NL •~• Red Velvet •~•Kasper Dolberg

Hoofdstuk 13

De volgende dag werd Joan al wakker voordat hun wekker af zou gaan. Kasper lag nog lekker te slapen en Joan glimlachte, maakte sneeky een foto en sloop toen de kamer uit. Ze liep naar beneden en haalde afbakbroodjes uit de kast en verwarmde de oven voor. Ze haalde twee eitjes uit de koelkast en deed ze in een pan met water en liet het koken. Ze schaafde een aantal plakjes kaas en pakte een paar kuipjes jam die ze mee had genomen van huis, ze verzamelde ze altijd als ze naar de hema of ikea ging. Ze pakte twee borden en schonk twee glazen jus d'orange in. Daarna legde ze de rest op het dienblad en liep ermee naar boven. Ze zette het dienblad op het nachtkastje en ze kroop tegen Kasper aan.
"Kas..." Fluisterde ze en ze drukte een kus op zijn kaak. "Ik heb ontbijt voor ons." Kasper knipperde een paar keer met zijn ogen en opende ze toen helemaal. "Goeiemorgen slaapkop." Zei Joan met een grijns en ze ging rechtop zitten om het dienblad te pakken. Ze zette hem op haar schoot en wachtte tot Kasper ook rechtop ging zitten.
"Hey." Zei Kasper en hij haalde zijn hand door zijn haar.
"Hier." Joan gaf Kasper een bord met twee broodjes en een eitje. "Omdat je me zo hebt geholpen afgelopen week."
"Alleen daarom?" Kaspers ogen twinkelden ondeugend en Joan begon te lachen.
"Vooruit, ook omdat jij jij bent." Joan bukte naar Kasper toe en drukte een vlinder zacht kusje op zijn lippen. Daarna pakte zo ook haar bord en smeerde wat jam op een van haar broodjes. Vanuit haar ooghoek zag ze Kasper naar haar kijken en met een verlegen glimlachje zette ze haar tanden in haar broodje. "Is je broodje lekker?" Vroeg ze uiteindelijk maar en Kasper begon snel zijn, nu al koude broodje te smeren. Tot Joans plezier waren zijn wangen van kleur verschoten en ze grinnikte. "Ik ga me omkleden." Zei ze toen zij al klaar was en Kasper net aan zijn tweede broodje begon." Kasper knikte en Joan liep de kamer uit om op zoek te gaan naar iets wat ze die dag aan kon trekken. Kasper was ook al snel klaar om te gaan en ze reden naar de bakkerij waar Joan de deur open deed. Ze liep gelijk door naar boven waar ze koffie zette voor haar ouders die al even in de auto hadden gezeten tegen de tijd dat ze daar zouden arriveren. Kasper toverde verfspullen ondertussen weer tevoorschijn en begon alvast met het verven terwijl Joan alles in de woonkamer nog even afnam met een doekje.
"Joe!" Riep Christine naar boven en ze kwam de trap af met Pierre achter zich aan. "Hoe is het?" Joan glimlachte en gaf haar moeder een knuffel. Ze zou het er nog lastig mee krijgen dat Joan nu ook al op zichzelf woonde, ze vroeg na nog niet eens 24 al weten of alles nog goed ging.
"Goed hoor. Als jullie koffie willen, het staat in de keuken, pap kun jij het ook tegen Kasper zeggen?" Pierre knikte en liep naar de slaapkamer. Christine en Joan begonnen met het verschuiven van het meubilair en na vier uur zwoegen was de woonkamer klaar en was Kasper twee uur geleden al naar huis gestuurd: hij voelde zich niet helemaal lekker.
"Weet je zeker dat je het verder zelf kan?" Joan gniffelde en gaf haar moeder een knuffel.
"Natuurlijk mam, anders zou ik jullie nu niet laten gaan." Christine knikte. Nu moest ze haar jongste kind toch echt laten gaan. "Bedankt dat jullie me hebben geholpen." Er werd gedag gezegd en Joan liet zich vermoeid op haar bed vallen en dommelde een beetje weg.

