Μη μ'αφήνεις...

⚫️Κεφαλαιο 11

_________________________________
Τρίτη αποτυχημένη προσπάθεια:
Πνιγμός.
_________________________________

Μπλε λιμανάκι, λοιπόν.

Μπορεί να μην είναι όντως λιμάνι αλλά παραλία, και αυτό σίγουρα θα με δυσκολέψει. Σκέφτηκα και παρολ'αυτά πήγα.

Ήταν το κοντινότερο που μπορούσα να βρώ και η ώρα είχε πάει 8 το απόγευμα.

Αυτή η απομονωμένη παραλία αποτελούσε ενα επίγειο παράδεισο και σίγουρα κανείς δεν θα με ενοχλούσε εδώ.

Έβγαλα τα ρούχα μου και τα άφησα λίγο πιο πίσω.

Λένε οτι ο πνιγμός είναι ένας αρκετά γαλήνιος τρόπος για να φύγεις. Στην αρχή κρατάς την ανάσα σου και το μυαλό σου τρελαίνεται θελωντας να πάρει αέρα. Νιώθεις έναν πονο στο κεφάλι και στο σώμα όσο παλεύεις να κρατηθείς στην ζωή. Μετά όμως κουράζεσαι και αφήνεις τον εαυτό σου ελεύθερο, πίνοντας αρκετό νερο ώστε να χάσεις τις αισθήσεις σου και στο τέλος να πεθάνεις.

Οταν γεννιομαστε εχουμε μεγαλύτερη οικειότητα με το νερο παρά με τον αέρα και την γη. Αν λοιπον η φυσική κατάσταση σου ειναι μεσα στο νερο τότε γιατι να μην πεθάνεις και μέσα στο νερο;

Χαμένη στις σκέψεις μου, προχώρησα λίγα βήματα και η στάθμη του νερού ειχε φτάσει τα γόνατα μου.

Έπειτα την μέση.

Μετα το στήθος μου.

Έκλεισα τα μάτια μου και έγειρα το κεφάλι μπροστά, κρατώντας το στο νερο.

Μετα απο καποια δευτερόλεπτα η καρδιά μου χτύπαγε δυνατά και το μυαλό μου μού έλεγε να πεταχτώ έξω.

Προσπάθησα να συγκρατήσω τον εαυτό μου αλλα δεν μπόρεσα.

Κολύμπησα μακριά ακόμα και αν μπορούσα να περπατήσω. Βγήκα έξω και ξάπλωσα στα βότσαλα.

Έπαιρνα βαθιές ανάσες, με δυσκολία.

Αλλα ήμουν αποφασισμένη να ξανά προσπαθήσω.

- Εισαι καλα;
Ρώτησε μια φωνή.

Δεν άνοιξα τα μάτια μου να δω ποιος ηταν. Δεν χρειαζόταν.

- Ο σκύλος μου άρχισε να γαβγίζει και τον έχασα για λιγο. Μετα σε άκουσα να περπατάς και να ανασαίνεις βαριά.
Συνέχισε με ανήσυχη φωνή.