Lost

44

We gaan naar de Champions League!!! En het laatste hoofdstuk voor de epiloog is een feit...

Hoofdstuk 43

Inmiddels waren er twee weken verstreken. Ik was op en neer naar Amsterdam geweest en was weer aan het werk gegaan bij Calvin Klein. In de weekenden vloog ik vaak naar Manchester om Daley te zien en als hij een dag vrij had, kwam hij naar Amsterdam toe.

Het was misschien niet altijd even praktisch, maar we hadden geen andere keus.

Vanavond zou Daley een interland moeten spelen en ik zou hem met Zola gaan aanmoedigen in de Johan Cruijff Arena. Het Nederlands Elftal behaalde de afgelopen maanden niet bepaald goede resultaten, en dus was mijn vertrouwen erin ver te zoeken.

'Ben je er klaar voor om Daley aan te gaan moedigen?' In een shirt wat Daley op het WK in 2014 had gedragen, stapte Zola mijn appartement binnen.

'Totally,' knikte ik.

'Moet jij geen oranje shirt aan?' Zola keek me verontwaardigd aan. 'Kom op, Sky, als vriendin van kun je er bijna niet aan ontkomen!'

'Oh, echt wel!' reageerde ik. 'Van mij hoeft het niet zo. Bovendien herinnert me eraan dat Daley en ik daarna uit elkaar gingen.'

Zola viel stil en zuchtte. 'Goed dan, al zul je sowieso één van de weinigen vanavond zijn die niet in iets oranje gehuld is. Ik heb trouwens een shirt met 'Blind' op de achterkant in mijn tas zitten, dus als je wilt.'

'Geef maar hier,' ging ik dan toch maar overstag.

'Yes!' Zola grijnsde voldaan, toen ze het shirt naar me toegooide.

Ik trok het shirt over mijn hoofd en wierp een blik in de spiegel.

'Staat je goed, hè?'

'Ja, het voelt goed om het weer aan te kunnen doen,' was ik het maar eens.

'Vooral 'Blind' op je rug vind je leuk, denk ik.'

'Zeg eens, hoe lang gaat het duren voordat jij mevrouw Blind gaat zijn?' vroeg Zola.

'Voorlopig kun jij een bruiloft wel uit je hoofd zetten,' reageerde ik. 'We zijn pas net samen, Zo. Als we snel gaan trouwen, lopen we te hard van stapel, en te hard van stapel lopen is nooit goed.'

'Daar heb je een punt,' zag ze in. 'Ik denk soms dat jullie nooit uit elkaar geweest zijn. Zo voelt het voor mij wanneer ik jullie twee zie.'

-

'Hey, Skylar, wat leuk je weer te zien!' Yvonne – de moeder van Daley, Zola en Frenkie – glimlachte naar me.

Ik glimlachte terug, terwijl ik door Daley's moeder onthaald werd.

'Daar is ze, hoor!' riep Perry opgewekt.

'Per!' Ik omhelsde hem stevig.

'Wat fijn je eindelijk gelukkig te zien,' fluisterde hij in mijn oor, waarna ook Frenkie me begroette.

Ik plofte naast Yvonne neer op een stoeltje.

'Daley vertelde me dat jullie elkaar opnieuw gevonden hebben,' zei Yvonne.

'Ja, klopt,' ik knikte.

'Ik ben blij dat hij bij Rosa weg is,' vertelde ze. 'Ik vond het zo jammer dat jullie uit elkaar waren gegaan en ik vond Rosa simpelweg niet bij hem passen.'

Niet goed wetend wat te zeggen, keek ik naar de grond.

'Gaan ze winnen?' Zola kwam terug met het drinken, en ik was nog nooit zo blij geweest haar te zien. Yvonne had ervoor gezorgd dat ik me erg ongemakkelijk voelde op dit moment.