NL •~• Red Velvet •~•Kasper Dolberg

Hoofdstuk 7

"Joan!" Riep Christine. Het was kwart voor acht in de morgen en normaal had Joan dan allang beneden geweest. "Je moet naar school!" Joan wreef de slaap uit haar ogen en ging rechtop zitten. Ze was op haar boeken in slaap gevallen. "Het is al kwart voor acht, dus schiet op!" Joan vloog omhoog en ze rende naar de badkamer om haar haren te doen en haar make up te fatsoeneren, gelukkig had ze nog kleren aan, ook al had ze dat al twee dagen. Ze stopte de nodige beken in haar tas en stormde de trap af. Ze nam haar lunch van haar moeder aan en nadat ze haar schoenen en jas aan had getrokken liep ze in hoog tempo naar de bushalte waar ze een van haar broodjes op at als ontbijt. De bus kwam aanrijden en Joan stapte in en ging naast Linda zitten die er al zat. De volgende halte zou Milou erbij komen.
"Ik dacht dat je je gips schoon zou houden?" Vroeg Linda.
"Daar dacht Donny anders over en toen mochten de andere jongens van mij ook wel." Linda begon te lachen.
"Er is geen plek meer voor mij..." Zei Linda met een pruillipje nadat ze Joans hele arm had geïnspecteerd. "Wat is dit nou weer?" Joan begon te lachen.
"Sorry, ik kan er ook niets aan doen dat die jongens hele verhalen erop moesten schrijven." De bus stopte weer en Milou kwam naar de twee toelopen en ging voor ze zitten. "Hey Milou." Zei Joan met een glimlach en ze liet het vorige onderwerp voor wat het was, en voor een keer dacht Linda er hetzelfde over.
"Weet je al wat je wilt gaan doen na het examen?" Vroeg Milou. Het was algemeen bekend dat Joan nog geen idee had van wat te doen.
"Ik heb dit weekend een beslissing gemaakt." Milou en Linda zaten gelijk rechtop. "Ik ben klaar met school en ga in Amsterdam een bakkerijtje beginnen." Milou begon enthousiast te klappen.
"Wat leuk! Dat moet je echt doen. Maar waarom Amsterdam?"
"Ik ben er dit weekend geweest en het is echt fantastisch. Ik ben in twee dagen echt gaan houden van die stad." Linda begon met haar wenkbrauwen te wiebelen. "Ja Linda, en de mensen." Linda's ogen werden groot. "Is dit een grapje of...?" Joan begon te lachen.
"Geen grapje... Ik ben echt voor hem gevallen. Geen grapje." Linda begint helemaal te flippen.
"Omg dat is zooo leuk!" Riep ze en Milou keek toe, niet begrijpend waar het over ging.
"Ik ben dit weekend bij vrienden uit Amsterdam geweest en ik ben voor een van hen gevallen..." Legde Joan uit met een klein glimlachje.
"Wat leuk! Maar als je gaat gaan we je missen hoor..."
"Zover is het nog lang niet gekkie. Ik mag eerst nog mijn examen gaan halen en dat wordt nog een hele taak." De halte waar de drie meiden, en de meeste andere scholieren uit de bus, uit moesten stappen was daar en Joan slingerde haar tas over haar schouder. "Eerst mag ik ook nog gaan kiezen voor welke dood ik ga... Mijn broer die mij vermoord of de jongens..."
"Als je het de jongens laat doen vermoordt Kasper je." Joan schudde haar hoofd terwijl ze de bus uit sprong.
"Ik denk dat Kasper het juist niet gaat doen, hij zal toekijken, want tegen de jongens ingaan gaat toch niet lukken, dus dan wordt ik door meerdere personen aangevallen, maar niet degene die ik wil."
"Dus Kasper Dolberg is de jongen die jouw hartje sneller kan laten slaan? Dat werd goed tijd ook." Joan grinnikte. Bijna iedereen in de klas had al een vaste relatie, behalve Joan, die had zelfs nog nooit een serieuze relatie gehad die langer dan een dag duurde.
"Ach laat haar." Nam Linda het voor Joan op. Ieder op zijn eigen tijd toch?" Milou haalde haar schouders op en liep stevig door. Joan en Linda hadden daar niet heel veel zin in en liepen op hun dooie gemakje, wat Joan de tijd gaf om Linda bij te werken over wat er dat weekend allemaal gebeurd was en zelfs zij kon niet op een logische verklaring komen dat Appie en Kasper zo raar deden. "Ik kan wel voor detective gaan spelen. Dan gaan we binnenkort gewoon een keer samen naar Amsterdam en dan ga ik ze wel ondervragen, net zolang tot ze antwoord geven." Joan begon te lachen.
"Laten we ze dat maar even niet aandoen. Ik denk dat ze nog liever dood neervallen dan dat ze je gaan vertellen wat er aan de hand is." Nu begon Linda te grinniken.
"Laten we dat maar even niet doen dan." Ze liepen samen naar hun kluisjes die vlak bij elkaar stonden. "Eerst engels toch?" Joan knikte terwijl ze zelf ook haar engelse boeken tevoorschijn haalde. "Yay... een groot feest..." Ze zuchtten allebei en met tegenzin liepen ze naar het lokaal waar voor de verandering de deur nog niet open was.
"Dit is ook voor het eerst." Mompelde Joan. "Zul je zien dat het uitvalt. Heb ik me zo lopen haasten omdat ik me verslapen had en dan hoef ik niet eens het eerste uur op school te zijn..." Linda begon te lachen.
"Jij verslaapt je ook altijd."
"Dit keer lag het aan school!" Verdedigde Joan zich. "Ik ben bovenop mijn wiskundeboeken in slaap gevallen." Linda begon nu nog harder te lachen.
"Je hebt het goed te pakken." Joan fronste. Wat had ze goed te pakken? De afdelingsleider kwam een paar minuten later aanlopen en hij deelde mee waar Joan al lang zeker van was. De les viel uit. Dus liep de hele klas naar de kantine en pakte Joan haar telefoon erbij. Ze had een dm van Lotte en met een glimlach opende ze hem.