Μη μ'αφήνεις...

⚫️Κεφαλαιο 13

- Πρεπει να φύγω.
Ανακοίνωσε ώρες μετά, το πρωί που ξυπνήσαμε.

- Γιατι;
Ρώτησα σκυθρωπά, μην θελωντας να αφήσω την ημερα να ξεκινήσει.

- Ξεχνάς τι είναι σήμερα;
Ρώτησε και τον κοίταξα παραξενεμένη.

Γρήγορα όμως γουρλωσα τα μάτια και πετάχτηκα όρθια.

- Η πρώτη μέρα στο σχολειο.
Παρατηρήσα έκπληκτη.

Το καλοκαίρι είχε περάσει πολύ πιο γρήγορα απο οτι περίμενα και καθόλου όπως το περίμενα.

Πίστευα οτι μέχρι τώρα θα ήμουν νεκρή και δεν θα χρειάζονταν να ξαναδώ τις ψηλομύτες του σχολείου μας.

- Γαμωτο...
Ξεφύσηξα και κοίταξα την ώρα.

Ήταν 7:45. Μια αρκετά καλή ώρα για να αρχίσω να ετοιμάζομαι.

- Φεύγω.
Είπε ο Δημήτρης μόλις ντύθηκε και μου έδωσε ενα πεταχτό φιλί.

- Θα σε περιμένω στο αυτοκίνητο.
Συνέχισε και περπάτησε προς την πόρτα.

- Μην σε δει κανείς. Σε παρακαλώ.

- Τα λέμε.
Χαιρέτησε και έφυγε.

Εγω έτρεξα στο μπάνιο όπως κάθε πρωί και έπλυνα το πρόσωπο και τα δόντια μου με μεγάλη ευλάβεια.

Έπιασα τα μαλλιά μου σε έναν ψηλό κότσο. Μετά τα άφησα κατω και ξεφύσηξα νευριασμένα. Τελικά κατέληξα παλι στην αλογοουρά ως λύση και άρχισα να ψάχνω στην ντουλάπα μου για ρούχα.

Έβαλα στην κυριολεξία οτι υπήρχε μπροστά μου, δηλαδή ενα ψιλόμεσο μαύρο τζιν, μια γαλάζια μπλούζα και τα αθλητικά μου.

Άρπαξα την σχολική μου τσάντα -που δεν πίστευα οτι θα ξανά έπιανα στα χέρια μου-, έχωσα μέσα το κινητό και τα κλειδιά μου και κατέβηκα, σχεδόν, τρέχοντας τα σκαλιά.

- Έτοιμη;
Ρώτησε ο Στέφανος που στέκοταν δίπλα στην πόρτα.

- Ναι... Γιατί ρωτάς;
Ρώτησα καχύποπτα, πλησιάζοντας τον.

- Θα σε πάω εγώ στο σχολείο.
Απάντησε ψύχραιμα.

Εγώ όμως ήμουν έτοιμη να εκραγώ.

- Δεν χρειάζεται να με πας πουθενά. Εχω τον Δημήτρη.

- Οχι δεν κατάλαβες. Δεν προσφέρομαι. Έτσι θα γίνει.
Εξήγησε ανοίγοντας την πόρτα.

- Τώρα πήγαινε πες του να φύγει.
Συνέχισε και μου έκανε νόημα προς το αυτοκίνητο του Δημήτρη.

Προσπέρασα με νεύρο τον πατέρα μου και κατευθύνθηκα τρέχοντας προς τον Δημήτρη.

- Τι έγινε;
Ρώτησε όταν σταμάτησα μπροστά του.