Lost

19

Hoofdstuk 19

'Sky, je moet naar je werk,' ik hoorde in de verte een bekende stem die alsmaar dichterbij leek te komen.

'W-wat?' murmelde ik, terwijl het licht mijn ogen binnenkwam. Ik kneep mijn ogen meteen weer dicht. Wat was opstaan toch verschrikkelijk.

'Je moet naar je werk,' herhaalde Daley zijn zin voor de tweede keer. 'Hup, opstaan jij. Maar eerst een goed ontbijt, want daar hoor je de dag goed mee te beginnen.'

'Ik ben zo lief voor je geweest om ontbijt op bed voor je te maken, zodat je wat gemakkelijker wakker kunt worden door de koffie.'

'Dankjewel, Dal! Lekker,' glimlachte ik naar hem.

'Wat ga jij vandaag eigenlijk doen? Je mag van mij best hier blijven, als je wilt. Maar ik kan me ook zo voorstellen dat je dat niet wilt en graag wat anders gaat doen.'

'Ik ga sowieso langs Perry en Frenkie en wellicht ook naar mijn moeder. Ik zie wel,' antwoordde Daley, die zijn schouders ophaalde. 'Perry werd meteen enthousiast toen ik hem opbelde om te vragen of hij wat te doen had vandaag. Zo vaak zien we elkaar niet meer sinds ik in Engeland speel.'

'Hoe gaan we dit doen? We moeten binnenkort beslissen wat we gaan doen met het kind en binnenkort gaan er ook veranderingen optreden rondom mijn lichaam.'

'Sky, het is ochtend. Je kunt niet langer dan drie weken zwanger zijn, weg laten halen kan heel lang nog,' ging Daley tegen me in. Hij had er kennelijk geen zin in om het over onze toekomst te gaan praten, maar mij lukte het niet om het uit mijn hoofd te zetten. Het had lang geduurd voordat ik eindelijk een in slaap was gedommeld vannacht en ik wilde een antwoord.

-

'Alweer een beetje beter?' vroeg Marlies, toen ik het kantoor binnenkwam.

'Zoiets,' antwoordde ik, 'ik had de hele nacht liggen overgeven en je begrijpt dan ook dat ik geen oog dicht heb gedaan.'

Marlies' gezicht betrok 'Oh, gadverdamme. Wat naar. Vannacht kon je het allemaal binnenhouden?'

'Ja, gelukkig. Ik vond dat ziek zijn maar niks gisteren,' loog ik.

'Goed, laat ik maar snel weer beginnen met de ontwerpen.'

Al werd mijn voornemen om wat ontwerpen uit te werken verstoord door de stem van Bas.

'Skylar, kan ik je spreken?'

Sjokkend liep ik achter mijn leidinggevende aan.

'Ga zitten.'

'Fijn om te zien dat je beter bent,' begon Bas.

'Helaas moet ik mededelen dat het project eerder af moet zijn dan ik in eerste instantie heb gezegd. Over twee weken al, om precies te zijn,' viel hij met de deur in huis.

Ik zuchtte. Dit kon er ook nog wel bij na het slechte nieuws. 'Dat is drie weken eerder dan gepland.'

Bas trok een pijnlijk gezicht. 'Het spijt me, ik had dit liever ook anders gewild, maar ik had gister vergadering en het bestuur wil dat de ontwerpen eerder klaar zijn.'

-

'Hoe was je dag?' vroeg Daley. Ik plofte naast hem op de bank.

'Druk, ik ben kapot,' reageerde ik, 'en was het gezellig bij Perry?'

'Jazeker, ik heb hem verteld over dat je zwanger bent. Frenkie weet het niet. Ik hoop dat je er geen moeite mee hebt.'

'Nee, hoor, zolang hij voorlopig zijn mond houdt, vind ik het best.'

Ik hoefde er niet bang voor te zien
dat Perry het zou doorvertellen, aangezien ik er ervaring mee had dat hij te vertrouwen was.

'Wanneer en hoe gaan we het aan Zola vertellen? Ik bedoel: ze gaat het merken als we het voor haar achterhouden,' zei ik.

'Daar heb je een punt. Misschien moeten we het samen doen,' bedacht Daley.

'Wilde je daarvoor naar Amsterdam vliegen?'

