NL •~• Red Velvet •~•Kasper Dolberg

Epiloog

De feestdagen waren alweer voorbij en veel had Joan Kasper niet meer gezien, onder andere door de ruzie, maar ook omdat ze gewoon veel te veel klanten had in de bakkerij. Kasper was met zijn familie thuis gebleven op tweede kerstdag, ze waren zelfs ondanks de plannen op eerste kerstdag alweer naar huis gegaan omdat de sfeer er niet echt meer in zat. Freya, Kristina en Kirsten hadden geprobeerd uit te vinden wat er nu met Kasper aan de hand was, maar in de week dat ze in Nederland waren hadden ook zij niets uit hem kunnen krijgen. Wat ze Joan wel konden vertellen was dat Kasper niet te genieten was en veel weg was, naar zijn zeggen naar de Toekomst omdat er dingen geregeld moesten worden. Joan pakte haar telefoon erbij op een wat rustiger moment en las een appje wat ze van Linda had gekregen.

Linda: *afbeelding*
Linda: Ik weet niet of ze waar zijn, maar als het wel zo is dan kan dit wel eens de reden achter Kaspers gedrag zijn...

Joan keek goed naar de foto. Het ging over een voetbal gerucht, over Kasper.

Kasper Dolberg, de jonge Deense spits die bij Ajax speelt wordt door meerdere media gelinkt aan Borussia Dortmund. Het zou gaan over een transfer van 50 miljoen.

Joan slikte moeilijk. Wat als dit de reden was. Dan zou het betekenen dat hij er serieus over nadacht om naar Duitsland te gaan. Gerline kwam de bakkerij ingelopen.

"Hey, wat is er?" Vroeg ze toen ze het sippe gezicht zag van Joan en Joan nam haar mee naar de keuken waar ze alles uitlegde. "Max zei al dat Kasper zich raar gedroeg." Ondanks dat Joan in zat over het hele gedoe met Kasper vond ze het lief dat Gerline en Max zo goed met elkaar op konden schieten.

"Ik weet gewoon niet wat ik ervan moet vinden..." Verzuchtte Joan. "Aan de ene kant ben ik bang dat het niet alleen geruchten zijn, maar aan de andere kant heb ik zoiets van Kasper heeft me gezegd dat hij voorlopig niet weg gaat..." Gerline gaf haar vriendin een knuffel.

"Ga naar hem toe en praat met hem erover..." Adviseerde ze haar vriendin. "Van hem zul je alleen maar te horen krijgen wat er aan de hand is en of hij er echt over nadenkt om weg te gaan." Joan knikte.

"Dat weet ik wel, maar wat nou als hij echt weg wil gaan. Of het nu Dortmund is of niet..."

"Dan moeten jullie samen een manier vinden om het te laten werken. En Dortmund is nog niet eens zo heel ver weg. Als het nu Spanje of Italië had geweest was het gelijk weer een heel stuk ingewikkelder." Daar kon Joan niets anders dan Gerline gelijk geven.

"Moet ik je met de auto brengen?" Joan schudde haar hoofd.

"Ik moet nog een paar uurtjes." Gerline knikten.

"Dan gaan we daarna en maken we nu die paar uurtjes samen vol." Samen gingen ze weer naar voren toe en praatten de hele dag door, maar hoe dichter ze bij sluitingstijd kwamen, hoe nerveuzer Joan werd. "Kom, dan breng ik je." Gerline zette alle ovens uit en Joan haalde haar jas van boven. Ze sloot de voordeur achter zich en draaide hem op slot. Ze stapten in Gerlines auto. "Als er iets is dan moet je me bellen. Ik blijf tien minuten buiten staan en dan ga ik naar huis. Heb je me nodig dan ben ik er met tien minuten." Joan knikte. Ze kon geen woord over haar lippen krijgen. Haar hersenen draaiden overuren: wat moest ze tegen Kasper zeggen. "Gaat het nog een beetje." Joan ademde diep in.

"Ja." Zei ze. "Bedankt." Gerline stopte de auto en Joan maakte haar gordel los.

"Geen probleem..." Joan stapte uit en liep naar de voordeur. Met een bonzend hart drukte Joan op de bel. Ze wist precies waar de reservesleutel lag en ze had er zelf ook een, maar het leek haar niet gepast om zo binnen te stormen. Kasper opende de deur en hij leek zelf ook even verbaast over het feit dat Joan voor zijn deur stond.

"Hey, uhh..." Hij ging met zijn hand door zijn haar. "Kom binnen?" Hij stapte aan de kant zodat Joan erin kon. "Hoe is het?" Het ging stroef tussen de twee en dat was te merken in de manier waarop beide zich gedroegen. Joan gaf geen antwoord en bleef naar de grond kijken. Ze wist niet hoe het was, lichamelijk was ze in orde, maar op dit moment was ze een emotioneel wrak.

"Het spijt me..." Fluisterde ze toen en ze keek Kasper aan met tranen in haar ogen. "Ik had niet zo uit moeten vallen op kerst." Kasper glimlachte lichtjes.

"Het spijt mij ook, ik had het anders moeten brengen." Ze gaven elkaar een knuffel. "Maar ik moet je iets vertellen." Zei Kasper en Joans grip om Kaspers schouders verstrakte.

"Het heeft te maken met de geruchten, of niet?" Ze had een brok in haar keel en ze was bang voor het antwoord, maar diep van binnen wist ze het nu al. Hij was bezig met een transfer.

"Als de geruchten gaan over Dortmund... Dan wel ja..." Joan liet Kasper los en er schoot een gevoel van angst door Kasper heen, had hij het nu zojuist verpest?

"Is dit het beste voor jou? Wordt jij hier blij van?" Kasper keek haar aan.

"Ik geloof dat dit goed is voor mijn voetbalcarrière ja..."

"Wordt je er blij van?" Vroeg Joan nog een keer, nu indringender. Kasper wist niet wat hij moest antwoorden. Aan de ene kant wist hij dat hij dolgelukkig zou zijn met de transfer naar de Bundesliga, maar aan de andere kant zou hij Joan achter moeten laten en daarmee een stukje van zijn hart.

"In sommige opzichten." Joan beet op haar lip om te voorkomen dat de tranen zouden gaan vallen.
"Welke niet dan?"

"Jou achterlaten." Joan slikte ze vocht een gevecht tussen haar hart en haar hoofd.

"Je moet het doen." Zei ze uiteindelijk. "Je moet naar Dortmund gaan als je dat wil. Je moet niet over mij nadenken." Kasper zou tegensputteren. "Als wat wij hebben echte liefde is, dan vinden wij een manier om het te laten werken. Dan vogelen we dit samen uit en worden we er hopelijk alleen maar sterker van."