Μη μ'αφήνεις...

⚫️Κεφαλαιο 1

_________________________________
Πρώτη αποτυχημένη απόπειρα: πτώση απο μεγάλο ύψος.
_________________________________

- Πώς πάει;

Ακούστηκε μια φωνή μέσα στην παχιά σιωπή του δρόμου.

- Δεν βλέπεις;
Ρώτησα απότομα κρατώντας τα μάτια μου μπροστά, στο κενό.

- Βασικά...όχι.
Απάντησε η φωνή και εγώ γύρισα να κοιτάξω το αγόρι που μιλούσε.

Είχε κοντά μαύρα μαλλιά και ένα γλυκο πρόσωπο . Ήταν αρκετά πιο ψηλός απο εμένα και το ίδιο αδύνατος. Ένα ζευγάρι γυαλιά έκρυβε σημαντικό μέρος του προσώπου του ενώ στα χέρια κρατούσε ένα γκρι μπαστούνι. Είχε αφήσει το σώμα του να ακουμπά στα κάγκελα της γέφυρας και φαινόταν σαν να κοιτούσε στο κενό μπροστά μας.

- Είσαι-

- Τυφλός, ναι! Με προδίδουν τα γυαλιά ε; Ή μήπως το μπαστούνι;
Ρώτησε χαμογελώντας πλατιά.

Κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά, χαμογελώντας, και ας μην μπορούσε να το δει.

- Απλά μου είπες ότι δεν βλέπεις.
Σχολίασα ήρεμα και εκείνος χαμογέλασε ακόμα πιο πλατιά.

- Άρα η ερώτηση που ήσουν έτοιμη να μου κάνεις, ήταν τελείως άστοχη. Σωστά;
Ρώτησε ψάχνοντας με το ελεύθερο χέρι στην τσέπη του.

- Έχεις δίκιο.
Απάντησα, κοιτώντας τον από πάνω μέχρι κάτω.

Ήταν αρκετά όμορφος ακόμα και αν τα γυαλιά έκρυβαν το μεγαλύτερο μέρος του προσώπου του.

- Μπορείς να...
Ρώτησε κρατώντας ενα τσιγάρο και έναν αναπτήρα στα χέρια του.

- Είμαι σε μια όχι και τόσο καλή κατάσταση.
Σχολίασα κοιτώντας το κενό μπροστά μου.

Το μισό σώμα μου κρεμόταν έξω από την γέφυρα. Ήμουν έτοιμη να πηδήξω μέχρι που εκείνος εμφανίστηκε.

- Ναι, ναι ξέρω. Θες να πηδήξεις.

- Πως το ξέρεις;

- Είναι 3 τα ξημερώματα και βρίσκεσαι σε μια άδεια γέφυρα με έναν τυφλό. Σε άκουσα.
Εξήγησε τόσο φυσιολογικά.