NL •~• Red Velvet •~•Kasper Dolberg

Hoofdstuk 24

De grote opening van haar bakkerijtje was toen eindelijk daar. Familie en vrienden hadden allemaal mensen meegenomen om Joans bakkerijtje een beetje publiciteit te geven en ze kreeg meerdere keren te horen dat ze zeker terug zouden komen. Kasper moest 's ochtends trainen, maar zodra hij klaar was sleurde hij meer dan twintig mensen mee: spelers van het eerste, van de jeugdteams, de vrouwen en ook een paar mensen van de staff. Joan had het druk met gebak verkopen, in de keuken nieuwe dingen bakken en ondertussen ook nog praatjes houden, maar ze genoot van elke seconde.
"Oh, sorry, ik moet de taart uit de oven halen." Zei ze met een grote lach op haar gezicht tegen haar buurvrouw toen de kook wekker afging. "Ik wil niet dat hij verbrand en alles gaat er als een gek door, dus ik heb hem ook een soort van nu al nodig." De vrouw lachte en liet Joan naar de keuken gaan waar ze snel een appeltaart en een lading red velvet cakejes uit de oven haalde. De cupcakes legde ze gelijk op een schaal, maar de appeltaart moest ze nog even af laten koelen voordat ze de springvorm eraf kon halen, als ze het op dat moment zou doen zou de rand helemaal afbrokkelen. Ze legde de cupcakes in de vitrine en keek toen op, recht in het gezicht van een jong meisje, niet heel veel jonger dan dat ze zelf was. Ze was langer dan Joan zelf en daarom moest ze omhoog kijken, wat ze altijd al moest doen, dus ze was eraan gewent. "Hoi, kan ik iets voor je doen?"
"Ik zou graag een paar van die heerlijke rode cupcakes willen." Joan knikte glimlachend.
"Hoeveel wil je er?"
"Twee zijn prima." Joan pakte twee cupcakes en toen ze opkeek om ze in papier te wikkelen keek ze recht in Markus' gezicht.
"Markus, ik schrok me misselijk!" Markus grinnikte.
"Was je dat nog niet van al het beslag wat je waarschijnlijk hebt zitten snoepen?" Joan sloeg hem zachtjes tegen zijn arm en wikkelde de cupcakes in papier.
"Kijk eens." Het meisje reageerde niet, maar keek langs Joan heen. Toen Joan in die richting keek zag ze dat Markus terug keek. Ze grinnikte. "Dat wordt dan één euro." Nog steeds reageerden geen van beiden.
"Wat is hier aan de hand?" Vroeg Kasper.
"Er zijn er twee in een trans beland." Kasper begon te lachen en dat zorgde dat de twee weer met beide beentjes op de grond terecht kwamen. "Kijk eens." Zei Joan nogmaals en het meisje gaf haar een twee-euromuntje. Joan haalde uit de kassa eentje van één euro en gaf hem terug. "Hoe heet je?"
"Gerline." Joan glimlachte.
"Leuk je te ontmoeten. Woon je in Amsterdam?" Gerline knikte.
"Niet heel ver hier vandaan zelfs. Misschien tien minuten lopen. Ik kom dus nog wel eens langs voor wat lekkers." Joan grinnikte.
"Voor een praatje mag ook wel hoor." Gerline grinnikte.
"Ik zal het onthouden. Ik moet nu gaan." De glimlach verdween van haar gezicht. "Ik moet naar het huis van mijn vriendje." Joan knikte en Gerline liep de bakkerij uit. Ze zou zich naar Markus draaien, maar die was alweer verdwenen. Ze keek naar Kasper en hij liep achter zijn vriend aan. Joan ging daarna gewoon weer verder waar ze mee bezig was. Ze verkocht heel wat gebak en aan het einde van de dag was ze blij dat het voorbij was.
"Ik kan niet meer..." Uitgeput liet Joan zich op de bank vallen, gevolgd door Justin, die gewoon bovenop haar ging liggen.
"Justin!" Gilde ze gelijk en Justin sprong op, zijn hand op zijn oor. "Dat krijg je ervan." Joan grijnsde zelfvoldaan en ze sloot haar ogen. "Ik ga nooit weer zo'n dag doen zonder werknemers." Kreunde ze.
"Ach, het is helemaal je eigen schuld." Zei Sydney met een grijns. "We hebben je hulp aangeboden, maar die nam je niet aan." Ze haalde haar schouders op.
"En hoe zou dat komen huh?" Vroeg Joan. "Je bent zwanger, ik ga je niet zulk soort dingen laten doen een hele dag lang!" Zei Joan en Sydney grinnikte.
"Zo ver ben ik nu ook weer niet, ik kan heus nog wel dingen doen."
"Ik wil gewoon dat mijn neefje of nichtje gezond is en blijft." Joan ging rechtop zitten. "Laat mij maar over bezorgd zijn over hem of haar samen met Jus, daar zal onze kant van de familie voor zijn." Sydney begon te lachen en Joan kroop tegen Kasper aan die naast haar was gaan zitten. "Zullen we een spelletje doen?" Iedereen stemde in en Joan haalde monopolie uit de kast. Ze zetten het spel klaar en begonnen toen te spelen met zachte muziek op de achtergrond. "Wat was er nu uiteindelijk met Markus?" Vroeg Joan ergens tijdens het spel.
"Donder op!" Riep Justin voor de zoveelste keer die avond en ze grinnikten.
"Hij vond haar wel leuk, maar wist toen ze zei dat ze naar haar vriendje ging dat hij geen kans had, dus hij had ook geen zin in proberen." Joan knikte en nam met een plagerige glimlach het geld aan van Justin.
"Ach, ik kan zowat een potje aanmaken met geld wat ik van Justin heb gekregen, dan kan ik alsnog dik van jullie allemaal winnen." Ze lachten om Justins zure gezicht en gingen verder. Uiteindelijk won Joan, met dank aan al Justins zuurverdiende geld.
"Waarom moet je zo nodig altijd winnen?" Vroeg Justin mopperend.
"Ach het zit in de familie. Jij wil ook altijd winnen." Joan stak haar tong uit naar haar broer en dook toen snel achter Kasper omdat ze wist wat eraan zat te komen.
"Rot kind kom hier!" Gilde hij en Justin stormde op Joan af. Lachend rende ze weg en ontweek de tafel maar bovenal Justin. "Kom hier!" Justin mocht dan wel snel zijn, Joan was heel wat wendbaarder en kon makkelijker om alle meubilair heen draaien, waar Justin weer heel veel snelheid moest minderen en uiteindelijk gaf hij op. "Ik krijg je nog wel." Gromde hij en Joan gaf hem een kushandje als uitdaging, maar Justin begon alleen maar te grijnzen. "Je weet niet wat voor foto's ik op mijn telefoon heb." Joans ogen werden groot. Ze wist precies welke foto hij op zijn telefoon had, maar diep van binnen wist ze dat hij het toch niet zou doen en haalde ze haar schouders op. Justin bleef haar aankijken. "Dat was het?" Vroeg hij uiteindelijk. "Geen dreigementen? Geen woede explosie?" Joan schudde haar hoofd en Sydney en Kasper begonnen te lachen.
"Daar heeft ze je te pakken Jus." Zei Sydney en met een pruillipje ging Justin naast haar zitten. "Ahh... Kom maar kleine baby van me." Ze drukte een kus op zijn lippen.
"Get a room!" Gilde Joan gelijk en Justin haalde zijn schouders op en liep naar Joans kamer. "Hè! Niet de mijne viespeuk!" Ze rende achter de twee aan, maar Sydney had de boel onder controle en nam Justin mee naar de logeerkamer. Opgelucht kwam Joan terug. "Ik ga slapen hoor." Ze gaf Kasper een kus. "Blijf je?" Kasper knikte en hand in hand liepen ze naar Joans kamer waar ze zich snel klaar maakten voor de nacht. "Kasper..." Mompelde Joan toen ze zich in Kaspers armen genesteld had.
"Ja..."
"Ik hou van je." Kasper drukte een kus op haar hoofd. "Maar ik moet er morgen wel heel vroeg uit en ik ben niet heel goed in stil doen." Nu klonk Kaspers heldere lach door de kamer.
"Geeft niet, ik moet morgen toch vroeg op vanwege de wedstrijd." Kasper moest de volgende dag naar Rusland voor de playoffs van de Champions League. Ajax was tegen FC Rostov geloot en de tweede wedstrijd tussen de twee clubs was in Rusland. De thuiswedstrijd was geëindigd in een 1-1 gelijkspel met een strafschop genomen door Davy.
"Oh ja, vergeten."
"Je gaat wel kijken toch?" Vroeg Kasper.
"Natuurlijk!" Zei Joan en ze vervolgde met trots in haar stem haar zin. "Ik kijk met alle liefde toe hoe mijn vriend die russen daar inmaakt. Bovendien heb ik met de meiden afgesproken te kijken zodat ze me ook nog eens uit kunnen leggen hoe je ze inmaakt. Kasper grinnikte.
"Dat is mooi, maar laten we nu maar gaan slapen." Joan knikte tegen Kaspers borst aan.
"Dat lijkt me een goed idee, welterusten."
"Welterusten." Hij drukte nog een laatste kus op haar hoofd en toen vielen de twee in een rustige slaap.

