Lost

10

Het laatste hoofdstuk van 2017 alweer! Mijn goede voornemen voor 2018 is om dit boek af te schrijven. Doe voorzichtig met vuurwerk en zorg er voor dat alle vingers en andere lichaamsdelen er nog aanzitten na deze dag! Alvast een gelukkig nieuwjaar! Xx

Veel liefs,
Eva

Hoofdstuk 10

De dag dat ik met een grote groep naar de Efteling zou gaan, was aangebroken. Het zorgde er dan ook voor dat mijn humeur optimaal was – niks of niemand kon het meer verpesten.

Toen ik op de afgesproken plek aangereden kwam, zag ik Amber al staan. Ze zwaaide vrolijk naar me.

Ik stapte glimlachend uit en Amber liep vrolijk op me af.

'Hey, Sky, heb je er een beetje zin in?' glimlachte ze uitbundig.

'Jazeker,' antwoordde ik glimlachend, maar die glimlach verdween als sneeuw voor de zon wanneer ik een auto zag aankomen; eentje die ik maar al te goed herkende.

Daley en Rosa stapten inderdaad uit. Ik fronste mijn wenkbrauwen. Hier had Naomi me niks over verteld. Had ze dit expres gedaan? Waarom had ze hierover haar mond gehouden? Omdat ze bang was dat ik anders niet mee zou gaan?

'Waarom is híj hier?' siste ik tegen Naomi. 'Het leek me gewoon gezellig. Vroeger, voordat hij naar Manchester vertrok, was Daley er ook altijd bij.

'Ja, vróéger waren we een stel, nu niet!' reageerde ik. 'En vonden we het gezellig om dingen te doen met z'n allen. Het verschil is dat we nu exen zijn.'

'Ik weet best wat jij en Daley afgelopen week gedaan hebben, en dat is niet is wat exen doen,' kaatste Naomi terug.

'Hoe weet je dat?'

'Joël vertelde me het, en hij heeft het van Daley, voor als je het wilde weten, want het zijn nu eenmaal beste vrienden, en die vertellen elkaar alles,' beantwoordde ze mijn vraag.

'Hoi,' Daley gaf me – alsof er niks gebeurd was – een kus op mijn wang. Misschien was dat maar beter ook. Hoe normaal mogelijk we tegen elkaar zouden doen, hoe minder snel Rosa iets zou merken van ons "rare gedrag".

'Hoe gaat het?' vroeg hij zo nonchalant mogelijk.

Mijn reactie was een simpele "prima, en met jou", waar hij hetzelfde op reageerde als ik.

Ik knikte.

'Laten we in groepjes gaan rijden richting de Efteling,' opperde Rosa.

Ergens hoopte ik dat ik niet met Rosa in een auto hoefde te zitten, want ik had absoluut geen zin in haar verhalen over haar relatie met Daley.

'Goed plan, Roos,' stemde Joan vrijwel acuut met haar idee in.

'Is het misschien een leuk idee dat alle vrouwen bij elkaar in een auto gaan en andersom de mannen ook?' suggereerde Naomi.

Ik keek haar met een dodende blik aan, omdat ze heel goed wist dat ik niet bij Rosa wilde.

'Top idee, Naoom!' riep Jasper, waarna iedereen het met hem eens was, en dus had ik geen andere keus dat ook te doen.

'Kom je, Sky?' Rosa verscheen voor mijn neus en haalde me uit mijn gedachten. 'Eh ja,' stamelde ik.

'Is er wat?' vroeg ze bezorgd.

'Ja, nou, nee,' zei ik.

'Je weet dat je het tegen me kunt zeggen als er iets,' zei ze. 'Dus vertel maar, wat is er aan de hand?'

Ik kon Rosa moeilijk de waarheid vertellen. Dan zou ik Daley en mezelf zwaar in de nesten werken. Daarbij hadden we afgesproken dat alleen onze vrienden het mochten weten.

'Er is niks,' ik zette een glimlach op om mijn leugen zo echt mogelijk te laten lijken.