'Desnoods,' knikte Daley. 'Ik vind niet dat ik het jou alleen kan laten doen. Ik weet hoe Zola is als ze boos is en we hebben deze fout samen begaan en dus moeten we het haar samen vertellen.'

'Dat vind ik fijn om te horen,' glimlachte ik.

'Ik vlieg vanavond naar Manchester,' deelde Daley mee.

Er vormde zich een brok in mijn maag en ik had meteen geen trek meer. Ik merkte hoe erg ik zijn aanwezigheid gemist had en over een paar uur zou hij in de aanwezigheid van Rosa zijn.
Waarom moest ik gevoelens hebben voor hem? Waarom was liefde zo moeilijk?

Tranen brandden in mijn ogen. Ik stond op en liep richting de badkamer.

'Ik ben even naar het toilet.'
'Skylar, wat is er?'

'Snap je het dan niet, Daley?' snikte ik.

'Nee, ik begrijp het niet, nee. Als ik het begreep, zou ik het niet vragen!' Daley rolde met zijn ogen. 'Vrouwen denken dat mannen alles in één keer snappen.'

'Denk is na! Ik hou van jou, Daley! Het idee dat jij straks bij Rosa bent en mij ondertussen daaronder laat lijden door me aan het lijntje te houden, breekt me.' De tranen bleven stromen.

Gisteravond had Noor hem de
waarheid verteld en deze keer was ik het. De pijn maakte me kapot. Zeker als ik erover nadacht dat ik over negen maanden een baby zou hebben van hem. Moest die dan opgroeien met ouders die uit elkaar waren en in Amsterdam en Manchester woonden? Hoe moesten we dat in godsnaam gaan doen?

'Sky, kom hier!' Daley sloot zijn armen om me heen, terwijl hij over mijn rug heen wreef en ik door bleef huilen.

'Kom mee naar de woonkamer en ga rustig op de bank zitten, dan vertel je me wat je kwijt moet.'

Ik knikte en volgde hem richting de woonkamer, waar ik op de bank plaats nam.

Daley gaf me een glaasje water en ik nipte ervan. Direct voelde ik me wat kalmer worden.

'Dal, ik wil eerlijkheid en openheid van je. Heb je gevoelens voor Rosa?'

'Ik heb gevoelens voor jou, dat staat vast, en ik denk dat die voor Rosa zijn weggeëbd sinds ik jou heb gezien, maar ik wil daar zeker over zijn voordat ik jou meer pijn doe dan ik al heb gedaan,' antwoordde Daley.

Ik zuchtte. Hier had ik geen ene flikker aan. Wanneer zou ik duidelijkheid van hem krijgen? Ik wist namelijk dat ik gebroken werd van het wachten.

Ik legde mijn hoofd tegen zijn schouder en genoot van de stilte tussen ons. Het was geen ongemakkelijke stilte, maar een fijne. Een stilte die we allebei even nodig hadden om na te denken over wat er net was gebeurd.

-

'Ik ga je missen, Dal,' verzuchtte ik, toen we met zijn tweeën op Schiphol stonden.

Het moment van afscheid was daar en met elke seconde die weg tikte, vond ik het lastiger worden. Hadden we elkaar maar nooit laten gaan en kon ik de tijd maar terugdraaien, waren de dingen die door mijn hoofd schoten.

Ik voelde tranen voor de tweede keer opkomen vandaag en het duurde niet lang voordat een rivier over mijn wangen stroomde.

'Niet huilen, Sky, dan moet ik ook huilen en dat wil ik niet. Ik wil juist genieten van het moment dat ik bij je kan zijn,' lachte Daley en veegde de tranen onder mijn ogen weg.

'Ik denk dat ik moet gaan,' kondigde Daley en nam me in zijn armen.

Ik knikte. 'Ga maar.'

'Maar voordat je gaat.'

Ik moest het doen voordat ik hem zou moeten missen voor onbepaalde tijd. Het boeide me niet dat mensen om mij heen ons konden zien – al zou dat voor Daley misschien wel uitmaken. Maar hoe groot was de kans dat hij herkend zou worden, terwijl hij stond te kussen?

Ik drukte mijn lippen kort op die van Daley. Wat had ik dit gemist en vooral: wat had ik hem gemist.