NL •~• Red Velvet •~•Kasper Dolberg

Hoofdstuk 30

"En? Is het allemaal goed gegaan?" Vroeg Kirsten Joan toen zij en Kasper het huis weer binnen kwamen.
"Ja, het is een schitterend baby'tje." Joan haalde haar mobiel uit haar jaszak en zocht de foto's van Lucas op en liet ze aan Kirsten zien.
"Ach, wat een schatje." Joan hing haar jas op met een trotse glimlach. "Helaas worden ze zo snel groot. Moet je Kasper zien, die is ook al een kop groter dan mij." Joan grinnikte.
"Ach, kleine jochies worden groot." Ze knipoogde en liep naar de woonkamer met haar telefoon.
"Laat zien!" Zei Kristina gelijk en ze pakte de telefoon al uit haar handen. "Wat een lieverd! Ik wil ook zo'n kindje!" Flemming verslikte zich in zijn drinken.
"Pardon?!" Joan begon te lachen.
"Zullen we een film kijken met z'n allen?" Vroeg ze en ze kreeg gelijk al meerdere instemmende 'ja's'. Ze liep naar de keuken waar Kirsten het eten uit de oven haalde. "Hm... Het ruikt weer heerlijk." Kirsten glimlachte. "Ik pak de borden wel, we gaan een film kijken." Kirsten lachte en Joan ging gelijk door met de borden, het bestek en glazen.
"Angels in the snow?" Joan fronste, maar Kristina knikte naar de tv waar een film klaar stond. Ze las de beschrijving. "Klinkt leuk toch?" Joan knikte. "Die doen dan maar?" Weer knikte Joan en Kristina zette de film klaar terwijl Kirsten met het eten aan kwam lopen en op begon te scheppen.
"Freya!" Gilde Joan naar boven. "We gaan eten, kom je ook?" Niet snel zat Freya ook op de bank en baden ze snel en begonnen ze te eten. Ze keken de film en Joan zakte weg in de bank en tegen Kasper aan.
"Hoe gaat het eigenlijk morgen, nu je schoonzus net bevallen is. Ik kan me voorstellen dat het een beetje roet in de plannen gooit." Zei Kirsten halverwege de film, maar Joan schudde haar hoofd en ging weer rechtop zitten.
"We hebben het er al even over gehad. Wij gaan gewoon naar Enschede en Justin en Sydney zullen even kijken of het ze lukt, anders gaan wij tweede kerstdag daar even heen." Kirsten knikte.
"We willen niet van last zijn natuurlijk." Joan glimlachte.
"Geloof me, dat zijn jullie echt niet." Ze gingen verder met de film en Joan stond op om het toetje te halen, het was niets minder dan een heerlijke triple chocolate cake met slagroom en hagelslag. ze nam de taart samen met bordjes mee en sneed hem voor de televisie in stukken en deelde hem uit.
"Hij is weer eens heerlijk Joan." Joan glimlachte.
"Dat is mooi."

