jij hebt alleen je rijbewijs nog niet, dus die gaan wij voor jou betalen." Met grote ogen keek Joan haar ouders aan. "Dat heb je verdiend." Ze vloog haar ouders om de nek en schreeuwde wel drieduizend keek 'dankje'. Ze wou al zo lang haar rijbewijs halen, maar ze had telkens het geld er niet voor en ze had het geduld er ook niet voor om te sparen, dat was iets wat ze nooit had gehad.
"Laten we het gaan vieren!" Riep Marijn toen opeens. "Niet nu, maar laten we lekker ergens heen gaan zodra de jongens ook klaar zijn met trainen. Gewoon een weekendje weg ofzo." iedereen begon enthousiast door elkaar te praten over waar ze dan heen zouden kunnen gaan en Pierre en Christine glimlachten. Hun dochter had het goed getroffen met deze vriendengroep, ze konden haar met deze vrienden om haar heen met een gerust hart naar Amsterdam laten verhuizen.
"Laten we gelijk iets gaan boeken!" Riep dit keer Amber en Joan pakte haar laptop erbij en iedereen verzamelde zich om haar heen.
"Gaan jullie ook mee Jus en Syd?" De twee keken elkaar even aan en schudden toen hun hoofd. "Weten jullie het zeker?"
"Ja, gaan jullie maar." Joan glimlachte naar haar broer en schoonzus.
"Dan moeten we dus een huisje voor tien personen." Telde Naomi. "We gaan de boel daar tot de grond afbreken op die manier..." Joan lachte. "Waar gaan we heen?" Ze besloten uiteindelijk voor de Veluwe en ze zouden over een klein maandje daarheen gaan. Joan was helemaal blij en keek toen heel even naar de andere Joan. Ze was de hele tijd al wat stiller.
"Gaat het wel J?" Vroeg ze haar.
"Hm?" J keek op. "Oh, ja hoor, prima." Joan was er niet van overtuigd dat het zo was en trok J mee naar de gang.
"Je bent zo stil, weet je zeker dat je oké bent?" J sloot haar ogen even.
"Ik voel me gewoon niet helemaal lekker. Mijn hoofd bonkt als een gek."
"Ik haal wel even een paracetamol." Joan haalde een doosje paracetamol en nam ook een glas water mee. "Hier." J nam het dankbaar aan. "Moet ik Jasper halen?" Ze dacht even na, maar J knikte uiteindelijk toch maar. "Jasper." Joan liep de kamer weer in en knikte met haar hoofd in de richting van de gang om hem te laten weten dat hij naar J moest. Hij stond op en al snel kwam hij weer terug met het bericht dat hij en J naar huis zouden gaan.
"Jij moet zo toch nog naar school niet?" Joan knikte met een glimlach op haar gezicht, niet omdat Jasper en Joan naar huis zouden gaan, het liefst had ze hun ook daar gehouden, maar ze kon de glimlach niet tegenhouden omdat ze zo blij was dat ze geslaagd was.
"Ik laat jullie nog wel even uit." Zei ze en ze liepen met z'n drieën naar de voordeur. "Snel weer beter worden J." De twee Joans gaven elkaar een knuffel.
"Dank je K." Joan gaf ook Jasper nog snel een knuffel en liep toen terug naar de woonkamer. Na een blik op de klok geworpen te hebben drong het ineens tot haar door dat ze geslaagd was en dat ze nu dus naar school moest.
"Jullie mogen hier blijven hoor, maar ik moet naar school." Deelde Joan mee.
"We gaan wel naar huis, dan kun jij het nog even met je familie vieren."
"Het hoeft niet hoor, jullie zijn van harte welkom om te blijven." Christine mengde zich in het gesprek.
"Dan blijven we." Zei Donny en hij plofte gelijk weer op de bank. Sydney en Marijn spraken hem er gelijk op aan, het was onbeleefd om zo te doen, maar Christine zei met een glimlach dat het helemaal niet uitmaakte, ze vond het juist leuk dat Donny het hier naar zijn zin had.
