Lost

29

Een extra hoofdstuk! Enjoy! :)
Hoofdstuk 29

'Noor, het gaat helemaal de verkeerde kant op. Zola is boos weggelopen en Daley is er achter gegaan, en ik zit hier nu te wachten tot ze terugkomen,' vertelde ik haar aan de telefoon.

'Sky, doe even rustig. Het komt goed,' praatte ze op me in.

'Dat haar heb ik mijn grootste twijfels over, No. Ik hoop zo niet dat ze erge ruzie hebben.'

'Het is allemaal mijn schuld,' nam ik de schuld op me. 'Ik wil dat dit stopt. Ik wil dat ik geen gevoelens had voor Daley en dat we niet had bed in waren gedoken en ik dat niet zwanger was.'

'Doe niet zo raar. Ik weet best hoe leuk je vindt dat je zwanger bent, en dat je dit met Daley samen gaat en mag doen,' hoorde ik Noor zeggen.

'Ik weet het niet. Ik weet niet of Daley het wil.'

'Jawel, je weet het best. Daley heeft tegen je gezegd dat hij het liefst wilde dat je het kindje hield en dat zou hij niet zonder reden aan je verteld hebben.'

Daar had Noor een punt, maar ik bleef er een wantrouwend gevoel aan overhouden.

'Oh, daar komen ze aan. Ik spreek je later, oké?'

'Ja, succes!' wenste Noor me toe.

'Dank je, dat ga ik nodig hebben.' En met die woorden hing ik op.

Zola liet zich in haar bank vallen. Haar gezicht stond op onweer, en dat voorspelde dus absoluut niet veel goeds.

'En wanneer dacht je het Rosa te gaan vertellen, Daley? Of gaan jullie dat samen doen?' verzuchtte Zola.

'Snel,' was Daley's antwoord. 'En nee, daar ga ik Skylar niet mee opzadelen. Ze heeft al genoeg aan haar hoofd.'

'En wat is snel?' Ik zag hoe Zola met haar ogen rolde en

'Volgens mij zou jij het Rosa nooit vertellen dat je vreemd was gegaan en dat nog steeds doet, als Skylar nooit zwanger was geraakt. Klopt dat?'

'Wellicht,' Daley haalde zijn schouders op.

'Dan zou jij je echt als een klootzak gedragen,' was ik van mening.

'Als je mij dit had geflikt toen we nog samen waren, was ik direct bij je weggegaan. Ook hoe jij je er tegenop stelt. Dat vind ik absoluut niet kunnen, Dal.'

Daley rolde met zijn ogen. 'We zijn nu ook niet meer samen, Sky.'

Op de een of andere manier kwam deze zin zo hard bij me aan. Hij leek het ook op zo'n manier te zeggen alsof het hem niets deed, terwijl het mij juist te veel deed dan het had moeten doen.

'Zo kan het wel weer, Daley,' zei Zola, terwijl ze me een meelevende blik toestuurde. 'Stel: Rosa zou dit bij jou doen, wat zou jij er dan van vinden? Ik ken je lang en goed genoeg om te weten dat je kapot zou gaan. Of als je verliefd op iemand was, maar die al een relatie had en vervolgens met jou vreemdging en jou verkeerde hoop gaf door dingen te zeggen als: "Ik hou van je". Hoe gebruikt zou jij je dan voelen?'

Ik keek Daley aan om te zien wat de uitdrukking op zijn gezicht zei, maar ik kon er niets uit opmaken, en dat gebeurde me nooit. Ik kende Daley door en door en wist altijd meteen wat hij ergens van vond.

'Dal, we wachten,' drong Zola aan. 'Uitstellen heeft geen zin, want je gaat het ons vandaag vertellen.'

'Ik zou het vreselijk vinden en zou me gebruikt voelen. Ook weet ik zeker dat ik mijn relatie met Rosa sowieso zou gaan beëindigen. En ik denk dat als ik in Sky's schoenen had gestaan, ik hopeloos zou zijn.'

