NL •~• Red Velvet •~•Kasper Dolberg

Hoofdstuk 17

Joan sloop de trap af. Ze had zich al helemaal aangekleed en sloop nu de trap af om te gaan ontbijten. Ze had een sportbroekje en een voetbalshirt van Kasper aan als pyjama en haar haren had ze opgestoken in een knot.
"Goedemorgen Kirsten."
"Goedemorgen. Lekker geslapen?" Joan glimlachte en gaf Kirsten een knuffel. Het was al zo normaal om zo met Kaspers familie om te gaan. Kirsten keek op de klok en keek Joan toen vragend aan. "Waarom ben je eigenlijk al zo vroeg wakker?"
"Ik kon niet meer slapen." Joan haalde haar schouders op en Kirsten knikte. "Zou ik een kop koffie mogen?"
"Natuurlijk lieverd." Kirsten pakte een mok en schonk er koffie in. "Hadden jij en Kasper nog wat gepland voor vandaag?" Joan schudde haar hoofd.
"Voor zover ik weet niet, maar ik weet niet wat Kasper in gedachten heeft." Kirsten knikte en Joan nam de mok van haar aan. "Lekker, dank je." Ze gingen met zijn tweeën aan de eettafel zitten en Kirsten pakte een album.
"Kasper gaat dit niet leuk vinden, maar ik weet wel zeker dat jij het wel leuk vindt." Kirsten opende een foto en allemaal foto's van toen Kasper klein was. Joan piepte.
"Dit is zo lief!" Zei ze en ze keek naar de foto's. "Hij was zo schattig!" Met een grote glimlach keek Joan hoe Kirsten de bladzijde omsloeg en er nog meer foto's voorbij kwamen. Kleine Kasper met een bal, kleine Kasper in een zwembad, kleine Kasper op de camping. Ze waren allemaal even lief. "Hij is nog steeds schattig, daar niet van." Kirsten grinnikte en ze bekeken samen het hele album tot Kasper naar beneden kwam en Kirsten het album snel dicht sloeg, ze waren er toch al helemaal doorheen gebladerd.
"Wat waren jullie aan het doen?" Vroeg hij argwanend. Kirsten keek Joan aan en ze keek terug. Ze grijnsden en het wekte alleen maar meer argwaan bij Kasper. "Mam... Joan... Geef me dat boek!" Joan pakte het album van de tafel en rende weg, de tuin in. "Joan!" Kasper kwam achter Joan en ze rende hard lachend door. Ze rende om de stoelen heen, om de tafel alles om Kasper maar te ontwijken. Het maakte de twee niet uit dat het nog maar tien uur in de morgen was en ze nu waarschijnlijk de hele buurt wakker lachten en schreeuwden.
"Wat zijn jullie aan het doen?" Vroeg Kristina gapend en Freja kreeg een lach op haar gezicht toen ze Kasper en Joan zag. .
"Freja, kun je me helpen?" Vroeg Joan en ze keek Freja smekend aan terwijl ze voorbij rende.
"Jullie zijn verdorie bijna allebei volwassen, jullie rennen rond als een stelletje kinderen!" Joan begon nog harder te lachen en Freja begon achter Kasper aan te rennen. Ze sneed hem af en pakte hem rond zijn middel vast waardoor hij wel moest stoppen met rennen, niet alleen om zijn evenwicht niet te verliezen, maar ook om Freja geen pijn te doen. Joan leunde heel even uitgeput op haar knieën en liep toen naar binnen.
"Snel..." Hijgde ze. "Verstop hem." Kirsten lachte en legde het fotoalbum snel weg en knipoogde. Ze liepen naar de tuin waar Kasper nu achter Freja aan zat. Kirsten en Joan glimlachten en Kirsten sloeg haar arm om Joan heen.
"Jij en Kasper zijn echt een leuk stel." Op Joans wangen kwam een licht blosje. "Ik ben blij dat Kasper jou heeft ontmoet." Joan glimlachte en keek toe hoe Kasper Freja vastpakte en haar begon te kietelen.
"Ik ben blij dat ik Kasper heb ontmoet." Zei ze.
