Death University

Chapter 16

Chapter 16: Umbrella

The next thing I saw was tumihaya na si Mr. Lagdayola sa lupa at may kadena na siya sa kanyang leeg. He screamed in pain. Oh my God, ang bilis ng mga pangyayari! Blood came gushing from his neck!

"Oh my God!" Hindi ko na-control ang sarili ko! I shouted!

Shit, Demi turned around, so I hid myself on a tree. Shit, ang tanga-tanga mo talaga, Zaya! Alam mo namang delikado ito, nagawa mo pa ring mag-eavesdrop!

Pero nangyari na 'to at wala na akong magagawa pa. Hindi ko alam bakit ako ipinanganak na masyadong kyuryoso. Me, a curious person that will do everything, whatever it takes, just to find answers to the questions that I have...

Tinignan ko ulit kung ano na ang nangyayari dahil parang balot na sa katahimikan ang buong kakahuyan. At nakita ko ang walang buhay na si Mr. Lagdayola at wala na roon si Demi! Thank God!

Tumalikod ako at pagkatalikod na pagkatalikod ko, nakita ko si Demi.

She gave me a dagger look. "Hilig mo talagang makialam, ano?"

"I-I didn't mean t-to i-intrude—" Shit, I didn't know what to say! I was caught off guard at dahil na rin sa kaba.

She cuts me, "Seriously, you didn't mean to? I am not fucking dumb like you! You always intrude in everything! Nangingialam ka palagi sa lahat ng bagay na hindi ka naman involved! You know what? I can't believe that you're still alive here. You're not even a special person to live for a long time."

Parang sinaksak ako sa mga salitang binitawan niya. Kumuyom ang aking mga palad. Halong sakit at galit ang nararamdan ko ngayon. Bakit? Sobrang talino niya na ba para sabihan akong "dumb"? At grabe rin ha, kailangan mo palang maging espesyal na tao para mabuhay ka ng matagal? What a bitch of her to say that!

"Papalakpakan na ba kita?" I sarcastically said and her expression hardened. "And you are saying that special people are the only ones that can live for a long time... Ikaw ba, sa tingin mo espesyal ka? Sa tingin mo espesyal ka dahil matagal ka ng nabubuhay?"

"Grabe naman yang tabas ng dila mo, Dawnt. It's like you already feel so at home here. Sino ka ba rito para pagsabihan ako ng ganyan? Are you an officer here? Are you someone valuable?"

Hindi ako naka-imik agad. Napaawang ang labi ko. Ano nga ba ako rito? I'm just a nobody. Isa lang akong ordinaryong estudyante. Wala akong maipapagmalaki.

"I can see that what I said really hit you... Wala kang maipapagmalaki rito. Wala kang kwenta! You are worthless!" She snapped.

I was about to slap her, but, thank goodness, I managed to stop it mid-air. Ayaw kong masaktan siya ulit.

"Bakit hindi mo itinuloy ang sampal mo, ha? Tutal, that's what you're good at... And tama naman ako diba? Alam mo sa sarili mo na wala kang maipagmamalaki dito! You are just one of the ordinary students here with no value!" Giit niya. "If you'd die, no one would care!"

Okay, I had enough! Hindi ko na matiis. Ang sakit-sakit sa pakiramdam na marinig ko ang mga sinasabi niya. Tears fell on my cheeks. Tao pa rin naman ako kahit papaano! Ipaglalandakan niya talaga na wala akong kwentang tao! Na wala akong halaga!

The clouds that were white turned black. Why did it turn black all of a sudden? Anong oras na ba? Hindi pa naman gabi, ah. Then, raindrops fell from the sky. Ang lakas-lakas ng buhos ng ulan. What in the world? Why did it rain all of a sudden? Basang-basa na ako, pati na rin si Demi. Like me, nagulat din siya dahil sa pag-itim ng mga ulap at pagbuhos ng malakas na ulan.