NL •~• Red Velvet •~•Kasper Dolberg

hoofdstuk 22

“Auw!” Joan riep het deze keer. Ze had de hele tijd het al gemompeld, maar nu was ze er klaar mee.
“Wie mooi wil gaan moet pijn doorstaan.” Zei Martha terwijl ze toekeek hoe Kristina Joans haar deed. De drie Denen in de kamer keken verbaast van Joan naar Martha aangezien het een typisch Nederlands spreekwoord was.
“Waar het op neer komt is dat ik niet mag zeuren dat het zeer doet…” Legde Joan snel in het Engels uit en Kristina ging verder met Joans haar en Freja met Joans nagellak. De twee moeders waren aan het toekijken en kletsen wat met z’n twee. Joan kon geen woord verstaan van wat de twee aan het zeggen waren, maar ze had het gevoel dat het over haar en waarschijnlijk ook Kasper ging aangezien Martha regelmatig met haar hoofd naar haar knikte.
“Klaar.” Zeiden Freja en Kristina tegelijkertijd en iedereen begon te lachen. Freja stapte opzij zodat Joan in de spiegel kon kijken en ze kreeg een grote glimlach op haar gezicht toen ze haar eigen spiegelbeeld zag.
“Wauw.” Fluisterde ze en ze draaide zich toen naar de twee zusjes. “Bedankt.” Ze gaf ze tegelijkertijd een knuffel en Martha gaf Joan haar jurk aan.
“Trek hem maar snel aan.” Joan liep naar de badkamer met de jurk voorzichtig over haar arm gevouwen en trok hem daar aan. Ze wierp een korte blik in de spiegel, maar kon alleen de bovenkant van de jurk zien, maar dat deel vond ze alleen al prachtig. “Weet je?” Vroeg ze toen ze de kamer in kwam en vier paar ogen bijna uit hun kassen vielen. “Ik voel me net zo’n sprookjes prinses.” Martha’s ogen werden waterig.
“Dat snap ik. Je ziet er werkelijk waar schitterend uit.”
“Moet je nagaan hoe je er op je bruiloft uit gaat zien.” Zei Kristina plagend.
“Die ben jij al aan het plannen bedoel je.” Ze knipoogde en Kristina grijnsde.
“Als het aan mij lag wel ja.” Joan rolde haar ogen. “Laten we nu maar naar je toekomstige man gaan…” Ze wisten niet dat Justin net langs liep en het laatste deel van het gesprek opving. Dus toen de vijf dames beneden kwamen was Justin Kasper nog net niet aan het volschelden.
“Justin?!” Riep Joan uit. “Wat in de vredesnaam!” Kasper leek alsof hij het spaans benauwd had en was dus ook opgelucht dat Justins aandacht nu ook op Joan gericht was.
“Ben je helemaal gek geworden?” Nu keek heel  keek Justin verbaast aan. “Wanneer dacht je het mij te gaan vertellen huh?” Joan fronste. “En mam, jij vindt dit zomaar goed?!” Nu was iedereen in de war. “Je bent verdorie zeventien Joan en hoelang hebben jullie een relatie? Drie dagen?!”
“Justin, waar heb je het over?!” Onderbrak Joan Justin. “Ik heb geen idee waar je het over hebt.”
“Je toekomstige man?! Jullie zijn verloofd, je bent zeventien!” Riep Justin en de Joan en Martha barstten in lachen uit, Kasper en Pierre daarentegen snapten er nog minder van.
“Dat was een grapje van Kristina joh idioot!” Lachte ze. “Denk je nu echt dat ik me verloof op mijn zeventiende?” Martha vertaalde alles voor de dames, die vervolgens ook begonnen te lachen, en Pierre voor Kaspers vader.
“Het ging erover hoe mooi ze er wel niet uit moest zien als ze zou gaan trouwen omdat ze er nu al zo uit ziet en Joan grapte dat ik hun bruiloft al aan het plannen was. Dus toen ik zei dat we maar eens naar beneden moesten zei ik dat we naar haar toekomstige man moesten.” Legde Kristina het verhaal uit en ineens werd het voor iedereen duidelijk. Justin werd zo rood als een tomaat en mompelde iets wat leek op een verontschuldiging naar Kasper.
“Je ziet er ook werkelijk waar schitterend uit.” Pierre liep naar zijn dochter en nam haar in zijn armen.
“Pas toch op met die lompe acties van je!” Riep Martha uit in een poging Joans haar te beschermen. Joan lachte en gaf haar vader een kus op zijn wang en toen volgde Justin.
“Maak je geen zorgen, ik ga me echt nog niet verloven hoor.” Fluisterde ze in zijn oor en Justins wangen die al weer wat meer de normale kleur hadden werden weer diep rood. Toen liep Kasper naar Joan en hij keek haar glimlachend aan.
