Μη μ'αφήνεις...

⚫️Κεφαλαιο 51

Είχαν περάσει 3 ωρες απο τοτε που ο Αντρεας μπήκε στο χειρουργείο και δεν ειχα ακούσει νέα του απο κανεναν.

Κόντευα να τρελαθώ απο την αγωνία μου και κανένας δεν νοιαζόταν να με ενημερώσει.

Οι γονεις του έτρεχαν απο δω και απο κει και κανένας δεν μου έλεγε τι συμβαίνει.

Φαίνονταν ανήσυχοι.

- Συγνωμη. Κυρία Κατερινα, τι συμβαίνει;
Ρώτησα και εκεινη γύρισε απότομα να με κοιτάξει.

Σταμάτησε να περπατάει και μου χαμογέλασε.

- Υπήρξε μια επιπλοκή. Η καρδιά του σταμάτησε για μερικά δευτερόλεπτα και αναγκάστηκαν να σταματήσουν την εγχείρηση για λίγο.
Εξήγησε και παραλίγο να σταματήσει η δικιά μου η καρδιά.

- Τι;
Σχεδον φώναξα.

- Ηρέμησε. Ολα ειναι καλα τωρα.
Σχολίασε χαμογελώντας αδύναμα.

- Μα πως να ηρεμήσω;

- Η εγχείρηση σε λιγο θα τελειώσει και θα μπορείς να τον ξανα δεις.
Σχολίασε και με αγκάλιασε σφιχτά.

Τελείως αναπάντεχα.

- Ολα καλά.
Ψιθύρισε όσο ακόμα με κρατούσε.

POV Αντρεα

*3 ωρες πριν*

- Αντρεα. Ήρθε η ωρα.
Άκουσα την φωνή του γιατρού μου και η μητερα μου έσφιξε το χερι μου.

Ένιωσα τα χείλη της στα μάγουλα μου και το καθησυχαστικό χτύπημα του πατέρα μου στην πλατη μου.

- Σ'αγαπαω.
Άκουσα την φωνή της Λυδιας να μου ψιθυρίζει στο αυτί και τα χείλη της με φίλησαν.

- Το ξερω.
Χαμογέλασα υπεροπτικά και δέχτηκα μια μικρή μπουνιά στον ωμο.

Σηκώθηκα όρθιος και με την βοήθεια, απο οτι φαντάζομαι, του γιατρού απομακρύνθηκα απο την οικογένεια μου.

Η πόρτα άνοιξε, περπατήσαμε και η πόρτα έκλεισε ξανα.

Κρεβάτι.

- Ξάπλωσε.
Ειπε η φωνή και εγω υπάκουσα.

Ξάπλωσα στο κρεβάτι και περίμενα.