Vogue

Ontploft & terug

Flori Wolfs

"Sorry,.." verontschuldig ik me als we op de stoep voor het koffietentje staan. Ik kijk naar de grond en voel hoe die zijn handen om mijn wangen legt en me ernstig aankijkt. "Ik heb ook mijn fouten niet alles ligt aan jou. We hebben veel te veel mensen met ons laten bemoeien.. dat van Vogue was een heel slecht plan en een egoïstisch plan waar we beide zijn ingetrapt en ja zo'n Vince werkt nou ook niet bepaald mee, maar verwijt je zus niks Flori. Althans niet van de situatie tussen jou en mij. Hier kon ze ook niks aan doen hier zijn we zelf verantwoordelijk voor." Hij drukt een kus op mijn voorhoofd en slaat zijn armen om me heen. "Ik ben blij dat ik je terug heb, dat meen ik oprecht. Ik zou het zo weer voor je doen!" Ik druk nog een zachte kus op zijn wang voor ik me los maak. "Weet ik, maar ik moet echt terug naar kantoor ze willen de spullen voor twee uur hebben en ik moet nog meer dingen regelen voor morgen. Kom anders naar Oscar vanavond we hebben een etentje met de vriendengroep een nieuwe traditie in plaats van het cafe." grinnik ik. Een brede glimlach doorbreekt zijn gezicht... "tuurlijk kom ik, ik moest me ook maar eens haasten naar kantoor... tot vanavond." hij drukt nog een kus op mijn lippen voor we beide de andere kant op lopen. Even kijk ik nog achterom en een grote glimlach komt erop mijn gezicht als ik hem tussen de mensen zie lopen...

"Wat duurde dat lang met die spullen.." klaagt William als ik binnen kom lopen en gepijnigd over zijn voorhoofd wrijft... "Wauw vijftien minuten later dan gepland, alsjeblieft dramaqueen we werken voor een tijdschrift niet voor defensie..." reageer ik ondertussen met mijn ogen rollend. "Als we met jou de oorlog in moesten had ik diezelfde minuut met de vijand geheult... of ik was nu dood geweest.." reageert die grinnikend terug met zijn tong uitstekend als die de spullen heeft aangenomen en ze naar de stagiairs brengt om te laten reinigen. Ik schud lachend mijn hoofd en maakt de computers schoon en zet alvast diverse lampen, schermen en andere apparatuur klaar zodat de fotograaf meteen kan beginnen als die binnen komt. Verschillende modellen komen rumoerig en roddelend binnen en worden meteen door de verschillende kappers en stylisten onder handen genomen. Ik rol met mijn ogen, deze wereld begon me steeds meer en meer te irriteren. De arrogantie, de tijdsdruk, de perfectie... alles draaide om een tijdschrift en het ergste is nog dat de helft van de lezers nog niet eens door hebben hoeveel tijd we in de stapel papieren stoppen.

"Oh ik moet echt mijn nek laten kraken..." klaag ik als ik mijn hakken uitschop en me op een stoel laat vallen. De hele middag heb ik met spullen lopen slepen en modellen aanwijzingen moeten geven hoe ze moesten staan. Ik heb me voorgenomen om me bij de volgende casting het eerste beste model af te wijzen als ze niet boos kan kijken.. William rolt met zijn ogen en klapt dan zijn laptop dicht. "Het eerst volgende model dat niet weet waar de shoot voor is... ik zweer het je die verlaat voor altijd huilend dit gebouw en de branche. De directie kan wat met hun nieuw leven thema!" En hij maakt aanhalingstekens in de lucht als die de woorden nieuw leven vol ranzing uitspreekt. Ik zucht en kijk nog naar mijn laptop waar alle foto's opstaan. "Ik denk dat we de volgende casting niet bij zullen wonen... als ik die foto's zo bekijk." Kreun ik als ik de belabberde uitdrukkingen zie en de nog slechtere houding. "Dit is iets voor een cheerleader team niet voor Vogue." Concludeer ik. Boos en geirriteerd kijk ik naar het computerscherm in de hoop dat het ontploft zodat ze de foto's niet zien.  Even bijt ik op mijn lip en komt het schuldgevoel in me op. "Hebben we de kleren nog?" Vraag ik aan William hoopvol. "Ja de stagiairs zijn het allemaal aan het inpakken." Zegt hij zonder peinzend op te kijken van het computerscherm. "Laat het ze uitpakken, ik doe die shoot. Dit kost ons de kop." Zeg ik voor ik er erg in heb. Hij kijkt verbaasd op en leunt achterover in zijn stoel zijn armen over elkaar heen slaand. "Zozo en hoe denk je dat aan het bestuur uit te leggen? Niet ze doen het er maar mee." Zeg ik met een lichte arrogante ondertoon. Hij klakt even met zijn tong en delete alle foto's van de modellen. "Zo nu moeten we wel." Grijnst die. Ik slik en haal even diep adem. Daarna loop ik richting de stagiars. "Ey Flori?!" Roept die door de studio als ik net het team wil aanspreken. Dat alles opnieuw gedaan moet worden. Ik draai me langzaam om en kijk hem verbaasd aan als een grote grijns zijn gezicht door breekt. "Ik ben blij dat je terug bent! Het duurde even,... maar welkom terug!" Een glimlach doorbreekt mijn gezicht als die zich weer omdraait en even voel ik weer een trots..