Μη μ'αφήνεις...

⚫️Κεφαλαιο 43

Έμεινα στο δωμάτιο μου κλεισμένη για τις επόμενες πέντε μέρες. Έβγαινα μονο για να παω στο σχολειο και έτρωγα έξω.

Δεν ήθελα να την βλεπω. Ουτε για δευτερόλεπτα. Ήθελα να εχω την αίσθηση οτι μένω μόνη μου. Είχαν μείνει μονο κατι εβδομάδες για τα γενέθλια μου και ανυπομονούσα.

Θα ήμουν ελεύθερη και δεν θα χρειαζόταν να μένω αλλο μαζι της.

Θα μου έλειπε μονο ισως η κυρία Μαρια αλλα ήλπιζα να την βλεπω καποιες φορές κι'ας μην ειχα σκοπό να ξαναπατήσω πόδι στην έπαυλη.

Αποφάσισα να κάνω μια βόλτα. Να πάρω λιγο καθαρό αέρα και να μην χρειαστεί ουτε να ακούσω την φωνή της Πολυξένης.

Ντύθηκα, πηρα το κινητό μου και κατέβηκα τις σκάλες.

- Γεα σου Λυδια.
Χαιρέτησε η κυρία Μαρια χαμογελώντας.

- Γεια σας.
Χαιρέτησα και εγω με μια δόση αμηχανίας.

Ειχα μέρες να μιλήσω σε άνθρωπο.

- Θελω να σου μιλήσω. Μπορείς να έρθεις μαζι μου;
Ρώτησε και γύρισε το σωμα της προς την κουζίνα.

- Εμ... Ναι! Γιατι οχι;
Χαμογέλασα και περπάτησα μαζι της.

Καθήσαμε στα σκαμπό του πάγκου και όσο τα χέρια μου ηταν σταυρωμένα μπροστά μου εκεινη με κοιτούσε.

- Λοιπον; Πως νιώθεις;
Ρώτησε και εγω την κοίταξα χαμογελώντας.

- Τι εννοείτε;
Ρώτησα σαν να μην καταλάβαινα.

Δεν ήθελα να μιλήσω και θα το απέφευγα για όσο μπορούσα.

- Τι νιώθεις για τον Στέφανο; Ηταν πατέρας σου εξάλλου.
Σχολίασε εκείνη κοιτάζοντας με ανήσυχα.

Φοβόταν ότι θα προσπαθούσα να αυτοκτονήσω και πίστευε οτι με το να της μιλήσω θα με ανακούφιζε ή τουλάχιστον θα με καθυστερούσε.

- Ειλικρινά δεν ξερω...
Απάντησα με ενα μικρό αμήχανο χαμόγελο.

- Δεν ειναι οτι με αγάπησε ποτε. Ήμουν ενα βάρος για εκείνον και επιτέλους απαλλάχθηκε απο την παρουσία μου.
Εξήγησα και εκείνη κούνησε το κεφάλι της αρνητικά.

- Οχι. Ετσι νομίζεις αλλα ποτε δεν ήσουν βάρος για τον Στέφανο.
Απάντησε και εγω την κοίταξα παραξενεμένη.