NL •~• Red Velvet •~•Kasper Dolberg

Hoofdstuk 16

De paar dagen met het clubje van Ajax-spelers en vriendinnen vlogen voorbij en voor Joan het in de gaten had zaten zij en Kasper in het vliegtuig naar Denemarken. Joan was heel erg nerveus. Ze hoopte dat Kaspers ouders haar net zo leuk zouden vinden als haar ouders Kasper, maar ze kon dat niet voorspellen, of bestellen op die manier, dus zat ze nerveus aan haar handen te friemelen terwijl het vliegtuig langzaam dichter bij de Deense grond kwam. Via facetime had ze Kirsten, Kaspers moeder, al wel een keer ontmoet, maar dat is toch echt wel iets anders dan ze in het echt ontmoeten...
"Rustig." Zei Kasper. "Er is geen enkele reden om nerveus te zijn, geloof me." Joan keek Kasper aan en ondanks dat hij het goed bedoelde hielp het helemaal niets. Ze was nog steeds nerveus, en ze had alle reden ertoe toch? Het vliegtuig landde en Joan voelde de knoop in haar maag alleen maar groter worden. 'Rustig blijven...' Sprak ze zichzelf in haar hoofd toe. Kasper pakte hun handbagage uit de vakken boven hun hoofd en Joan pakte hem voorzichtig aan. Ze had een presentje meegenomen voor Kaspers ouders als bedankje dat ze mocht komen. "Heb je hem?"
"Ja, ik heb hem." Joan glimlachte en hield hem stevig vast. Hand in hand liepen ze naar de bagageband. "Die is van mij!" Lachte Joan toen haar koffer voorbij kwam.
"Shit!" Kasper baande zich een weg tussen de mensen door om Joans koffer te pakken.
"Kasper!" Joan wees nu naar Kaspers koffer die voorbij kwam. "Dit is die van jou!" Lachte ze en ze probeerde zo goed en kwaad als het lukte om naast haar handbagage ook nog een de koffer van de band te halen. "Kasper het lukt niet!" Kasper lachte nu zelf ook en hij liet Joans koffer los om de zijne van de band te halen. Na tien minuten stonden ze goed en wel met hun koffers weg van de menigte. "Dat ging heel soepel." Lachte Joan en ze keek Kasper aan. Ook hij had een grote lach op zijn gezicht.
"Zullen we dan nu maar gaan?" Vroeg hij en Joan knikte. Ze hadden een karretje geritseld waarop ze alle bagage konden leggen en Kasper duwde het karretje terwijl Joan nog steeds haar handbagage vasthield. Kaspers naam werd geroepen en een jong meisje kwam op hem afgerend. Hij tilde haar op en ze begonnen Deens te praten.
"Jeg savnede Kasper." Joan stond er een beetje ongemakkelijk naast.
"Jeg har savnet dig Freja." Nu kwamen ook Kirsten, een man en een jonge vrouw, naar Kasper en Joan lopen.
"Hi Joan." Zei Kirsten en ze gaf Joan een knuffel. "Goed je een keer in het echt te zien." Joan glimlachte en antwoordde net zoals Kirsten net had gedaan in het Engels.
"Ik vind het ook heel leuk om u te ontmoeten."
"Dollie, je moet iemand misschien voor gaan stellen..." De jonge vrouw keek Kasper met een grijns aan.
"Dit is Joan, mijn vriendin." Kirsten glimlachte breed. "Joan dit is Freja, mijn kleine zusje." Joan glimlachte naar het meisje die verlegen terug keek. "Mijn ouders, mam die ken je al, maar dit is pap." Joan stak haar hand uit.
"Flemming." Zei de man vriendelijk en Joan kreeg een warm gevoel.
"Joan."
"En dan is dit mijn opdringerige zus Kristina." Kristina gaf Kasper een tik tegen zijn hoofd en draaide zich toen naar Joan.
"Hoi, leuk je te ontmoeten." Zei ze met een glimlach van oor tot oor. "Hij heeft het al een poosje over je en ik wou wel eens weten op wat voor meisje hij zijn oog had laten vallen." Joan grinnikte.
"Nou, ik ben hier, dus vraag alles wat je wilt." Kristina begon te grijnzen.
"Weet waar je aan begint..." mompelde Kasper en Joan begon te lachen, maar bedacht zich ineens dat ze nog iets had voor het gezin als bedankje.
"Oh ja, ik had nog iets meegenomen als bedankje voor dat ik mee mocht komen met Kasper." Uit de tas haalde Joan een tupperware doos met allemaal appelflappen erin. "Kasper vindt ze heel lekker, dus ik hoop jullie ook." Kirsten opende de doos en de geur van de appelflappen kwam er gelijk uit.
"Ze ruiken in ieder geval heerlijk. We zullen ze zometeen gelijk uitproberen!" Joan glimlachte en voelde hoe Kristina bij haar in haakte.
"Nu, ik wil jou beter leren kennen!" Joan begon te lachen en gaf Kasper een verontschuldigende blik omdat hij nu met haar koffer mocht gaan zeulen.
"Alsjeblieft hoor!" Riep Kasper achter haar aan en Joan draaide zich nog heel even om en blies hem een luchtkus toe.
"Dank je." Samen met Kristina begon ze lachen. "Dus, wat wil je allemaal van me weten?"
"Hoe oud ben je?"
"17, maar 30 juli wordt ik 18."
"Je bent dus ook bijna volwassen." Joan begon opnieuw te lachen. Ze mocht Kristina nu al. "Ben je al klaar met de middelbare school, studeer je, heb je broers of zussen?"
"Wow! Rustig, ik kan niet zo snel!" Kristina grinnikte. "Ik ben klaar met de middelbare school, maar ik studeer niet en ik heb één broer, Justin."
"Wat doe je nu dan?"
"Als je haar appelflappen proeft zal het je niet verrassen." Kasper verscheen naast Joan en ze schrok zich een hoedje.
"Kasper!" Riep ze uit terwijl ze het vliegveld uit liepen.
"Appelflappen?" Probeerde Kristina te zeggen. "Wat zijn dat?"
"De gebakjes die ik voor jullie heb gemaakt." Kristina knikte en ze liepen naar de auto van Kaspers ouders.
"Kasper, Freja moet wel bij je op schoot..." Joan beet op de binnenkant van haar wang. Ze zat ze nu dus al in de weg...
"Geen probleem." Zei Kasper en hij deed de koffers snel in de kofferbak en pakte Joans hand toen vast. "Je zit niemand in de weg." Zei hij in het Nederlands en Joan was verbaast dat Kasper het zo goed door had gehad. Joan knikte een klein beetje en stapte toen in. Kasper zat aan de linkerkant, Joan in het midden en Kristina aan de rechterkant.
"We moeten zo'n ongeveer veertig minuten rijden." Joan knikte. De radio ging aan en Joan grinnikte om de Deense liedjes die voorbij kwamen, ze verstond geen enkel woord. Kristina, Freya, Flemming en Kirsten vroegen Joan allemaal vragen en Joan en Kasper over hun relatie. Ze kwamen aan bij het huis en ze stapten allemaal uit.
"Zullen we koffie zetten en dan die gebakjes van je proeven?"
"Ik help wel." Bood Joan aan. "Maar ik breng eerst mijn koffer wel weg voordat ik Kasper daar weer mee opscheep." Joan keek Kirsten glimlachend aan.