"Hey mam." Joan gaf haar moeder een knuffel. De beide families begroeten elkaar en in de woonkamer vond Joan alleen haar vader, wat haar toch wel een beetje teleur stelde. Ze had gehoopt dat ze kleine Lucas weer even kon zien.
"Boven is een kleine verassing voor je Jo." Joan fronste. "Ga nu maar kijken." Joan liep de trap op naar haar oude kamer en zag daar Linda zitten.
"Linda!" Gilde ze en ze sloeg haar armen om haar beste vriendin heen. "Wat goed je weer te zien! Wat zie je er goed uit!" Joan had net zoals Linda een grote lach op haar gezicht. "Moet je niet bij je eigen familie zijn?!" Linda schudde haar hoofd.
"Daar ga ik morgen heen en ik heb ze vanochtend ook al gezien." Ze knipoogde. "Nu wou ik heel graag mijn bestie zien. Je ouders hebben me uitgenodigd om hier te blijven. Als jij het goed vind natuurlijk."
"Ben je helemaal mal! Natuurlijk vind ik het goed! Ah we hebben zoveel om over bij te kletsen. Ik heb een neefje bijvoorbeeld, Lucas, hij is gisteren geboren en hij is zo lief!" Linda begon te lachen.
"Je moeder had het me al verteld, met minstens net zoveel trots als jij. Hij is wel echt een schatje, maar kom ik wil die kerel van jou ook wel weer eens zien." Joan begon te lachen en samen liepen ze naar beneden en naar de woonkamer.
"Hey Linda!" Zei Kasper verrast. "Leuk je weer te zien." Ze gaven elkaar een knuffel en Linda stelde zichzelf voor aan de rest van de familie Dolberg. Kaspers telefoon ging en met een frons nam hij op en liep naar de gang, wat weer voor de nodige verwarring zorgde in de woonkamer, wat was dat?
"Zal ik voor iedereen wat fris in schenken?" Vroeg Martha en Kirsten stond op om te helpen. Flemming en Pierre waren druk in gesprek over van alles en nog wat en Joan had zich al verwikkeld in een heel gesprek met Kristina, Linda en Freya.
"Joehoe?! Aarde aan Joan!" Joan knipperde een paar keer en keek toen de twee lachende zusjes en beste vriendin aan. "Waar zat jij nu weer met je hoofd?" Joan glimlachte zwakjes en wuifde het weg.
"Pap, weet jij of ons jaarlijkse rondje lopen nog op het programma staat?" Elk jaar ging het gezin een stuk lopen om te genieten van de rust en de natuur. Helaas moesten ze er een poosje voor rijden, maar dan hadden ze ook wat.
"Volgens mij wel." Joan knikte en ging verder in het gesprek met Kristina en Freya. De twee moeders deelden het drinken uit en na dik een half uur kwam Kasper terug. Joan probeerde bij hem te polsen waar het gesprek over was gegaan en wie het überhaupt was, maar Kasper wou niets loslaten en keek Joan niet eens aan.
"Wat is er met hem gebeurd?!" Vroeg Kristina verbaast.
"Ik kan morgen trouwens niet mee naar Groningen." Deelde hij toen ineens mee. "Ik moet iets regelen op de club." Joan snoof verontwaardigd.
"Met kerst?!" Kasper knikte voorzichtig. "Wat is dat nu dan weer?! De meesten zijn op vakantie, waarom in vredesnaam moet je dan heen?!"
"Wat is hier aan de hand?" Vroeg Martha die wel had gehoord dat Joan harder praatte dan normaal.
"Kasper moet morgen zo nodig naar de club." Joan was niet zo zeer boos, maar meer teleurgesteld. Ze had zich erop verheugd dat ze met Kasper en zijn familie naar Groningen gingen op kraamvisite.
"Ik kan er toch ook niets aan doen?!"
"Je kan toch ook een keer nee zeggen!" Kasper schudde zijn hoofd. Dat kon hij niet, alleen Joan zou dat nooit snappen.
"Misschien had ik dit moeten voorzien. Misschien zat ik er nog niet zo ver naast qua voetballers." Ze stond op, liep naar de gang, pakte haar jas en schoenen en smeet de deur dicht. Het was koud buiten, wat kon je anders verwachten van eind december, maar de dunne panty die Joan aan had droeg nog meer bij aan de kou. Ze had tranen in haar ogen. Waarom deed Kasper ineens zo geheimzinnig. Waarom moest hij zo nodig naar de club. Hij wist hoeveel zin ze had in de volgende dag. Hij wist toch dat het gewoon kerst was?
"Joan!" Linda's stem klonk schel door de straat, maar Joan ging niet langzamer lopen, maar ze ging ook niet harder zodat Linda haar al snel ingehaald had en in stilte naast haar liep. "Gaat het?" Vroeg ze uiteindelijk en Joan schudde haar hoofd.
"Waarom doet hij nu ineens zo raar?! Normaal vertellen we elkaar alles en ineens houd hij van alles voor me achter..." De tranen vonden langzaam hun weg over Joans wangen naar beneden. "Ik weet niet wat er is..." Linda pakte Joans hand en kneep er zachtjes in terwijl ze door liepen. Zo had ze de feestdagen niet voorgesteld...

Boem... Niet een heel lang hoofdstuk, maar ik denk dat er genoeg drama in zit...

Dit is het op één na laatste hoofdstuk van Red Velvet ben ik bang. Ik heb eindelijk een geschikt einde gevonden, naar mijn mening in ieder geval. Ik probeer zo snel mogelijk de epiloog te uploaden, zodat dit boek dan eindelijk klaar is. Ik kan het nog niet helemaal geloven denk ik. Dit boek is bijna klaar, mijn eerste echt goede boek die ik afschrijf. Ik heb er al eerder een afgeschreven, maar die was zo bagger dat ik hem nu maar aan het opknappen ben XD. Ik hoop dat jullie dit hoofdstukje ook weer leuk vonden.

XXX