Lost

Epiloog

Epiloog

1,5 jaar later

Met een klap sloeg ik de deur achter me dicht. Na een dag werken was ik blij eindelijk thuis te zijn.

Het was vandaag mijn verjaardag, maar Daley had het niet kunnen regelen om over te komen naar Amsterdam, dus had ik besloten mijn verjaardag niet te vieren dit jaar. Zonder hem om me heen wilde ik het gewoon niet. Hij had gezegd dat het best een week later kon, maar dan zou het een drukke week bij Calvin Klein worden met deadlines die moesten worden gehaald.

Ik zette de bos bloemen die ik van mijn collega's had gekregen in een vaas en vulde die met water.

Terwijl ik de vaas liet vollopen, checkte ik ondertussen mijn WhatsApp, en in het bijzonder de chat van Daley en mij. Vanochtend had hij me gebeld om te feliciteren en zijn excuses nogmaals aan te bieden dat hij er niet bij kon zijn vandaag – dat laatste had hij al zo'n honderd keer gedaan de afgelopen weken. Maar voor de rest had ik verder niks van hem vernomen vandaag. Wat best raar was, want als ik in Amsterdam was en Daley in Manchester, hadden we de hele contact via app.

Ik werd uit mijn gedachtes gehaald toen de bel ging.

Ik liep de keuken uit om open te doen. Wie zou er voor de deur kunnen staan? was de vraag die zich maar in hoofd bleef afspelen. Ik had iedereen ingelicht over het feit dat ik het niet zou vieren dit jaar, dus ik begreep er niks van.

Verbaasd keek ik toen Amber en Rosa voor de deur stonden.

'We komen je ophalen,' was Ambers mededeling.

'Waarvoor?' vroeg ik, terwijl ik mijn jas van de kapstok pakte.

Rosa grijnsde. 'Dat is geheim. Maar ik voorspel wel dat jij het heel leuk gaat vinden.'

Ik rolde met mijn ogen, maar checkte ondertussen of ik mijn sleutels bij me had en deed die in mijn jaszak.

'Ben je klaar om te gaan?' Vragend keek Naomi me aan.

'Ik denk het.'

Rosa haalde een theedoek achter haar rug vandaan en met een grote lach op haar gezicht staarde ze me aan.

'No way dat ik die om ga doen!' riep ik meteen.

'Jij hoeft hem ook niet om te doen,' grijnsde Naomi breed, 'dat zal Rosa of ik voor je doen.'

Ik zuchtte, maar liet Rosa me uiteindelijk toch blinddoeken. De twee begeleidden me de auto in en voor ik het wist, waren we onderweg.

De minuten tikten tergend langzaam weg, en ik bleef onderweg steeds maar vragen wat de verrassing was. Naomi en Rosa reageerde niet eens meer op mij; ze hadden de muziek hard aangezet in de hoop mij stil te krijgen.

'Mag die blinddoek eindelijk af?' zuchtte ik. Geduld was nooit mijn sterkste punt geweest, en zeker niet als ik geblinddoekt werd.

'Nee, nog niet. Wel bijna. Naoom en ik gaan je eerst begeleiden naar de plek en pas dan kan dat ding af. Wij doen dit ook alleen maar omdat we dit moeten doen.'

Ik wilde direct vragen om 'welke plek' het ging, maar bedacht me snel genoeg dat ik daar geen antwoord op ging krijgen.

Naomi gniffelde. 'Niet alleen daarom, Roos. We vinden het ook gewoon leuk om Sky zo te zien, aangezien we weten dat ze geen geduld heeft en hartstikke nieuwsgierig is.'

Toen de auto eindelijk een paar minuten later tot stilstand kwam, maakte mijn hart een sprongetje.

Ik werd uit de auto geholpen en voor het ik wist, stond ik in de koude buitenlucht.