Lost

30

Hoofdstuk 30

Daley zuchtte luid. 'Ik heb die vraag ook al bij Zola thuis beantwoord. Waarom wil je het antwoord opnieuw horen? Ja, ik ben verliefd op je, Skylar van Dijk. Jij hebt niet half een idee hoe leuk ik jou vind en hoe graag ik met de volle 100 procent voor jou wil gaan. Maar ik vraag me af of jij mij jouw volle 100 procent wilt gaan geven.'

Ik glimlachte zwakjes. Daley noemde me zelden bij mijn achternaam. Eigenlijk deed hij het alleen als hij iets écht meende.

'Ik ben bang dat je me niet meer vertrouwt. Ik zie aan je dat je mij wantrouwt en dat je twijfelt over mijn oprechtheid bij alles wat ik zeg. Maar ik wil je één ding vertellen: ik ben met Rosa een relatie aangegaan, omdat ik jou niet uit mijn hoofd kreeg. Het was dan ook de reden dat ik tweeënhalf jaar lang geen contact met je heb gezocht. Het deed me te veel pijn.'

'Goed, ik stap maar eens op,' Daley wilde al opstaan, maar ik kon hem tegenhouden.

'Waar slaap je?'

'In mijn appartement dat een paar straten verderop is,' antwoordde hij.

Mijn lippen vormden een 'O'.

'Wat dan?' Ik zag een grijns op zijn gezicht verschijnen. 'Had jij andere plannen in gedachte?'

'Je mag, als je wilt tenminste, best bij mij blijven slapen,' stelde ik voor.

'Dat aanbod sla ik niet af,' reageerde Daley, terwijl ik me in zijn armen nestelde.

-

Met Daley's armen om mij heen geslagen ontwaakte ik uit mijn slaap. We waren in slaap gevallen op de bank, toen we aan het Netflixen waren.

Daley's ademhaling maakte me rustig. Dit was hoe het tussen ons moest zijn. Geen Rosa, de baby of Zola, maar gewoon hij en ik.

Het duurde niet lang voordat Daley wakker werd.

'Goedemorgen,' hoorde ik zijn schorre ochtendstem in mijn oor fluisteren.

'Ik ben al een tijdje wakker,' ik draaide mijn gezicht naar dat van Daley toe.

'Al lang?' Zijn blauwe ogen staarden me aan.

'Valt mee,' ik probeerde me voorzichtig uit zijn greep te verlossen.

'Wil je weg?' Plagend verstevigde Daley zijn greep.

Ik schoot in de lach. 'Eigenlijk wel, maar ik heb niet het idee dat jij mij wilt laten gaan.'

'Daar heb je gelijk in. Ik wil de hele dag zo blijven liggen,' gniffelde Daley, waarna hij mij bevrijdde.

'Goed, als jij ondertussen de tafel gaat dekken, fris ik me snel op en ga ik daarna broodjes halen,' zei Daley.

'Klinkt als een goed plan,' stemde ik in.

Een half uur later had ik me omgekleed en opgefrist en was ik klaar met het dekken van de tafel. Niet lang daarna hoorde ik de deur opengaan.

'Ben terug!' Daley kwam binnen met een tas vol lekkere broodjes, en mijn ogen begonnen te twinkelen toen ik de croissantjes zag.

'Ik zie wel waar je naar kijkt,' zei Daley, terwijl hij tegenover mij aan tafel aanschoof.

'Geef die maar vlug aan mij, want dat mag jij niet hebben als topsporter,' ik stak mijn tong uit.

Daley gniffelde.

'Hmm, ik heb dit gemist,' glimlachte Daley, 'het samen ontbijten en onze gezellige gesprekken. Uit Rosa valt 's ochtends geen zinnig woord te krijgen. Bij alles wat je tegen haar zegt, krijg je geen antwoord, zuchtend een reactie of word je afgesnauwd.'