Μη μ'αφήνεις...

⚫️Κεφαλαιο 15

- Πως ηταν η πρώτη μερα στο σχολειο;
Ρώτησε η Πολυξένη λες και την ενδιέφερε.

- Εσένα τι σε νοιάζει;
Ρώτησα καχύποπτα.

Κουνήθηκε στην πολυθρόνα της και με κοίταξε ανασηκώνοντας τους ώμους της.

- Δεν με-

Πήγε να πει αλλα την διέκοψε το κουδούνι.

Ο Δημήτρης. Σκέφτηκα και σηκώθηκα γρήγορα.

Είχα δίκιο.

- Γεια!
Χαιρέτησε με ενα πλατύ χαμόγελο.

Δεν είπα κατι. Του χαμογέλασα ομως και τον φίλησα.

- Οι γονεις μου ειναι στο σαλόνι.
Προειδοποίησα αφήνοντας τον να περάσει.

- Κυρία, Κύριε Παπασταύρου. Χαιρομαι που σας βλέπω.
Χαιρέτησε με ενα πολλα υποσχόμενο χαμόγελο.

Εκείνοι, σοβαροί όπως ήταν, εγνεψαν και αμεσως μετά γύρισαν το πρόσωπο τους αλλού.

- Μάλιστα...
Μουρμούρισε ενώ τον τράβηξα απαλά προς την σκάλα.

- Μην τους δίνεις σημασία.
Σχολίασα όσο ανεβαίναμε τις σκάλες.

- Αυτο κανω εδω και καιρό.

- Αυτοί οι δυο δεν γουστάρουν ουτε τα έντερα τους.
Εξήγησα και εκείνος χαμογέλασε.

- Ετσι κι'αλλιως... Εσυ με νοιαζεις, οχι αυτοί.
Απάντησε δίνοντας μου ενα μεγάλο φιλί στο μάγουλο.

Γέλασα ανάβοντας το φως του κομοδίνου μου.

- Λοιπόν; Τι ταινια θα δουμε;
Ρώτησε και ξάπλωσε στο κρεβάτι μου χωρις κανέναν ενδοιασμό.

- Βολεύτηκες πασά μου;
Γέλασα και εκείνος έγνεψε περήφανα.

- Δεν ξερω... Ποια θες;
Ρώτησα παίρνοντας το λάπτοπ απο το γραφείο μου.

Ξάπλωσα και εγω δίπλα του και άνοιξα την οθόνη.

- Εκτός απο ρομαντικές. Σε παρακαλώ.
Είπα με ένα μορφασμό αηδίας.

- Λεω να πρωτοτυπήσουμε.

- Δηλαδη;

- Μπορούμε να δουμε την Μουλαν.
Εξήγησε και τον κοίταξα συγκρατώντας τα γέλια μου.