NL •~• Red Velvet •~•Kasper Dolberg

Hoofdstuk 25

"Hey J!" Joan en Sydney gaven om beurten J een knuffel. Ze zouden de wedstrijd tegen Rostov bij haar kijken.
"Hey lieverds..." Joan fronste, er was iets wat J dwars zat, dat kon je gelijk wel zien.
"Is alles wel goed?" Vroeg ze dan ook gelijk.
"Ik vertel het zo..." Fluisterde J en Joan knikte. Zij en Sydney hingen hun jassen op en zetten hun schoenen onder de kapstok voordat ze de woonkamer in liepen en op de bank gingen zitten. "Willen jullie wat drinken?"
"Een colaatje graag." Sydney glimlachte.
"voor mij hetzelfde J." J knikte en liep naar de keuken om het in te schenken terwijl Joan en Sydney de andere meiden begroetten.
"Hey meiden!" Joan had een glimlach van oor tot oor op haar gezicht. "Wie gaat er winnen?" Ze grijnsde, ze wist dat ze stuk voor stuk Ajax zouden zeggen, maar ze wilde wel eens weten hoeveel vertrouwen ze hadden in Ajax en de nieuwe trainer. Zoals verwacht zeiden ze allemaal Ajax, maar de eindstanden verschilden. Waar de één 0-1 zei, zei de andere 1-3.
"Wat denk jij K?" Joan verslikte zich in haar cola die J haar ondertussen al had gegeven.
"Ik? Ik heb geen verstand van voetbal or whatsoever, als je mij zou vertellen dat ze met 0-10 zullen winnen dan zou ik je nog geloven." Een aantal begon te grinniken, maar Marijn wist haar gezicht in de plooi te houden. "Maar wat gok je?"
"2-2?" Joan haalde haar schouders op. "En dan hebben ze toch genoeg?" Ze zei het nogal twijfelachtig, alsof ze niet zeker wist of ze het wel goed zei.
"Fair enough." Ze grinnikte en de televisie werd aangezet op fox sports, de zender die onder andere de wedstrijd uit zou zenden. Ze moesten nog even wachten voordat de wedstrijd zou beginnen, maar de voorbeschouwing was al bezig.

U: Geen idee of je dit nog ziet, maar mocht je spelen, zet hem op en laat ze zien wat ik allang weet: dat je een echte topper bent! <3

Joan legde haar telefoon weer weg in de overtuiging dat Kasper het toch niet zou zien, maar toen ze haar telefoon hoorde trillen pakte ze hem er toch weer bij.

Dons: Wat heb je met Kasper gedaan? Hij zit hier met een knalrode kop en een grijns van oor tot oor.

U: Heb je Kas dat gevraagd of was het gewoon een wilde gok?

Dons: Ik hoefde het niet te vragen of te gokken, waarom zou hij anders zo doen als hij een berichtje krijgt huh?