"Zullen wij de tafel maar gaan dekken voor het ontbijt? Ik denk dat Flemming zo ook wel naar beneden komt, want die is ook echt wel wakker nu." Joan lachte en samen met Kirsten liep ze naar binnen waar ze de tafel dekten. Ze legden brood, beleg en drinken op tafel en riepen toen naar de rest dat ze zouden ontbijten. Zoals Kirsten al had verwacht was Flemming niet heel veel later ook naar beneden gekomen en zaten ze nu met zijn zessen aan de tafel te ontbijten. Ze kletsten wat en uiteindelijk was het heel even stil. Ze aten allemaal rustig door en genoten van de stilte.
"Hebben jullie al plannen voor vandaag?" Vroeg Flemming aan zijn zoon die op zijn beurt Joan aankeek.
"Ik dacht dat ik Joan de buurt misschien wel kon laten zien?" Joan glimlachte vrolijk, daar had ze wel zin in. "De plekken waar ik vroeger vaak kwam enzo, zou jij dat leuk vinden Joan?"
"Klinkt als een goed idee!"
"Dan gaan jullie dat mooi doen, dan ga ik boodschappen doen, als we dan afspreken dat we vanavond met z'n allen uit eten gaan?" Ze knikten. "Gaan jullie dan je maar klaar maken, ik ruim alles wel af."
"Weet u zeker dat ik niet hoef te helpen?" Kirsten knikte.
"Ik heb Kristina, Freya en Flemming nog hè." Zei ze met een knipoog en Kristina en Freja zuchtten diep. "Die het niet zo lief aanbieden als jij, maar toch gaan ze me wel helpen." Joan grinnikte en ook Kasper kon een grinnik niet onderdrukken.
"Wij gaan dan maar snel naar boven." Zei hij en hij trok Joan omhoog, die lachend achter hem aan liep. Ze liepen naar Kaspers kamer en Joan haalde een korte broek en een croptop uit haar weekendtas. Ze pakte een bh en trok die snel aan. Kasper was ook in de kamer, maar het maakte haar niet zoveel uit. Ze stond toch met haar rug naar hem toe en ze vertrouwde hem. Haar broekje en top trok ze ook aan en toen liep ze naar de badkamer waar ze haar lange lokken stijlde. Ze poetste haar tanden en deed een klein beetje make up op, veel gebruikte ze gewoon niet, daar hield ze niet van. "Ben je bijna klaar?" Kasper sloeg vanachteren zijn armen om haar heen en drukte een kus in haar nek. Joan glimlachte.
"Bijna, alleen mijn snapback nog." Kasper knikte.
"Ik moet me nog wel klaarmaken." Zei hij toen met een grijns en Joan stond met open mond te kijken naar haar vriendje die op zijn dooie gemakje zijn tandenborstel pakte en er tandpasta op deed.
"En dan zeggen ze dat meisjes sloom zijn."
"En dit is al de tweede keer dat jij dit zegt." Hij deed zijn tandenborstel in zijn mond en knipoogde. "Het werkt niet." Joan begon te lachen.
"Sorry, wat zei je?" Doordat hij zijn tandenborstel in zijn mond had was het niet te verstaan wat hij zei.
"Dat was de tweede keer dat jij het zei." Zei hij, dit keer duidelijk articulerend. Joan grinnikte en liep de badkamer uit. Ze pakte haar snapback en deed hem op. Met haar zonnebril in haar hand en haar tas op haar rug liep ze naar beneden.
"Hebben jullie een flesje water of zo wat ik mee kan nemen?" Vroeg Joan beneden en ze keek Kirsten aan. "Ik ben namelijk mijn dop kwijt." Kirsten begon te lachen.
"Laten we dat flesje dan maar niet vullen en in jou tas stoppen." Zei ze en uit een van de keukenkastjes haalde ze een dopper en gaf die aan Joan. "Kijk eens."
"Bedankt." Zei Joan en ze gaf Kirsten een kus op de wang voordat ze het flesje vulde met water. Kirsten liep weg en even later kwam ze weer terug.
"Hier neem dit ook maar mee, dan hoeven jullie niet persé ergens te stoppen om iets te kunnen eten." Joan glimlachte. "
"Oh nee, is mam weer eens bezig?" Vroeg Kasper lachend toen hij zag dat Joan het lekkers wat Kirsten had gepakt in haar rugzak deed.
