Μη μ'αφήνεις...

⚫️Κεφαλαιο 22

- Παλι φεύγεις;
Ρώτησε η Πολυξένη με το γνωστό επικριτικό της βλέμμα.

- Ναι παλι φευγω.
Χαμογέλασα ψεύτικα και άνοιξα την εξώπορτα.

- Μην με περιμένετε. Θα αργήσω.
Ανακοίνωσα και έφυγα χτυπώντας την πόρτα πισω μου.

- Γεια...
Χαμογέλασε ο Δημήτρης που με περιμενε απ'έξω.

- Γεια.
Χαιρέτησα και αγκαλιαστήκαμε κάπως αμήχανα.

Ηταν σαν να ξανα γνωριζόμασταν απο την αρχή.

- Πάμε;
Ρώτησε και εγω έγνεψα.

Φύγαμε απο την έπαυλη και αρχίσαμε να κατηφορίζουμε τον δρόμο.

Ήμασταν πολυ σιωπηλοί. Εκείνος περιμενε να μιλήσω εγω όποτε θα ήμουν έτοιμη αλλα εγω δεν έβρισκα το κουραγιο να πω τιποτα.

Τελικά ομως έσπασα την σιωπή.

- Ηθελα... Να σου ζητήσω συγνώμη. Δεν ήθελα να φύγεις και ας σε έδιωξα.

- Οχι Λυδια. Εγω συγνώμη. Φέρθηκα σαν μαλακας.
Σχολίασε και εγω χαμογέλασα.

- Ναι λιγο.
Γέλασα.

- Ήμουν μεθυσμένος και... Είπα ο,τι πιο ηλιθιο μπορούσα να πω. Συγνώμη.
Ειπε και εγω έγνεψα χαμογελώντας.

- Σε συγχωρώ αλλά δεν ξερω αν αυτο σου αρκεί.

- Τι εννοείς;

- Εννοώ, Δημήτρη, οτι δεν πρόκειται να σταματήσω να προσπαθώ. Αν με αγαπάς θα με συγχωρήσεις.
Εξήγησα και εκείνος χαμογέλασε.

- Σε αγαπάω. Το ξερεις αυτό. Πως μπορω λοιπόν να μείνω άπραγος οταν προσπαθείς να σκοτώσεις τον εαυτό σου; Νιώθω οτι σε χάνω. Τωρα τελευταία σε βλεπω σπάνια. Μου ζητάς να... Μείνω μακριά σου;
Ρώτησε και εγω χαμογέλασα.

- Σου ζητάω να μου χαρίσεις καποιες απο τις καλύτερες μέρες μου.
Απαντησα και εκείνος έγνεψε.

- Ενταξει.
Ειπε και το χερι του με σταμάτησε.

Στάθηκε μπροστα μου και με κοίταξε στα μάτια. Στερέωσε τα μαλλιά πιο απο τα αυτιά μου και χάιδεψε το μάγουλο μου.

Τον κοιτούσα σαν χαμένη. Η καρδιά μου χτυπούσε τόσο ήρεμα και ο χρόνος έμοιαζε να εχει σταματήσει. Δεν άκουγα ουτε αυτοκίνητα να περνάνε, ούτε πεζούς, ουτε τίποτα.