'Trrrr... Trrrr...' Joan schrok wakker van haar telefoon die trilde.
"Met Joan." Zei ze en ze onderdrukte een gaap.
"Hey Joan."
"Markus! Hey! Is er iets?" Het bleef stil. "Wat is er?" Vroeg Joan nadrukkelijk, hopend dat Markus het nu gewoon zou zeggen.
"Weet jij waar Kasper is?" Joan fronste. "We zouden vanavond wat gaan doen, maar hij is niet op komen dagen." Joan stond op van haar bed en liep naar de woonkamer waar ze op de klok zag dat het kwart voor tien was. "Ik heb hem geprobeerd te bellen, maar hij neemt ook niet op, dus ik dacht misschien is hij bij jou?" Joan beet op haar lip.
"Ik bel je even terug, goed?" Joan hing op voor Markus nog iets kon zeggen en pakte haar jas en schoenen en sloot alle deuren achter zich. Ze pakte haar Batavus fiets en begon richting Kasper te fietsen. Het koste haar, met het weinige verkeer een kwartier om bij Kaspers huis te komen. Ze zette haar fiets op slot, haar wangen gloeiden van de wind die er stond. Ze belde aan, maar niemand deed open dus zocht ze de reservesleutel op en ging zo naar binnen. "Kas?" Vroeg ze en ze liep naar de woonkamer waar Kasper languit en op zijn buik op de bank lag. "Kasper?" Joan ging naast em zitten en legde haar hand op zijn rug. Zijn shirt was klam van het zweet. Joan fronste en voelde aan Kaspers nek en voorhoofd dat hij een serieus hoge koorts had en Joan schrok ervan. Ze liep naar de keuken en maakte daar een doekje nat, zodat ze Kaspers hoofd kon afkoelen, en vulde een glas met water. "Kasper?" Kasper begon een beetje te grommen. "Je moet even wat drinken." Kasper opende zijn ogen iets en Joan gaf hem het glas met water. Ondertussen veegde ze zijn bezwete voorhoofd af met het doekje. "Je hebt koorts, dus je moet veel drinken." Kasper knikte zwakjes. "Ik ga Markus even bellen." Joan stond op en liep naar de gang. "Hey Markus." Zei ze toen hij opnam.
"Weet je al of Kasper oké is?" Joan glimlachte, ze vond het wel lief dat Markus zo bezorgd om Kasper was.
"Ik ben nu bij hem thuis, maar hij heeft koorts, daarom kwam hij niet." Markus zuchtte, duidelijk opgelucht.
"Moet ik langskomen?"
"Nee hoor, ik kan het wel hendelen denk ik, maar als er iets zal ik het laten weten."
"Ik kom morgen sowieso wel even langs en ik laat de trainer wel even weten dat Kasper ziek is en niet kan trainen."
"Is goed. Ik zie je morgen dan wel verschijnen."
"Wens Kasper maar beterschap van mij." Joan beloofde dat ze het zou doen en hing toen op. Ze liep terug naar de woonkamer en ging naast Kasper die helemaal lag te trillen.
"Dat was Markus, hij wenste je beterschap." Een klein glimlachje verscheen op Kaspers gezicht. "Laten we jou maar even in bed leggen trouwens." Ze hielp Kasper opstaan en ondersteunde hem de trap op. Het was duidelijk dat hij zich vreselijk voelde. Uit zijn kast haald eJoan een schone joggingbroek en shirt en gaf ze aan Kasper. "Als jij deze nou even aantrekt, dan maak ik een cracker voor je." Kasper knikte opnieuw en Joan liep de trap weer af naar de keuken. Ze pakte een bordje en legde er twee crackers met jam op. De suiker uit de jam zou hem goed doen. Ze liep naar boven en gaf de crackers aan Kasper die op zijn bed zat. Ze wreef met haar hand een paar keer over zijn rug en kleedde zich toen in de logeerkamer om in een pyjama shortje en een shirt van Kasper. Eenmaal terug had Kasper zijn crackers weggelegd, hij had welgeteld twee happen genomen, en was hij onder de dekens gaan liggen. Joan ging naast hem liggen en Kasper kroop tegen haar aan in de hoop om wat warmer te worden. Joan ging met haar vingers door zijn goudblonde haren en ze voelde hoe Kaspers lichaam iets ontspande en hij in slaap viel. Joan zuchtte en deed haar ogen heel even dicht. Het had al een uitputtende week geweest en nu kwam ook nog eens dit erbij. Niet dat ze het erg vond om nu voor Kasper te zorgen, maar het werd gewoon een beetje veel. Ze pakte haar telefoon en sms'te haar moeder maar even.