"Morning handsome." Zei Joan toen ze zag dat Kasper wakker was. "Ik kan toch stiller doen dan verwacht." Joan was al helemaal aangekleed en ging op het bed zitten waar KAsper zich naar haar toe draaide. "Heb je helemaal niets gemerkt?" Kasper schudde zijn hoofd. "Hier." Ze gaf hem een bord met vers gebakken wentelteefjes erop. "Ik moet snel naar beneden, er staan van allerlei dingen in de oven en als ik nog langer blijf verbranden ze." Ze gaf Kasper een snelle kus en terwijl ze haar kamer uit liep knalde ze tegen Justin op. "Whoeps." Zei ze. "Jij bent ook vroeg wakker." Justin glimlachte.
"Ik moet vanmiddag gewoon naar mijn colleges. Dat jij nu klaar bent met je studies, betekent niet dat ik het ben." Justin knipoogde en de twee liepen samen naar beneden de keuken in.
"Komen jij en Syd ook om de wedstrijd te kijken?" Justin schudde zijn hoofd.
"Syd wou wel, maar ik benn nog steeds niet voor Ajax. Ik ga niet Twente verraden, ondanks dat ik nu aardig wat Ajacieden ken." Joan grinnikte.
"Het was het proberen waard, maar ik zie Syd dan wel verschijnen." Justin pakte zijn jas en Sydney verscheen nu ook.
'Het was leuk je weer te zien Joan." Sydney gaf Joan een knuffel. "Tot met de wedstrijd." Ze lieten elkaar los. "Ik zie je dan wel weer."
"Ja, ik heb er nu al zin in." Justin zuchtte.
"Ik snap het nog steeds niet. Hoe heeft hij het voor elkaar gekregen, je kijkt nu zelfs uit naar de wedstrijden." Joan lachte.
"Sorry Jus."