"Heb je een lift nodig?" Vroeg Kasper, terwijl de rest met elkaar bezig was. "Ik kan je wel brengen." Joan glimlachte naar hem.
"Als je dat zou willen zou dat heel fijn zijn." Kasper stond op en haalde zijn autosleutels uit zijn broekzak als teken dat hij het wel wou, anders had hij het immers niet aangeboden. "Dank je." Joan en Kasper trokken hun schoenen aan en liepen naar zijn auto. "Ik kan niet geloven dat ik nu klaar ben met school..." Zuchtte Joan terwijl Kasper richting de school begon te rijden. Joan moest hem natuurlijk wel de weg wijzen, dus af en toe gaf ze de richting aan tussen het gesprek door.
"Heb je al een leuk plekje gevonden?"
"Ik heb wel iets op het oog ja, naar links hier." Zei Joan met een grote glimlach. "Morgen ga ik een afspraak maken voor een bezichtiging." Ze reden zonder al te veel te zeggen door en het moment in de Arena schoot weer door Joans hoofd.
"Ik wacht hier wel in de auto." Joan werd uit haar gedachten gehaald door Kasper die de auto al geparkeerd had. Ze gaf hem een kus op zijn wang en stapte uit. Een rode afdruk bleef op zijn wang staan, maar met een grinnik besloot Joan om niets te zeggen.
"Nog een keer bedankt Kas." Zei ze voordat ze over het plein richting de school liep waar binnen, in de hal Linda al stond te wachten. "We zijn geslaagd!" Gilde Joan en ze sloeg haar armen om haar beste vriendin.
"Ik kan het niet geloven, ik ga nu gewoon studeren en jij kan naar Amsterdam om je bakkerijtje te beginnen!" Joan glimlachte en praatte met haar tot het haar beurt was en al snel liep ze met een grote glimlach de school alweer uit. Kasper was uitgestapt en leunde tegen zijn auto aan. Joan begon harder te lopen en sprong in zijn armen. Hij lachte met Joan mee die het nog net niet uitschreeuwde van geluk.
"Ik heb je iets nog niet vertelt." Zei Joan toen, een heel stuk serieuzer dan dat ze even daarvoor was geweest en Kasper fronste. "Je vroeg me of er een reden was dat Linda mij een shirt had gegeven met jou naam en ik had mijn zin nog niet afgemaakt." Kasper knikte. "Het had dus een reden, namelijk dat ik jou ook leuk vind." Joans werden rood en een klein glimlachje verscheen op Kaspers gezicht en hij trok Joan tegen zich aan en plantte een kus op haar lippen. Joan voelde dat haar hartslag omhoog ging, al helemaal toen ze iemand achter haar haar naam hoorde zeggen:
"Joan?" Kasper en Joan trokken snel terug en zagen Linda met een engeltjes-achtige glimlach kijken. "Waarom stel je me niet voor aan Kasper?" Linda wist natuurlijk dat het Kasper was, van de foto's op Joans instagram, maar ook omdat ze hem nogal was gaan stalken nadat Joan had toegegeven dat ze voor hem gevallen was. Ze moest natuurlijk wel weten wat voor vlees er in de kuip zat.
"Kas, dit is Linda, mijn beste vriendin."
"Leuk om je te ontmoeten." Kasper en Linda schudden elkaars handen.
"Ik wou eigenlijk vragen om een lift, maar ik denk dat ik maar iemand anders ga vragen. Ik bel je mop!" Joan knikte en met haar wangen die nog steeds rood waren draaide ze zich om naar Kasper.
"En dat was Linda op, volgens haar, haar best." Kasper gniffelde en stapte in. Joan volgde zijn voorbeeld en stapte ook in, maar Kasper startte de auto niet.
"Je zei dat je me leuk vindt..." Begon hij, zijn handen lagen al op het stuur en zijn blik was strak vooruit gericht. "Zou je dan..." Kasper schudde zijn hoofd en maakte aanstalte om de auto te starten. "Laat maar."
