Μη μ'αφήνεις...

⚫️Κεφαλαιο 48

*3 μήνες μετά*

- Νάντια δεν σου κάνω πλάκα. Ο μουσακάς σου ειναι ολα τα λεφτά.
Σχολίασα με ενθουσιασμό.

Εκεινη καθοταν απέναντι μου, δίπλα στον Χρήστο και χαμογελούσε πλατιά.

- Τι να πω... Η μαγειρική ειναι το χόμπι μου.
Γέλασε και εγω έγνεψα χωρις να μιλαω.

Προτιμούσα να τρώω.

Το κουδούνι χτύπησε και τους κοίταξα.

- Παω εγω.
Σχολίασα δυσανασχετόντας και σκούπισα το στόμα μου με μια χαρτοπετσέτα.

Σηκώθηκα και έφυγα με γρήγορα βήματα για το σαλόνι.

Στάθηκα στην πόρτα και άνοιξα χωρις δεύτερη σκέψη.

- ΜΠΑΜΠΑ;

~~~

- Δεν-Δεν καταλαβαίνω...
Μουρμούρισα κλείνοντας την πόρτα.

- Ήσουν νεκρός.
Παρατήρησα και είδα τον αδελφό μου να τρέχει στο σαλόνι.

- Οχι, δεν ήμουν.
Χαμογέλασε κοιτάζοντας με.

- Μπαμπα...
Χαμογέλασε ο Χρηστος και τον αγκάλιασε.

- Χαιρομαι που σας βλεπω παιδιά.
Είπε και με πλησίασε.

Προσπάθησε να με αγκαλιάσει αλλα εγω απομακρύνθηκα.

- Ωρα για εξηγήσεις, ετσι;
Ρώτησε και εγω έγνεψα ακομα σοκαρισμένη.

Παρακολούθησα, χωρις να μιλαω, τον Χρήστο να συστήνει την Νάντια στον πατέρα μου όσο εγω ακομα επεξεργαζόμουν το γεγονός οτι στέκοταν μπροστα μου.

Ηταν διαφορετικός. Και εμφανισιακά και η συμπεριφορά του. Πάντα νόμιζα οτι ηταν ένας σοβαρός άνθρωπος που ποτε δεν χαμογελούσε και σπάνια ένιωθε κατι.

Τωρα ομως γελούσε και κοίταγε τον Χρήστο με υπερηφάνεια.

Ειχε γένια και τα μαλλιά του ηταν πιο μακριά απο οτι συνήθως.

- Λοιπον;
Ρώτησα μετα απο λιγο.

Όλους μας ενδιέφερε ενα πραγμα. Πως ηταν εδω διπλα μας και μας μίλαγε οταν πριν λίγους μήνες είδαμε ενα βίντεο στο οποίο πέθαινε.