Vogue

Ouderlijk huis & Foto's

Heej dit is misschien een hoofdstuk dat je niet helemaal volgt maar ik beloof snel verder te schrijven en het spannend te maken :P alles word duidelijker... Veel lees plezier alvast.. Hierboven het ouderlijk huis van Flori.

Flori Wolfs

Ik zucht voor de laatste keer als ik de sleutel omdraai. Dit was het dan een volledig weekend geconfronteerd worden met pijnlijke herrinneringen. Waarom had ik in godsnaam mijn moeder weer blij gemaakt met het nieuws dat ik dit weekend zou komen? Ik had me voorgenomen als ik eenmaal in New York een baan had dat ik hier nooit meer terug zou komen. Het was duidelijk dat ik hier niet klaar voor was. Mijn ouderlijke huis de boerderij van mijn ouders was niet langer een veilige haven. Hopelijk had mama zich aan haar woord gehouden dat Rose er niet zou zijn. Even slik ik bij die gedachte mijn bloedeigen zuster en ik kon haar nog niet eens meer uitstaan.

De bekende ringtone gaat af. "Flori!" reageer ik kort. "Hee ik wilde je nog even succes wensen. Laat je niet op je kop zitten. Je bent sterker dan toen.. Dat weet je he?" klinkt de bekende stem van Cameron door mijn oor. "Ja dankjewel." zucht ik. "Het komt goed, Flori maar dit moet je gewoon doen. Al is het alleen maar voor je moeder. Zij kon er niks aan doen. Ja, okè ik bel je nog wel!" zonder nog iets te zeggen hang ik op. Mijn moeder had lang geleden al haar keuze gemaakt. 

Met een zucht stap ik uit en loop naar de kofferbak om mijn bagage te pakken. Ik had er nu al geen zin in. Het was een fout om hier naartoe te komen. Mijn moeder blij te maken om wat eigenlijk? Zij had haar keus gemaakt en ik de mijne. Maar ja aan de andere kant was ik anders, ik was sterker geworden, werkte bij Vogue mijn uiteindelijke doel en was afgestudeerd en daarbij date ik Gideon. Even komt er een lachje op mijn gezicht en overweeg ik hem om hem op te bellen, maar hij wist helemaal niks van deze situatie af. Ik pak mijn tas en haal er mijn aansteker en sigaretten uit en steek er een op. Een oude gewoonte die ik ook heb vermindert. Ik neem een diepe teug en blaas langzaam uit. Dit had ik nodig ik ga op de rand van de kofferbak zitten en tuur naar de bergen, de grasvelden voor me. De boerderij van mijn ouders lag erg afgelegen. Een van de redenen waarom ik naar New York ben verhuisd hoe minder het leek op waar ik vandaan kwam hoe meer ik me op mijn gemak voelde. Ik haal een hand door mijn haar en gooi de peuk weg. "Nu of nooit." fluister ik. Ik pak mijn koffer en sla de achterklep dicht. Over het grindpad loop ik naar de voordeur. Voor ik de kans krijg om uberhaupt de deurbel aan te raken is mijn moeder me al om mijn hals gevlogen. "Flori.." fluisterd ze zachtjes. "Het spijt me zo.... Ik had moeten luisteren... Ik had. Mam het is goed." kap ik haar af. "Kom verder." klinkt ze nog half snikkend als ze me eindelijk loslaat. Een paar losse tranen veegt ze van haar gezicht en haar kastanje bruine haar zit wilder dan normaal. Ik laat mijn blik verder over haar gezicht glijden en schrik van hoe oud ze eigenlijk is geworden. Diepe rimpels hebben om de huid van haar ogen geslagen en haar ooit zo fel groene ogen hebben een zekere dofheid over hun heen gekregen. Daarna maak ik mijn ogen los van mijn moeders gezicht en scan haar lichaam. Dunner dan ze al was haar geruite hemd valt losser om haar heen dan het ooit al deed. "Gaat het wel goed?" vraag ik ernstig als ik binnen ben gestapt. Ze glimlacht even maar niet overtuigend. "Het laatste jaar is niet meer hetzelfde als hoe het was. Neem je tijd om uit te pakken. Je vader is hout aan het halen." daarna loopt ze door naar de keuken. Ik kijk omhoog naar de trap en stap er even twijfelend op. De gang was wel nog hetzelfde, maar ik vreesde voor mijn oude kamer. Twijfelend loop ik de trap op en loop naar het einde van de gang. De houten plinten en deuren zijn nog altijd hetzelfde. Ook al was ik maar een jaar weg geweest het voelde nog altijd niet goed om hier te zijn. Ik loop naar de linkse deur die krakend open gaat. Ik steek mijn hoofd om de hoek en word dan in een keer weer geconfronteerd met mijn tienerverleden. Ik grinnik even als ik mijn posters van allerlei rockbands aan de muren zie hangen met daar tussen de verschillende foto's van mijn oude vrienden. Ik stap verder mijn kamer binnen alles was nog zo gebleven als op de avond dat ik kwaad mijn spullen had gepakt. Ik glimlach bij de foto van Clover en mij dat we zitten in het gras  met onze bandana's en zonnebrillen op bij een of ander festival. Ik gooi mijn tas op bed en loop dan naar het raam dat ik meteen open klap. Meteen snuif ik de bosgeuren op. Mijn depressieve humeur is helemaal verdwenen. Ik draai me om en sta abrupt stil. Een detail, een ding de rede waarom ik weg ben gegaan was ik voor een moment vergeten.... Langzaam komen de herinneringen weer naar boven. De ontdekking, de ruzie...
Dezelfde ogen blijven me aan kijken dezelfde ogen die ik heb en voor ik het weet barst ik in huilen uit en nemen mijn gedachte de vrije loop.

"Je weet het toch. Ik heb het je toch gezegd! Ik win altijd Flori. De wedstrijd Flori vs Rose en weet je wat het leuke is Rose wint altijd van Flori!"

Tranen rollen van mijn wangen ik schrik van het kleine stukje. Het belangrijkste stukje, het stukje dat de doorslag gaf. Het was een fout om hier te komen! Ik had hier niet moeten komen! Ik heb dit met een rede achtergelaten... Voor ik het weet wat ik doe toest ik een nummer in. Na een paar keer gaat die over.

"Gideon! Met mij Flori!" snik ik langzaam. "Flori? Wat is er aan de hand? Waar ben je?. Ik ben bij mijn ouders." antwoord ik zachtjes. "Ja? Zou je Cameron willen bellen om te vragen of hij naar mijn ouderlijk huis wil komen. Ik kan dit niet alleen." snik ik nog harder. "Sms me het adress, ik ben er vanavond nog! Gideon..." Voor ik mijn zin kan afmaken word de lijn verbroken en lopen de tranen over mijn wangen.