NL •~• Red Velvet •~•Kasper Dolberg

Hoofdstuk 2

De week ging nog aardig snel voorbij en Joan had Sydney de schetsen van de taart gestuurd op woensdag en Sydney had het ontwerp gekozen dat zij het mooiste vond en nu, vrijdag, aan het begin van de middag, was Joan begonnen om al haar spullen bij elkaar te krijgen. De spullen die ze nodig had om de taart te maken, maar ook om het hele weekend in Nijkerkerveen, de plaats waar Donny's verjaardag gevierd zou worden en ook gelijk waar zijn en Sydneys ouders woonden. Morgen, op het feestje, zou Joan een simpel, strak zwart jurkje aandoen, niets over de top. Milou, een van Joans vriendinnen had ontiegelijk enthousiast geworden toen ze hoorde dat Jan een taart ging bakken voor Donny en dat ze op zijn verjaardag zou zijn, ze zou misschien wel meer spelers van Ajax ontmoeten! Niet dat Milou een fan van Ajax was, of zelfs maar voetbal, nee, ze vond het alleen maar leuk om te kijken vanwege de knappe mannen, terwijl Joan liever helemaal niet keek.
"Joan, Sydney is hier!" Klonk Christina's duidelijke stem van beneden. Joan was op dat moment bezig haar kleren aan het inpakken, ze had alles wat ze nodig had, behalve de panty die ze de volgende dag zou gaan dragen. Waarom moest ze dan ook alles last-minute doen?
"Ik kom er zo aan, ik kan mijn pantys niet vinden." Vanaf beneden hoorde Joan Sydney lachen.
"Heb je wat hulp nodig?" Vroeg Sydney en ze opende de deur naar Joans kamer. "Je kan je pantys niet vinden." Joan schudde haar hoofd.
"Ik heb zoveel verschillende soorten pantys, maar degene die ik zoek kan ik niet vinden."
"Hoe ziet hij eruit? Misschien heb ik er wel een die erop lijkt." Joan probeerde zo goed als ze kon uit te leggen hoe de pantys eruit zagen en Sydney knikte. "Je mag die van mij wel lenen, ik heb er een die precies bij je beschrijving past." Joan ademde opgelucht uit.
"Mam had me vermoord als ik niet klaar had geweest in een paar minuten, maar nu ben ik dat gelukkig wel." Joan juichte zachtjes en pakte haar tas van haar bed. "Ik ben klaar om te gaan! Of wil je nog wat drinken voordat we gaan?" Sydney schudde haar hoofd
"Dat doen we wel als we bij mijn ouders aankomen. Het duurt ongeveer een uur en een kwartier om daar te komen." Joan knikte en pakte haar telefoon en stopte hem in haar tas. Voordat ze weggingen gaf Joan haar moeder nog een knuffel en een kus op haar wang en Sydney gaf Christina ook een knuffel.
"Ik zie je zondag wel schat." Joan zou zondag de trein terug nemen naar huis. "Veel plezier hè."
"Zal ik zeker hebben mam." Joan trok Sydney snel met haar mee, voordat haar moeder opnieuw zou beginnen over de regels die ze uit haar hoofd kende: ga nergens heen met vreemden, gedrag jezelf, wees aardig, niet onbeleefd zijn.
"Daar gaan we!" Zei Sydney en ze deed de radio aan. Ze zongen mee met de liedjes die op de radio kwamen en lachten zo hard dat hun wangen er zeer van gingen doen. "Dit word echt een fantastisch weekend, dat voel ik gewoon. Trouwens, Justin komt ook even langs morgen, maar hij gaat daarna naar Enschede, dus hij zal er niet heel veel langer zijn dan een of twee uurtjes, dus we hebben de zondag weer voor onszelf."
"Mooizo, dit is een weekendje voor ons." Zei Joan glimlachend.

Sydneys telefoon ging af toen ze bijna in Nijkerkerveen waren en Sydney keek Joan aan om te kijken of het goed was dat ze opnam. Joan knikte en Sydney nam op.
"Hey Donny." Zei ze en Joan keek uit het raam. Omdat Sydneys telefoon via bluetooth verbonden was aan de auto kon Joan het hele gesprek volgen. Alles wat Donny zei zou uit de speakers van de auto komen.
"Waar ben je nu? Niemand is thuis, maar ik dacht dat jij had gezegd dat jij nu ook al thuis zou zijn."
"Ik ben onderwerg naar huis op dit moment."
"Waar ben je heen geweest?" Sydney begon te lachen.
"Wat ben je nieuwsgierig, maar ik was Joan aan het ophalen, het meisje die ik uitgenodigt heb voor dit weekend."
"Justins zusje toch? Hoe oud was ze ook alweer?" Joan keek naar Sydney en ze keken elkaar met dezelfde verwarde blik aan en ze begonnen allebei te grinniken.
"Ze is zeventien."
"Bijna achttien." Mompelde Joan zacht dat ze niet verwachtte dat Sydney haar had gehoord.
"Sorry, bijna achttien, hoezo?"
"Niets, tot zo!" En met dat hing Donny op en de twee meisjes begonnen te lachen.
"Ik ben bang dat Donny iets voor je in gedachten heeft dat je misschien niet leuk vind, maar het is opzich geen slecht idee." Waarschuwde Sydney Joan. "Tenzij..." Sydney had Joan nieuwsgierig gemaakt naar waarover ze het had.
"Tenzij wat?" Sydney pakte haar telefoon en gaf hem aan Joan.
"Open Instagram." Joan deed wat Sydney zei dat ze moest doen. Gelukkig had Sydney geen wachtwoord op haar telefoon, dus kon ze het ook doen zonder verhinderd te worden. "Nu, zoek Donny's account even op." Weer deed Joan het. "Nu, geef mij mijn telefoon terug." Joan fronste en Sydney tikte een aantal keer op haar scherm. "Kijk even rond op zijn profiel."
"Waarom?"
"Doe maar gewoon." Joan haalde haar schouders op en begon naar de foto's op het profiel te kijken. De jongen op de foto's zag er nu niet bepaald slecht uit, maar het was een voetballer. "Nu, vertel me maar wat je ziet." Joan begon te lachen.
"Een voetballer, eentje die voor Ajax speelt en zeker weten niet uit Nederland komt."
"Niet het antwoord dat ik verwachtte, maar hey, je hebt in ieder geval gedaan wat ik van je vroeg." Joan snapte er nu echt helemaal niets meer van.
"Waarom vroeg je me om het te doen dan?" Sydney maakte een gebaar waarmee ze bedoelde dat Joan het er maar bij moest laten, maar Joan wou weten wat het was.