“Al dit gedoe was het wel waard om jou zo te zien.” Joan bloosde toen Kasper haar die woorden toe fluisterde.
“Je hebt een leuke stropdas om.” Joan knipoogde.
“Die kreeg ik in handen gedrukt van Kristina.” Joan grinnikte.
“Dat was dus het geheimzinnige deel wat we niet mochten weten.” Kasper rolde glimlachend zijn ogen.
“Wat een verrassing.” Glimlachend liepen ze naar de deur nadat ze gedag hadden gezegd en ze stapten in Kaspers auto. “Waar moeten we heen?” Joan gaf Kasper het adres en ze reden naar de gymzaal waar Joan vroeger gym had. Door de mensen van de activiteitencommissie was hij omgebouwd tot een soort balzaal. Een rode loper bracht alle mensen eerst voorbij een fotograaf.
“Kom we gaan op de foto.” Joan trok Kasper al met zich mee over de rode loper. Ook al liep ze op hakken, ze was nog aardig handig. Kasper liep lachend mee en ze poseerden voor de camera. Kasper drukte zijn lippen op Joans wang en een warme glimlach verscheen op haar gezicht. De fotograaf maakte een paar foto’s, liet ze snel zien en liet het stelletje toen doorlopen.
“Joan!” Milou’s vrolijke stem klonk overal bovenuit en gelijk waren een aantal paar ogen op het net gearriveerde koppel gericht.
“Hey gekkerd.” Begroette Joan haar vriendin. “Kas, dit is Milou. Milou, dit is Kasper.” Ze schudden handen en Milou bekeek Kasper even goed voordat ze Joan iets bij hem wegtrok.
“Hij is nog leuker dan op de foto’s, dat heb je goed gedaan.” Joan grinnikte.
“Ik weet het.” Kasper stond inmiddels al met Linda te praten die Milou ook had horen roepen. Milou en Joan liepen terug en ze begonnen gezellig te praten.
“Joan, je ziet er schitterend uit.” Joan begon te glimlachen.
“Dankje, jij ook en ik ben volgens mij niet de enige die dat denkt.” Joan begon te grijnzen.
“Wat bedoel je?” Vroeg Linda die geen flauw benul had waar Joan het over had.
“Rens blijft je maar aankijken, had hij alleen niet een vriendin?” Rens keek Linda aan, maar de vraag was meer richting Milou bedoeld, als iemand wist of hij nog een vriendin had dan was het de roddeltante genaamd Milou.
“Nee, vlak na de examens is het uitgegaan.” Joans grijns werd alleen maar groter en ze wenkte Rens richting hun en trok vervolgens Milou en Kasper met haar mee.
“Hoe gaat het eigenlijk met…” Joan moest even nadenken voordat ze op de naam van Milou’s vriend kon komen. “Sander…?” Milou knikte om Joan te laten weten dat het inderdaad Sander was.
“Die moest werken.” Ze keek een beetje sip. Kasper legde zijn hand op Joans onderrug en Joan keek hem aan. Ze zag wat hij bedoelde en ze keek Milou even aan, die vervolgens knikte. Joan en Kasper liepen naar de geïmproviseerde dansvloer en Kasper legde zijn handen op de heupen van Joan. Zij legde ze om zijn nek en zachtjes wiegden ze heen en weer op het rustige nummer.
“Kas…” Begon Joan en Kasper maakte een hummend geluidje en liet Joan zo weten dat hij luisterde. “Ik ben blij dat je er bent.” Kasper begon te glimlachen. “Je had ook gewoon kunnen zeggen dat je niet kwam vanwege je familie, maar ik ben blij dat je toch mee bent gekomen.” Kasper drukte een kus op haar haren.
“Mijn vader kon het goed met die van jou vinden en volgens mij gaat het met mam, Kristina en Freja en jouw moeder, dus ik had er ook helemaal geen moeite mee. En waarom zou ik dit willen missen?” Joan glimlachte terwijl haar wang tegen Kaspers borst lag.
“Ik hou van je Kas.”
“Ik ook van jou.” Het liedje was voorbij en Joan en Kasper vonden hun weg naar de drankjes waar Joan een glas dubbelfris pakte voor haar en Kasper. “Ligt het nu aan mij of blijven mensen me nu de hele tijd aankijken.” Kasper keek een beetje onzeker om zich heen en zag een aantal mensen snel wegkijken.
“Zet een Ajacied in een zaal met allemaal Twentenaren, dan krijg je dat nu eenmaal. Je wilt niet weten wat ik over me heen kreeg toen ik de schetsen van Donny’s taart aan het maken was in de klas en de docent het opmerkte.”
