Vogue

Appartement & Relaties

Flori Wolfs

Langzaam draai ik me om en kijk recht in mijn eigen ogen. "Rosie." antwoord ik haar bevestiging stijf als ik me helemaal heb omgedraaid. Ze laat haar ogen schaamteloos van onder naar boven glijden en komt weer terug bij mijn gezicht waar ik haar blik blijf vasthouden. "Je ziet er goed uit." complimenteert ze me. Normaal zou ze altijd commentaar hebben, maar voor het eerst geeft ze me een compliment in haar leven. "Dankje kon ik hetzelfde maar zeggen." reageer ik arrogant terug. Begrijp me niet verkeerd, maar de persoon die mijn leven heeft afgepakt staat voor mijn neus en ik ben niet van plan om haar te vergeven of ooit nog een goed woord over haar te spreken. Ze tuit haar lippen en werpt dan een blik op Gideon die zijn hand ondertussen op mijn heup legt en de gelijkenis tussen ons aan het opnemen is. De spanning is om te snijden en ik hoop dat dit feestje snel afgelopen is. "Dus jij bent de nieuwe liefde van Flori. Ik heb al veel over jullie gelezen. Jullie vullen elkaar echt aan." Mijn ogen vergroten zich als de woorden haar mond verlaten. "Pardon!?" reageer ik fel en Gideon's greep verstrakt om me heen. "Niet hier." fluistert die in mijn oor. "Oh kom op Flori je kan me blijven ontwijken, maar je bent hetzelfde als mij. Je weet hoe goed ik je ken. Ik ben immers met je opgegroeid. Je kent me helemaal niet meer. Ik heb me alles afgeleerd wat me deed herinneren aan jou. Ik heb helemaal niks met je gemeen. Ik heb niet iemands toekomst afgepakt en vervolgens het slachtoffer uitgehangen!" verdedig ik mezelf. "Ah toe Flori ben je er nou nog niet overheen? Je weet toch dat je relatie niet veel in hield anders had die nooit naar je gekeken. Ik bijt op mijn lip en zie de vragende blikken van Emily en Noe die nu ook dichterbij komen. "Je hebt me er weer aan herinnerd. Waarom ik niks met je te maken wil hebben en waarom ik je uit mijn leven heb geband. Als je me nu wilt excuseren!" vervolgens loop ik naar de gang en besluit om naar het dak te gaan. Het enige wat ik nodig heb is frisse lucht. Het interesseert me op dit moment niet als ik morgen op mijn donder krijg of niet. Maar als ik langer in deze zaal blijf dan ontplof ik en denk ik dat ik mijn baan niet meer heb in de ochtend.

 Ik open de deur en neem meteen een diepe adem teug als ik de frisse lucht voel. Dit is veel beter dan die benauwde zaal, waar Rosie me belachelijk maakt en zoals altijd het slachtoffer uithangt.  Verschillende herinneringen komen weer naar boven en dit keer besluit ik ze om het maar op hun vrije loop te laten gaan. 

Eind November- twee jaar geleden

Ik loop de college zaal in en besluit om naast George te gaan zitten. George was een jongen die zoals wij noemde een getalenteerd designer zal worden met zijn vrouwelijke stijl maar toch creatieve manier. Hij is de enige die me niet zal veroordelen. Ik zucht en plof dan naast hem neer. "Hey girl!" reageert die op zijn enthousiaste manier. "hey!" antwoord ik moe terug. "Soo wat is er met jou aan de hand? Slecht geslapen?" vraagt die grinnikend als die zijn spullen klaar legt. "Ja zoiets ja." reageer ik twijfelend. Moet ik het hem nu wel vertellen of niet...? Dadelijk raak ik een van mijn beste vrienden kwijt. Ik bijt op mijn lip en pak nog wat andere spullen uit mijn tas. "Dus wat scheelt er?" vraagt die na me een minuut aangestaard te hebben. "Niks... hoezo?" vraag ik dan twijfelend. "Nou je lijkt anders.. Hoe bedoel je? Net of je straalt ouzo. Ben je?... nee dat kan niet! Jawel ik ben zwanger!" floep ik er dan uit. Hij kijkt me met grote ogen aan en slaat dan een hand voor zijn mond. "Nee echt?" vraagt die dan met grote ogen. "Wel wel Flori Wolfs de stoeipoes van de Universiteit. Nooit gedacht dat ik dat ooit hardop zou zeggen." grijnst die. "Hou het voor je oké. Alex weet het nog niet eens.. Hoe Alex weet het nog niet eens. Hij is toch de vader? Toch?" vraagt die nu met enige twijfel. "Ja natuurlijk! Wat denk je wel niet! Ik ben er gewoon nog niet aan toe gekomen om het hem te vertellen. Ik wilde hem verrassen met een romantisch avondje en het hem dan vertellen. "Waarom ga je vanavond niet? Ik maak wel aantekeningen van de lessen en mail je alles door zodat je volgende week helemaal bij bent met de lessen." Hij glimlacht en ik sla mijn armen om zijn nek. "Dankjewel wil je dat echt doen voor mij? Ja natuurlijk dit moet de gelukkigste tijd in je hele leven zijn...dat je jong bent betekend niet dat je er niet van kan genieten."...

