Kuşkuyla uyanılan her sabaha
küçük umutlarımı doldururdu
o umut tabağı
ya biterdi ya biterdi
Kendi içimdeyken çok küçükken
sarılmadı kollarıyla küçük bedenime
nerede büyümeyi öğrettiyse hayat
annem gitti
gelmedi gelmedi
Her zaman bir şeyim dururdu o köşede
hep o köşede ama hep bir şeyim
bazen arkadaşım bazen dostum bazen her şeyim
benim annem bir melekti melekti
Tanrı küçükken sınadı annesizleri
düş kırıklığım hâlâ durur orda
eski evde eski yatak odamda
eski çocukluğumda ve çocuksuzluğumda artık
onu koklamak şahaneydi şahaneydi
Bir parçasından bir ömür yaratırdı bu kutsallar
ayaklarının altında tüm iyiliklerin nihavent makamı
kötülük neydi bir oğlan çocuğu sarılırken annesinin tabutuna
gidişler hep sessizdi sessizdi
Göz kapakları ecele boyun eğer toprağa yakın hissederse insanoğlunun
çünkü cehennem annelerin cenazesi üstündedir
gözyaşları ve elveda
yalnızlık ve iç hesaplaşma
bir eğik boyun ve özlem gözlerimde
gidersen ağlamak için annenin mezarına
bu şiiri hatırla ve hiç unutma;
Bir sonbahar günü ölüm annemi benden alıp toprağa verdi.
Beni benden çok yalnızca annem severdi.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Uzun Yolların Anatomisi
PoetrySanırım bu yol beni çağırıyor Bu yol yani uzun bir yol belki de ucu ölüm Korkmuyorum sen yoksun artık özgürüm İstediğim bulutlara seni anlatıp ağlatmakta özgürüm *Yeni şiir kitabım "ARYA SUSTU" yayımda!