“Ze werd half vermoord.” Stan dook op naast de twee.
“Hey Stan.”
“Niet alleen van de Beek meer zie ik.” Joan grinnikte.
“Nee, niet alleen Donny meer.” Ze keek Kasper glimlachend aan.
“Nog meer spelers die je hebt ontmoet?” Wat Joan niet wist was dat Stan na die les dat ze erachter waren gekomen dat ze een taart ging bakken voor Donny, Stan de geschiedenis van Ajax door gespit was en de hele selectie uit zijn hoofd geleerd had, dat was zijn voordeel van een fotografisch geheugen.
“Te veel om op te noemen.” Grijnsde Joan. “Maar met Kas en Donny heb je twee van mijn favorieten al te pakken.” Stan glimlachte en vervolgens draaide hij zich naar Kasper om vervolgens met hem een gesprek te beginnen over voetbal. Kasper keek Joan smekend aan omdat hij zo snel mogelijk van Stan af wilde om weer tijd met Joan door te brengen als haar date en niet als het kletsmaatje van Stan. Joan begon een plannetje te smeden in haar hoofd om zo snel mogelijk van Stan af te komen en het enige wat ze kon verzinnen was om een langzaam nummer aan te vragen om dan maar weer met Kasper te gaan dansen. Of ze moest Linda ofzo vragen, maar dat wilde ze haar niet aan doen. De lichten gingen ineens uit en op een beamer werd een kort filmpje afgespeeld. Joan pakte Kasper en trok hem mee richting Linda, Milou en Rens. Toen het filmpje voorbij was, wat gewoon een kort muziekvideo’tje was, liep Milou naar voren en nam een microfoon.
“Lieve klasgenoten.” Begon ze. “Onze laatste keer met z’n allen bij elkaar. De laatste keer dat we nog middelbare scholieren genoemd kunnen worden.” Na het eerste zinnetje was iedereen een beetje sip geworden, maar toen had iedereen weer een glimlach. Geen middelbare scholier meer. “We kunnen doen wat we willen, niemand meer die zegt dat we verplicht moeten doen, of wat we niet mogen. We gaan ons verspreiden over heel het land, sommigen zelfs het buitenland. We doen dingen die we in heel ons leven niet hadden verwacht…” Milou keek Joan aan. “Dingen die anderen nooit verwacht hadden misschien wel.” Allemaal foto’s werden achter Milou getoond. “We hebben de wereld aan onze voeten liggen en we moeten er wat mee doen. We moeten onze talenten gaan gebruiken, onszelf verbeteren om zo de wereld beter te maken, maar laten we alsjeblieft beginnen bij onszelf. Nu, achter mij zie je al die leuke foto’s, maar zometeen krijgen jullie allemaal babyfoto’s te zien en gaan we met z’n allen raden wie het is.” Er werd gelachen en gekreund en de eerste foto kwam al in beeld. “Wie is dit?”

Al met al waren ze meer dan een half uur bezig, inclusief Milou’s speach, voordat de muziek weer aan ging en mensen hun plekken weer op de dansvloer vonden. Ook Kasper en Joan liepen erheen en genoten van het samen dansen het gezellig praten met de nu oud-klasgenoten van Joan en de muziek. De avond vloog voorbij en toen vlogen bij de sluizen open bij meerdere mensen omdat het nu voorbij was. Geen middelbare school meer, niet meer een klas. Ook Joan liet een aantal tranen lopen en Kasper kneep zachtjes in haar hand. Joan en Kasper bleven nog wat langer om te helpen de boel weer op te ruimen.
“Ik ga je missen Lin.” Beide meiden wisten dat ze elkaar veel minder vaak gingen zien. Niet alleen omdat ze nu niet meer in dezelfde klas zaten, maar ook omdat Joan naar Amsterdam ging.
“Ik jou ook.” De twee namen elkaar in de armen en daarna namen ze afscheid van elkaar.
“Het gaat zo raar zijn…” Zuchtte Joan. “Helemaal opnieuw beginnen.”
“Gelukkig ken je ons al.” Joan glimlachte.
“Gelukkig wel.” Ze liepen naar de auto en in stilte reden ze naar Joans huis, waar alle lichten al uit waren. “Kas…” Zei Joan zacht toen ze geen lampen aan waren. “Ik heb geen sleutel…” Kasper keek van Joan naar het huis en weer terug. Ze begonnen te lachen en deden beide hun deur open en klommen op de achterbank. Heel veel anders konden ze ook niet, Joan kroop tegen Kasper aan en met een fleecedekentje, die Kasper, vanaf de achterbank, uit de kofferbak gevist had, over hun heen vielen ze langzaam in slaap nadat ze nog een poosje gepraat hadden over de avond en de toekomst.