Μη μ'αφήνεις...

⚫️Κεφαλαιο 19

- Ήρθε η ωρα να γυρίσεις πίσω.
Χαμογέλασε η μητέρα του Αντρέα.

- Σας ευχαριστώ πολύ. Για όλα.
Απαντησα.

- Ξερω οτι δεν εχει νόημα να στο υπενθυμίσω αλλα η δουλεια μου ειναι να βοηθάω τους ανθρώπους με αυτοκτονικές τάσεις και αν αποφασίσεις οτι χρειάζεσαι βοήθεια... Ξερεις που να με βρεις.
Σχολίασε και εγω έγνεψα με ενα μικρό χαμόγελο.

- Λοιπον Λυδια. Σε περιμένουμε στο σπιτι το συντομότερο. Για ενα γεύμα τουλάχιστον.
Σχολίασε ο πατέρας του.

- Οπωσδήποτε. Απλα καλύτερα να παω σπίτι τωρα.

- Φυσικά.

- Θα τα πούμε σύντομα.
Χαμογέλασα και αγκάλιασα τον Αντρέα.

- Μην κάνεις τιποτα χωρις να ειμαι εκει ετσι;
Γέλασε και εγω έγνεψα χαμογελώντας.

Είναι μεγάλος ο πειρασμός.

- Γεια σας.
Χαιρέτησα και βγηκα απο το αυτοκίνητο κλείνοντας την πόρτα πισω μου.

Τους ειδα να φεύγουν και μετα απο λιγο αποφάσισα να παω και εγω μεσα.

- Λυδια. Χαίρομαι που σε βλεπω. Έμαθα οτι ήσουν στον αδελφό σου;
Ρώτησε ο φύλακας οταν με είδε.

- Ναι, ναι. Ήθελα να τον βοηθήσω στην μετακόμιση.
Εξήγησα και χαμογέλασα πλατιά.

Ευχαριστω κυρία Μαρία.

- Πρέπει να εισαι κουρασμένη. Θα σε αφήσω να ξεκουραστείς.
Συνέχισε και με άφησε να περάσω.

Δεν ρώτησε για την οικογένεια που με έφερε πισω και ήμουν ευγνώμων για αυτο.

Στο σπίτι δεν βρήκα κανέναν.

Ολοι έλειπαν σαν να μην νοιαζόταν κανεις που γύρισα.

Έτρεξα στο δωμάτιο μου όπου βρήκα το κινητό μου.

Ηταν στο κομοδίνο μου και τιποτα δεν θύμιζε τις προηγούμενες μέρες.

Τα σεντόνια μου ηταν καθαρά και το κρεβάτι μου στρωμένο. Τα φορέματα μου τακτοποιημένα πισω στην ντουλάπα και ολα συμμαζεμένα.

Ξάπλωσα στο κρεβάτι και έσβησα απο την λίστα άλλον ενα τρόπο πριν πιάσω το κινητό και ξεκλειδώσω την οθόνη.