"Kas." Joan pakte zijn hand, die de autosleutel net om zou draaien. "Als je wou vragen of ik op date zou willen, dan is mijn antwoord ja." Ze wist dat ze zichzelf hiermee compleet voor schut zou kunnen zetten als Kasper dit niet bedoelde, maar toen ze Kaspers glimlach zag wist ze dat ze het goed had gegokt.
"Voordat we een weekendje weg gaan met de rest heb ik jou nog mee uit genomen." Joan kneep zachtjes in zijn hand.
"Ik heb er nu al zin in." Kasper startte de auto en reed hem de weg op waar hij Joans hand vastpakte. Alleen om te schakelen liet hij hem los. Bij Joan thuis stapten ze uit, ze deden alsof er niets gebeurd was, maar eenmaal binnen was Sydney goed aan het opletten.
"Kasper..." Joan keek Kasper aan en het viel haar toen in eens gelijk op. Haar rode lippenstift was niet alleen zichtbaar op zijn wang. "Je hebt wat roods..." ze wees naar haar eigen lippen en Kasper ging snel met de achterkant van zijn hand over zijn mond, nu zelf ook snappend dat het Joans lippenstift was die op zijn lippen zat.
"Was het wat ik denk dat het was?!" Vroeg Naomi en Sydney knikte. Joan was inmiddels knalrood en ook Kaspers huid was niet meer de kleur die het normaal zou zijn. Ineens begon het lampje te branden bij Naomi. "Daarom is ze K!" Riep ze uit. "J staat voor Jasper en K staat voor Kasper!" Marijn begon te lachen en nu hadden de anderen ook allemaal in de gaten wat er aan de hand was. Donny, Sydney en Marijn gaven elkaar een high five, hun missie was gelukt.
"Wat leuk! Nu gaan we met vijf koppeltjes een weekendje weg!"
"Zo ver zijn we nou nog net niet Marijn." Zei Joan met een verlegen glimlach.
"Ach dat komt nog wel." Was haar tegenantwoord. Joan fronste.
"Waar zijn pap en mam eigenlijk? Ik had mam hier wel verwacht na al jullie enthousiasme, maar ze is nog nergens te bekennen."
"Ze gingen chinees halen volgens mij." Joan begon te glimlachen. Haar ouders wisten hoeveel ze daarvan hield en dat ze het altijd jammer vond dat ze het bijna nooit aten.
"Zullen we tot de tijd dat ze er zijn maar een filmpje aanzetten ofzo?" De rest stemde met Joan in en ze zette de televisie aan, ging naast Kasper zitten, omdat de rest zich comfortabel maakten in elkaars armen en zocht, met wat aanwijzingen van de rest een leuke film op. Kasper legde zijn arm om Joan heen en ze nestelde zich tegen hem aan. De rest wist nu toch al dat ze elkaar leuk vonden. Ze keek omhoog naar Kasper en grinnikte toen ze ook nog een rode afdruk op zijn wang zag. Kasper keek haar aan en Joan begon voorzichtig zijn wang schoon te maken. Kasper glimlachte en drukte een kus op Joans hoofd.
"Wij hebben eten!" Riep Christine door het huis en Joan en Justin kreunden. Hun moeder kon soms echt doen alsof ze nog kleine kindjes van drie waren. Beiden besloten ze om maar niets te zeggen. Christine zou snel genoeg de kamer in komen en dan al het eten op de koffietafel neerzetten en iedereen een bord geven zodat ze het zelf op konden scheppen. Zoals verwacht was dat ook wat er gebeurde. "We hebben maar meerdere verschillende menu's gekozen, dus er is genoeg keuze voor jullie." Iedereen knikte en begon zichzelf op te scheppen. De film was voor het moment op pauze gezet zodat ze niets zouden missen.
"Heeft iedereen?" Vroeg Joan en toen iedereen liet weten dat ze de film weer aan kon zetten zette ze hem ook weer aan. Ze begon met een fantastisch gevoel te eten van haar eten.