'Het spijt me zo vanwege alles, Sky,' bood Daley zijn excuses aan. 'Ik trek je in mijn problemen mee en dat is helemaal niet goed voor het kindje, zoals Zola daarnet al zei.'

En kwam Daley opeens met zijn excuses? Omdat hij zelf in zag dat hij zich had gedragen als een klootzak de afgelopen tijd of omdat Zola er nu bij was en hij wilde laten zien dat hij zich ergens toch goed gedroeg tegenover mij?

Ik zuchtte. 'Meen je dit?'

'Hoe bedoel je?' fronste Daley.

'Ik heb meer het idee dat je dit alles zegt wegens het feit dat jij aan Zola laat zien dat je best oké bent tegenover mij,' sprak ik mijn gevoelens uit.

'Ik behandelde jou slecht, maar het is niet dat ik zo erg ben,' Daley leek boos te zijn door mijn opvatting.

'Ik heb geen idee wat ik van jouw woorden moet geloven. Je houdt van me, maar maakt het niet met Rosa. Je liegt tegen haar, terwijl zij eerlijkheid en oprechtheid verdient.'

'Skylar, doe alsjeblieft even normaal,' reageerde hij. 'Het is niet alsof ik de hele boel bij elkaar lieg. Mijn woorden en dingen die je vertel, zijn niet nep. En dus is mijn liefde voor jou ook echt. Of real, zoals ze dat in Engeland noemen.'

'Ben je niet verliefd op wat we hadden?' vervolgde ik.

'Nee, Skylar, ik ben niet verliefd op het gevoel. Ik ben verliefd op jou. Smoorverliefd. Begrijp dat nou een keer!' Daley zei het met enorm veel frustratie in zijn stem.

'Ik denk dat het tijd is om op te stappen. Ik vind dat we hier lang genoeg hebben gezeten,' Daley stond op.

'Ga je mee, Sky?'

'Ehm.. ja,' ik knikte.

'Doeg, Zola,' ik omhelsde haar.

'Ik probeer die broer van me een beetje om te praten eerlijk te zijn tegen dat vriendinnetje van hem. Ik zal er ook wat haast achter zeggen,' glimlachte Zola naar me. 'En denk eraan: liefde hoeft niet perfect te zijn, zolang het haar echt is.'

'Thanks, Zo. Voor dat je ervoor me bent en je goede adviezen als ik weer iets doms heb gedaan, zoals nu.'

-

'Ik wil dat je hierop eerlijk antwoordt, oké?'

Daley was na het gesprek bij Zola thuis meegegaan naar mijn appartement en we hadden de afgelopen twee uur gevuld met het kijken van series. Het was een makkelijke manier om de avond op een gezellige manier door te brengen, maar ik wist ook dat we niet zo konden doorgaan. Als we op de manier zouden doorgaan, dan konden we net zo goed direct stoppen. Eerlijkheid was belangrijk en ik vond dat ik die verdiende van Daley.

Hij loog tegen Rosa, en misschien loog hij tegen mij net zo hard als tegen haar.

Daley knikte.

'Dal, zijn je gevoelens voor mij oprecht?'

Daley had bij Zola thuis al gezegd dat zijn liefde voor mij echt waren, maar ik had het sterk betwijfeld. Als hij tegen Rosa met zijn simpele leugentjes overal mee wegkwam. Hoe eenvoudig was het dan voor hem om tegen mij te liegen?

Hij keek weg en zag dat hij niet wist wat hij hierop moest antwoorden. Had hij al die tijd tegen mij gelogen?

Ik voelde de tranen brandden, maar beet op mijn lip om ze tegen te houden. Hoe harder ik mijn best deed, hoe meer mijn lichaam begon tegen te werken en al gauw rolde de eerste traan over mijn wang.

'Daley?' Hoopvol staarde ik hem aan, maar ik wist dat hij blijkbaar niet genoeg van hij hield. Het deed me pijn en ik haatte deze soort van pijn. Het was namelijk geen pijn waar ik zelf wat aan kon doen of verantwoordelijk was.

'Waarom zei je dat je van me hield? Waarom gaf je me verkeerde hoop?' snikte ik.