Μη μ'αφήνεις...

⚫️Κεφαλαιο 7

Λίγη ωρα μετα η πόρτα χτύπησε και ετσι ξεκινήσαμε να κατεβαίνουμε τις σκάλες με τον Χρήστο.

Στην πόρτα έστεκε ένας κουστουμαρισμένος κύριος με μια μικρή τσάντα στα χέρια.

- Καλώς ορίσατε!
Τον χαιρέτησε ο Στέφανος, σφίγγοντας του το χέρι με αυτοπεποίθηση.

- Σας ευχαριστώ πολύ που με δέχεστε στο σπίτι σας. Δεν το κάνουν πολλοί.
Χαμογέλασε εκείνος ευγενικά.

- Απο εδώ η γυναίκα μου, Πολυξένη και τα δυο αγαπημένα μας παιδιά. Ο Χρήστος και η Λυδία.
Μας σύστησε και εμείς χαμογελάσαμε στον ξένο, όσο πιο φιλικά μπορούσαμε.

Οταν τους πλησιάσαμε η Πολυξένη με αγκάλιασε από τους ώμους με ενα μεγάλο χαμόγελο στα χείλη.

Τόση υποκρισία.

- Μα μην στέκεστε εκει έξω. Περάστε.
Μίλησε, αφήνοντας με.

Ο δημοσιογράφος έγνεψε και μας ακολούθησε στο εσωτερικό της έπαυλης.

- Καθίστε.
Είπε ο πατέρας μου όταν κάθισε σην πολυθρόνα του.

Σχεδόν διπλα του κάθησε η μητέρα μου και απέναντι εμείς και ο δημοσιογράφος.

- Χαίρομαι πολύ που σας γνωρίσω γνωρίζω όλους. Έχετε ενα υπέροχο σπίτι.
Χαμογέλασε και κοίταξε τριγύρω.

Φαινόταν ευγενικός αλλα ήξερα οτι μας "έψαχνε" Εξονυχιστικά για να βρει κατι που δεν θα άρεσε ουτε σε αυτόν αλλα ουτε και στον κόσμο.

- Ξέρετε, θα ήθελα να μιλήσω στον καθένα προσωπικά. Ιδιαιτέρως, αν μου επιτρέπεται.

Ήθελε να μας αποδυναμώσει. Θα ήταν πιο εύκολο να αποκαλύψουμε κάτι που κανείς μας δεν ήθελε αν ήμασταν ο καθένας μόνος. Χωρίς την παρουσία της μητέρας μου ούτε που ξέρω τι θα μπορούσα να "ξεφουρνίσω".

- Φυσικά. Αν σας βολεύει το σαλόνι θα μπορούσε να ξεκινήσει εδω η συνέντευξη.
Χαμογέλασε η μητέρα μου όσο πιο ήρεμα μπορούσε.

Μεσα της όμως έβραζε. Πως θα μπορούσε τώρα να με ελέγξει;

- Είναι μια χαρά. Θα ήθελα να αρχίσω με τον κύριο Παπασταύρου. Είναι, εξάλλου, ο αυριανός πρωθυπουργός σύμφωνα με τα τελευταία exit polls.
Είπε και εμείς σηκωθήκαμε όρθιοι.

- Θα είμαστε στην κουζίνα.
Μίλησε ο Χρηστος και συνόδεψε εμένα και την μητέρα μου μακριά.

- Αυτος ο άνθρωπος θέλει να μας καταστρέψει.
Σχολίασε εκνευρισμένα η Πολυξένη μόλις μπήκαμε στην κουζίνα.