Death University

Chapter 61

Chapter 61: Kill

Naninikip ang dibdib ko dahil sa narinig kay Reena. She loves Dark so much. Naaawa ako sa kanya, oo. Pero masakit din para sa akin dahil nalaman ko kung paano niya minahal ng paunti-unti si Dark.

Nanghihina ako.

Do I really deserve Dark? Reena loved him first. And I'm scared... So damn scared! Nasasaktan ako para kay Reena, oo. Pero mahal ko si Dark. What if... Dark thinks that Reena is better than me? What if he fell out of love with me?

Just the thought of my "what ifs", breaks my heart. Sobrang sakit sa pakiramdam. Nakakapanghina. I love him so much, so damn much. Hindi pa nga kami, ganito na kasakit. This proves that I really love him. Ayokong mawala siya sa buhay ko. I want him to just be with me.

Pwede bang wala na itong mga problema? Pwede bang mamuhay na lang kami ng matiwasay at walang hadlang sa pagmamahalan naming dalawa? Oo, alam kong hindi pwede. Darating talaga ang mga problema. At hindi kami mamumuhay ng matiwasay hangga't nandito kami sa paaralang ito. But even though this place is like hell, dito kami nagkakilala. Dito kami pinagtagpo ng tadhana. This is all planned, huh? Yung magkita kaming dalawa at umibig kami sa isa't-isa, at dito namin nalaman na kaming dalawa ang nagtataglay ng matinding kapangyarihan.

"Let's go, Zaya." Ani Dark at hinatak na ako.

Bago pa kami makalayo, nagsalita muli si Reena. "W-Wala ka ba talagang masasabi, Dark? I confessed my love for you from the beginning until now... Manhid ka ba talaga?!"

Dark faced Reena with no emotion on his face. "Thank you for loving me... But I'm sorry, I don't love you the way you love me. Kahit ilang ulit mo pang sabihin sa akin ang nararamdaman mo, hindi ko ito masusuklian."

Pagkatapos niyang sabihin iyon, tuluyan na kaming umalis.

Hindi ko namalayang nasa dorm na pala kami, sa dorm namin ng kapatid niya. Para kasing nawala ako sa ulirat. The sky is turning really dark na para bang alas dyis na ng gabi. Pero mga bandang alas sais pa lamang naman.

Nang makapasok kami sa dorm, biglang umulan ng malakas. Hindi naman ako umiiyak, ah? Pero ganoon siguro talaga dahil sa nararamdaman ko ngayon.

Pinaupo niya ako sa couch at siya'y naupo rin sa tabi ko. He caressed my cheeks and that breaks my heart more. And the look in his eyes, I could see love. I don't know why I see it in his eyes... Dahil ba sa kapangyarihan namin 'to? We have some kind of strong bond?

There's love in his eyes... But when will his love for me last?

Hindi ko napigilang mapaluha. Agad niya namang pinunasan iyon. "What's the matter?"

Umiling ako sa kanya at bumagsak ang mga panibagong luha. Why am I crying a lot these days? Ugh, I want to make this stop! I want all the pain I feel to go away. I want it to vanish! Ganoon rin kay Reena, I want her pain to vanish.

"Tell me... Tell me, why are you crying? What's the reason?" Aniya.

"R-Really Dark, when will your love for me last?" Nanginginig kong tanong habang nagpapatakan ang aking mga luha.

He immediately turned serious. His soft expression turned to a hard one. He looks cold and dangerous again.

"Zaya, why are you questioning my love for you?" Hurt and anger are evident in his voice.

"I-I am not... A-Ayoko lang na m-masaktan pa, Dark. Ngayon nga ay nasasaktan na ako ng hindi pa tayo, paano na lang kung magsawa ka na s-sa'kin?"

Bumuntong hininga siya at hinawakan niya ang dalawa kong kamay. "I never loved this way before, Zaya..."

"Yes, let's say you never loved anyone like this before b-but Dark, this love you have for me c-can... fade."