"Wat heb ik toch een dankbare zoon vind je niet Joan?" Nu begon Joan te lachen terwijl Kasper zijn moeder een knuffel gaf. "Ach, ik kan hem niet omruilen, of wel." Joan haalde haar schouders op.
"Wie weet, misschien moet u het een keer proberen." Ze gaf Kasper een por in zijn zij en liep toen naar de gang om haar lage allstars aan te trekken. Kasper volgde en ook hij trok zijn schoenen aan. Kasper riep nog in het Deens dat ze weg waren en toen stapten ze naar buiten. Kasper mocht Flemmings auto lenen, dus daar stapten ze in. "Waar gaan we heen?"
"Ik dacht dat we eerst wel even naar Silkeborg kunnen gaan." Joan knikte.
"Ik vind het prima." Zei ze en Kasper startte de motor van de auto. Ze reden de straat uit en een poos later liepen ze hand in hand door een parkje midden in Silkeborg. "Anders gaan we hier zitten? Je moeder heeft genoeg eten meegegeven." Stelde Joan voor toen ze een leuk plekje zag waar ze uitzicht hadden over het park. Ze gingen op het gras zitten en Joan maakte de zak chips, een van de dingen die Kirsten erin had gestopt, open en pakte er een en stopte een paar chipjes in haar mond.
"Mag ik ook?" Vroeg Kasper en hij stak zijn hand uit om de zak te pakken, maar Joan grijnsde en hield de zak buiten Kaspers bereik. "Kom op." Zei Kasper en hij strekte zich verder uit om erbij te komen, maar Joan hield hem gewoon net iets verder. Kasper leunde nu helemaal over haar heen en pakte de zak. Hij legde hem op het gras en drukte toen zijn lippen teder tegen die van Joan aan. Ze legde haar hand op zijn wang en ging mee in de kus. Kasper legde haar langzaam op het gras.
"We liggen hier gewoon midden in een parkje hè?" Zei Joan tussen twee kussen door en ze giechelde zachtjes. Kasper keek haar aan en drukte nog een kus op haar lippen voordat hij naast haar ging liggen. Ze kroop tegen hem aan. "Weet je Kas?" Ze keek hem aan en hij schudde zijn hoofd. Zijn blauwe ogen keken recht in de hare en ze zorgden voor kippenvel op Joans armen. Nu ze zo dicht was bij het zeggen vond ze het toch ergens nog wel eng. "Ik..." Zei ze nerveus en Kasper glimlachte.
"Ik hou van je Joan, wat je nu ook gaat zeggen." Joan grinnikte.
"Dat was wat ik zou gaan zeggen!" Kasper fronste.
"Wat?"
"Dat ik van jou houd, want ik hou van je." Kasper glimlachte en drukte een kus op haar hoofd. Joan pakte de zak chips opnieuw en nam er weer een paar. Kasper pakte er ook een paar en Joan keek naar de blauwe lucht. "Bedankt dat je me mee hebt genomen. Ik mag je familie graag en Denemarken is werkelijk waar schitterend, bovendien weet ik niet of ik je wel zo lang zou kunnen missen."
"Ik weet het." Joan keek omhoog terwijl ze haar wenkbrauwen optrok. "Waar moet ik anders mijn fantastische karakter vandaan hebben, dus het is dan ook gelijk logisch dat je me niet kan missen." Joan sloeg hem op zijn borst.
"Sinds wanneer ben jij zo vol met eigendunk?" Kasper grijnsde en nam nog een chipje. "Ik weet niet of ik dan nog wel van je hou, ik hou niet zo veel van jongens met een hoge eigendunk en ego." Kasper begon te lachen.
"Toch hou je van me." Joan zuchtte. "Je hebt het net nog gezegd, zeg nu niet dat het niet zo is! Anders ga ik alles opnemen wat je zegt!" Joan grinnikte.
"Ik zou het ook niet ontkennen, want ik hou je nou eenmaal van je." Ze glimlachte liefjes en beet op haar lip.
"Dat is maar goed ook." Ze keken naar de blauwe lucht en genoten van hun tijd samen. 

Sorry voor dit korte stukje, maar ik heb geen inspiratie en ik wou eigenlijk wel weer iets updaten... de volgende is hopelijk wel weer een heel stuk langer!