Μη μ'αφήνεις...

⚫️Κεφαλαιο 21

_________________________________
Πέμπτη αποτυχημένη προσπάθεια:
Απαγχονισμός
_________________________________

Ειμαι οντως πολυ όμορφη. Σκέφτηκα και ας με κοίταγαν ολοι στον δρόμο.

Δεν είχα δει κάν τον εαυτό μου στον καθρέπτη αλλα είχα εμπιστοσύνη στις δίδυμες.

Εξάλλου μονο η γνώμη του κόσμου δεν με ένοιαζε ποτε.

Ήμουν στο σπιτι κατα τις 10 το βραδυ και κλασσικά έμοιαζε σαν να ηταν εγκαταλελειμένο.

Ανέβηκα τις σκάλες αργά αργά απολαμβάνοντας το κάθε βήμα.

Μπήκα πρώτα στο μπανιο και κοιτάχτηκα στον καθρέπτη.

Η μάσκαρα ηταν γύρω γύρω απο τα μάτια μου πασαλειμμένη οπως και το μολύβι που ξεχώριζε απο την γραμμή των φρυδιών μου. Το κραγιόν ηταν έξω απο τα όρια των χειλιών μου και το ρουζ με έκανε να δείχνω σαν καμένη.

Θυμήθηκα όλες τις ωραίες στιγμές που περάσαμε. Οχι μονο με τις δίδυμες αλλα με τον Αντρεα και τους γονεις του.

Δεν ηταν επικριτικοί και δεν ρώτησαν τιποτα για το θεμα που σκέφτονταν συνεχεια.

Γελάσαμε πολυ ομως και μου θύμισε τις στιγμές τις παιδικής ηλικίας που θα επρεπε να εχω με τους γονεις μου αλλα ποτε δεν είχα. Με έκαναν να αισθανθώ οτι είχα και εγω οικογένεια και μετα συνειδητοποίησα οτι επρεπε να φύγω και να γυρίσω στην Πολυξένη και τον Στέφανο.

Ηταν άδικο.

Ίσως να βρω μια οικογένεια. Κάπου αλλου ομως. Σκέφτηκα και άνοιξα την πόρτα του δωματίου μου.

Κοίταξα το μονόζυγο στην κάσα και χαμογέλασα.

Ειχε ερθει η στιγμή να το χρησιμοποιήσω.

Άνοιξα την ντουλάπα μου και άρπαξα απο το πάτωμα ενα χοντρό σκοινί.

Πριν καποιες μέρες είχα προμηθευτεί λιγο εκ μέρους του κηπουρού και αγόρασα παραπάνω απο όσο ηθελε. Ετσι κράτησα για εμενα λιγο και σε εκείνον έδωσα το υπόλοιπο.

Εχω να παω μια εβδομάδα στο σχολείο. Θα δικαιολογηθούν και οι απουσίες. Γέλασα και πηρα το σχοινί στα χέρια μου.