Joan schoot in de lach en gelijk werd ze door iedereen aangekeken. Ze rolde bijna van de bank, het was niet persé omdat Kasper zo reageerde, maar om Donny's reactie.
"Wat heb jij nu weer?" Vroeg Sydney die wist dat Joan meestal niet om hele simpele dingetjes zo in lachen uitbarstte. Joan gaf haar telefoon aan Sydney die snel de berichtjes las van Donny. "Wat heb je Kas dan gestuurd?" Joan probeerde rustig te worden zodat ze weer fatsoenlijk kon praten, maar het leek wel alsof ze lachgas ingeademd had. "Mag ik gewoon kijken." Joan knikte.
"Zo he, volgens mij heeft er een de slappe lach." Amber grinnikte. Langzaam werd Joan weer rustig en in de tussentijd was haar telefoon al de groep langs geweest en ze waren er anoniem over eens dat Joasper toch echt couple goals was.
"Koppen houden!" Riep Sydney toen vanuit het niets en iedereen was gelijk stil. "De wedstrijd begint." Ze wees heel onschuldig naar de televisie waar de jongens het veld op waren gekomen en Davy toen bij de scheidsrechter stond om de posities te verdelen en wie de aftrap kreeg van de eerste helft. Jasper, Joël en Davy stonden in de basis. Kasper en Donny zaten als reserves naast het veld. Net iets meer dan een half uur lang gebeurde er niet heel veel. Kansen werden wel gemaakt, maar nog niets vloog er in. Voor beide teams niet. In de 35e minuut was het raak, maar de meiden zaten kreunend op de bank. Dit was niet hoe het moest gaan.
"Shit..." Mompelde J. "Nu moeten ze verplicht om twee keer te scoren in plaats van één keer..." Joan fronste.
"Hoe dat nu weer?" Er werd haar snel uit gelegde hoe het zat met de combinatie tussen de uit en thuiswedstrijd en hoe het zat met uitdoelpunten. Joan deed haar best om alles te volgen. "Ik hou het er wel gewoon op dat het gewoon zo is. Ik snap nog niet waarom, maar dat maakt niet uit." Ondanks dat iedereen nu nog meer gestrest was werd er gegrinnikt.
"Ja!" Gilde Joan en gelijk begon iedereen te lachen. Kasper stond langs de kant en Bazoer werd naar de kant gehaald zodat Kasper het veld op mocht. Joan sprong op van de bank alsof er zojuist gescoord was door Ajax.
"Ga zitten schat." Zei Naomi. "We hebben nog niet gewonnen." Ze knipoogde. "We moeten nog twee keer scoren." Joan ging snel weer zitten en haar ogen keken naar de televisie waar een close-up van de knappe blonde Deen werd laten zien. Nog geen twee minuten later zaten de meiden die zich in J's huis hadden verzameld met hun handen voor hun monden te kijken. 3-0. Drie tegendoelpunten.
"En nu moeten ze er drie scoren, of niet?" Er werkt geknikt als antwoord op Joans vraag. "Chips..." Ook het vierde doelpunt viel niet heel veel later. Ze hadden minder dan 15 minuten om vier doelpunten te maken. 1 per drie minuten en een beetje, maar tien minuten later was er nog steeds nog geen doelpunt gemaakt en net voor de 86e minuut werd er een overtreding gemaakt op Kasper. "Laat hem met rust idioot." Mompelde Joan en ze lachte zachtjes toen de speler een rode kaart kreeg en Ajax een strafschop die Davy er netjes in knalde. De wedstrijd stopte ook in deze stand: 4-1.
"Nu de bui toch al zo slecht is..." Gelijk keek iedereen K aan.
"Wat is er K?" Vroeg Amber voorzichtig.
"Ik..." K slikte een keer.
"Wat het ook is K, je kan het ons vertellen. Het is niet alsof we je gelijk gaan laten stikken als het geen leuk nieuws is." Joan keek haar, eigenlijk nog maar net gemaakte vriendin aan. "Don't worry."
"Ik heb besloten om met Jasper mee te gaan naar Barcelona." Gelijk was het nog stiller als daarvoor en K keek iets angstig de groep door. Joan was de eerste die opstond. Jasper had net zijn transfer naar Barcelona afgerond en dit was zijn laatste wedstrijd in het Ajax tenue. Als hij niet meer terug zou komen was dat.
"Dat is geweldig. Heerlijk. Ik zou ook wel naar Barcelona willen. Daarbij is het volstrekt logisch, jullie houden van elkaar. jullie willen bij elkaar blijven."
"Jullie zijn niet boos of teleurgesteld ofzo?" Joan grinnikte.
"Gekkie, tuurlijk, we zijn verdrietig dat we je moeten gaan missen, maar we gunnen jou het om bij de liefde van je leven te blijven. Het gaat helemaal goed komen en we verwachten minstens één keer per jaar een uitnodiging om naar Spanje te komen om te genieten van het lekkere zonnetje." J glimlachte en gaf Joan een knuffel.
"Daar kunnen jullie op rekenen, maar ik reken op regelmatige uitnodigingen voor logeerpartijtjes. Bij wie dan ook."
"Die kun je krijgen." Amber stond toen ook op en de knuffel die de twee Joans waren begonnen liep uit op een groepsknuffel van zes meiden.
"We gaan je missen J."
"Ik jullie ook."
"Laten we iets leuks gaan doen." Sydney pakte een kussen van de bank en hij werd tegen J's hoofd an gesmeten.
"Dat was voor de jankbui waar ik nu in zit." J begon te lachen en gooide het kussen terug. Het liep uit op een kussengevecht, maar toen Joans telefoon ging liep ze naar de gang, weg van de herrie.
"Hey Kas."
"Hey..." Hij klonk niet echt vrolijk en Joan kon het hem niet kwalijk nemen. Het team was uitgeschakeld voor de champions league, dat kon nooit leuk zijn.
"Heb je het gehoord? J gaat met Jasper mee."
"Ja, je wil niet weten hoe erg het Jasper dwars zat. Je kon zien dat hij opgelucht was toen hij het zei." Joan bleef stil. "Joan?" Nog steeds gaf ze geen antwoord. "Is alles wel goed?"
"Wat als jij weggaat?" Vroeg Joan. De glimlach die Kasper op zijn gezicht had omdat hij Joans stem hoorde verdween gelijk. Wat als hij zou vertrekken? Moest hij van haar verwachten dat ze zo mee zou gaan? Ze had haar bakkerijtje, dus mocht hij het alleen al verwachten zonder een gigantische egoïst te zijn?
"Ik ga nergens heen. Niet snel in ieder geval. Ik ben van plan hier nog een aantal seizoenen te blijven, ik kan hier alleen maar meer dingen leren." Joan was nog niet helemaal overtuigd. "Geen zorgen Joan, laten we nu eerst maar genieten van wat we nu hebben." Joan glimlachte zwakjes.
"Dat is waar."
"Ik moet gaan, we gaan de bus in."
"Is goed. Ik hou van je Kasper."
"Jeg elsker dig Joan." Kasper hing op en Joan bleef nog even in de gang. Ze wist dat Kasper uiteindelijk weg zou gaan, maar ze hoopte dat het nog heel lang zou duren voordat dat moment zou komen.