-

'Jongens, hier móeten we in!' zei Joël, toen we voor de Python stonden.

'Mij niet gezien,' reageerde Amber meteen.

'Ik wil wel,' reageerde ik.

'Kom, dan gaan we de rij in,' besliste Davy.

'Ik had niet gedacht dat in dit soort attracties zou gaan, Sky,' glimlachte Jasper, zodat de wachttijd wat minder lang leek te duren.

'Niet elke vrouw is een mietje,' lachte ik.

Na een kleine twintig minuten mochten we eindelijk in de achtbaan plaatsnemen.

Ik zat – hoe kon het ook anders – naast Daley.

Daley pakte trillend mijn hand vast. Achtbanen die over de kop gingen, waren vroeger al niet zijn favoriete bezigheid geweest. Maar waarschijnlijk omdat Davy, Joël en Jasper erin gingen, had Daley niet als enige man willen achterblijven – iets waar ik me wel in kon verplaatsen.

Er vormde een grijns rond mijn lippen. 'Vind je het spannend, Blind?'

'Nee, hoor,' probeerde Daley mijn idee weg te wuiven. Maar zijn ogen spraken boekdelen, waar ik uit kon opmaken dat hij het wel degelijk eng vond. De grijns op mijn gezicht werd breder en breder.

'Ik weet best dat je dit doet vanwege het feit dat Joël, Jasper en Davy ook gaan en jij je wilt bewijzen tegenover hen,' sprak ik hem toe.

'Waarom ken je mij zo irritant goed?' vroeg Daley zich hardop af.

Ik lachte om zijn opmerking. 'Het komt goed en voor je het weet, ben je er vanaf en je zult merken dat het enger lijkt dan het eigenlijk is,' deed ik een poging Daley gerust te stellen.

Maar het was tevergeefs; het was me niet gelukt hem rustiger te krijgen. Integendeel zelfs. Daley leek zich erger druk te maken dan voordat ik hem geprobeerd had kalmer te maken.

'Rustig, Dal, het is zo voorbij,' probeerde ik opnieuw.

Toen de achtbaan eenmaal startte, kneep Daley mijn hand zowat fijn.

'Het komt goed,' herhaalde ik.

'Het is een wonder dat mijn hand nog leeft,' grinnikte ik, toen het ritje in de Python voorbij was.

Daley haalde opgelucht adem. 'Sorry, dat was niet mijn bedoeling,' hij werd een beetje rood.

'Was dat nou zo erg?' vroeg ik hem en stapte het karretje uit.

'Nee, eigenlijk is het me best meegevallen,' gaf Daley glimlachend toe. Nog steeds waren onze handen verbonden.

'Zou je je mond kunnen houden over mijn angst voor achtbanen tegen de jongens?'

'Natuurlijk, maar je hoeft je er niet voor te schamen, hoor,' vond ik.

Joël, Davy en Jasper keken ons raar aan toen ze Daley en mij hand in hand zagen lopen. Beschaamd lieten we elkaars handen los.

Davy grijnsde. 'Wat was dat?'

'Niks,' antwoordde ik vlug.

'Jaja,' bemoeide Jasper zich ermee.

'Het was echt vet, vind je ook niet, Daley?' Joël glimlachte.

'Jazeker, het was super leuk,' zei Daley, al zag ik aan zijn gezicht dat hij loog.

'Wat dachten jullie ervan om nog een keer te gaan?' stelde Davy meteen enthousiast voor.

'Daley en ik slaan deze keer dan over,' was ik Daley voor met antwoorden, 'is dat goed?'

'Ja tuurlijk,' knikte Jasper.

'Nou, succes, hè!' wenste ik de mannen toe, nadat Daley en ik samen naar de rest toe liepen.

'Dankjewel voor dat ik niet opnieuw erin hoefde en voor het gedoe in de achtbaan.'

'Het is oké,' ik glimlachte naar hem.

Naomi kwam meteen op me afgelopen.

'Jullie hoofden zeggen dat er iets gebeurd is, dus vertel maar,' fluisterde ze.