Ik zucht nog een keer als ik de lampen uitzet en de auto wat laat afkoelen. Drie uur lang heb ik me ingebeeld hoe ik het hem ga vertellen. Ik weet dat het niet gepland is maar we hebben het er vaak genoeg over gehad dat ik zeker weet dat die blij zal zijn. We zijn jong maar we vinden wel een manier. Ik besluit om de auto te verlaten en naar de bouwval te lopen die we een halfjaar geleden hebben gekocht om uiteindelijk er ons huis van te maken. Ik zou dit jaar afstuderen en hij zou er in de tussen tijd aan werken zodat we na de zomervakantie eindelijk kunnen samen wonen. Ik steek de sleutel in het slot en draai hem open en loop naar binnen. Overal branden de lichten, maar ik hoor geen televisie of radio. Wat raar normaal staat er altijd radio of televisie op. Ik trek mijn jas uit  en gooi hem over de bank. Ik zie twee bierflesjes op de salontafel staan en wat kaarsen branden. Zou die in slaap zijn gevallen. "Heej ik ben thuis!" roep ik een keer maar geen reactie. De tuin is donker en boven op de overloop brand ook licht.. Langzaam loop ik de trap op als ik verschillende geluiden van boven hoor komen. "Alex?" roep ik nu als ik even stil blijf staan. Geen reactie. Ik loop verder en pak de honkbal knuppel uit de logeerkamer. Weer hoor ik geluiden en gooi de slaapkamer deur hard open. "ALEX?!" schreeuw ik dan als ik een meid naakt boven op hem zie zitten. De meid schrikt en kijkt me recht aan. "ROSIE?!" schreeuw ik nog harder. Een schok trekt door mijn lichaam als ik me realiseer wat er aan de hand is. De tranen vormen zich in mijn ogen als ik uiteindelijk woorden vind om te schreeuwen. Hoe kun je?!" schreeuw ik door het hele huis. Als het dan tot me doordringt besluit ik om hier geen minuut langer te blijven. " Flori! Wacht even!" hoor ik Alex roepen. Maar ik storm de trap al af en grits mijn spullen en jas van de bank. Daarna ren ik naar mijn auto en scheur zonder lampen nog de oprit af. "waarnaartoe?" vraag ik hijgend en hardop af als ik door de straten scheur. "Wat moet ik doen?" vraag ik in paniek aan mezelf. 

Heden

"Flori? Gaat het?" klinkt er een nog ergere stem uit mijn verleden. Ik steun nog altijd met mijn ellebogen op de leuning van het dakterras en sta met mijn rug naar de persoon toe, maar weet precies wie de persoon is. "Grappig van alle personen die het kunnen vragen, vraagt de persoon die me juist het meest heeft gekwetst in mijn leven." Ik bestudeer mijn nagels en werp weer een blik op de bruisende stad voor me. "Het spijt me, het is mijn recht niet om die dingen te vragen.  Waarom heb je me bedogen?" vraag ik dan uiteindelijk. Hij zucht en komt dan naast me staan. Ik werp een blik op hem en dan vinden zijn ogen de mijne. "Je was druk met school en we hadden elkaar amper gezien dat trimester je was zo gespannen en Rosie was er bijna elke dag eerst was het gewoon vriendschap zoals je weet zijn we altijd goede vrienden geweest. En toen je nog drie weken op de universiteit moest en net de week voor je tentamens zat. Zat ik er doorheen het ging niet meer goed met me. Ik was me meer op het huis aan het storten dan dat ik er eigenlijk wilde wonen ik begon het als een frustratie te zien een uitklep en hoe meer ik eraan bezig was. Hoe ergere hekel ik aan mijn toekomst kreeg. Je wist dat ik altijd heb wilde reizen, een wereldreis maken, nieuwe culturen en landen ontdekken en hoe meer tijd ik in dat huis stak hoe meer ik verlangde naar de droom die ik altijd had.En toen kwam Rosie die avond bij me en we hadden wat gedronken en ik miste je, maar was niet meer gelukkig en voor een moment dacht ik dat het weer even zoals vroeger kon zijn. Maar ik zweer het je ik heb je nooit willen kwetsen. Ik zag echt een toekomst met je en ik heb zo'n spijt van die avond nog elke dag. Ik weet wat ik had kunnen hebben please Flori je moet me geloven!" Smeekt hij. Ik voel de natte tranen over mijn wangen glijden. "Je hebt me gekwetst op de ergste manier dat je iemand kan kwetsen. Je weet toch dat ik zwanger van je was. Ik wilde het je vertellen toen ik die avond naar je toe kwam. Daarom was ik eerder die avond!" Hij vergroot zijn ogen en kijkt me dan aan. "Flori? Het..." tranen vormen zich in zijn ogen. "Nee voordat je het vraagt je kunt haar niet zien! Ik snap dat ik dat recht niet heb, maar..." " Dat bedoel ik niet je kunt haar niet zien omdat ze niet meer leeft. Ik heb een miskraam gehad met zes maanden. Er ontstond een bloeding en toen ben ik haar kwijtgeraakt. Ik heb het nog maar net overleefd." slik ik als ik de tranen en herinneringen weer op voel komen. Hij slaat zijn armen om me heen en ik laat me tegen zijn schouder aanvallen. "Het spijt me zo Flori van alles." fluistert die als die een kus op mijn voorhoofd geeft. Dan realiseer ik me waar ik mee bezig ben en ruk me los uit zijn greep. "JIJ HEBT ALLES KAPOT GEMAAKT! HET IS EIGEN SCHULD!" daarna ren ik van het dakterras en ren letterlijk in Gideon's armen als die me opvangt van de trap. "We gaan!" zegt die tegen een paar bodyguards als die me optilt en me rillend in zijn armen naar de auto brengt.