Lost

28

Hoofdstuk 28

Daley en ik hadden afgesproken om voordat we naar Zola bij mij thuis te gaan eten. Hij wilde eerst iets meenemen, maar ik had gezegd dat ik het prima vond om te koken.

'Hmm, het ruikt lekker hier, Sky,' glimlachte Daley, terwijl hij binnenkwam.

Met een korte kus op mijn mond werd ik door hem begroet.

'Thanks.'

'Wat ben je aan het koken?' vroeg Daley.

'We eten spaghetti. Ik vond dat het wel iets moest zijn wat makkelijk was en buiten het feit dat het ongelooflijk makkelijk is, is het ook nog eens super lekker. Dan heb je twee vliegen in één klap.'

'Ik ben het met beide opzichten volledig met je eens,' knikte Daley, 'Rosa is niet zo'n pasta-fan, dus ik ben blij dat ik het weer een keer bij jou kan eten.'

'Wil je een biertje?'

'Lekker,' antwoordde Daley. 'Als ik moet helpen met kopen, moet je het zeggen, hè!'

Voordat ik het drinken voor Daley kon pakken, had hij de koelkast al opgetrokken.

'Jij ook iets?'

'Pak maar een sapje, of zo,' glimlachte ik.

'Zeg, hoe bevalt het je eigenlijk, een alcoholloos leven?'

'Ik wist dat ik het best leuk zonder alcohol kan hebben. Af en toe is het moeilijk, maar er is één wat ik absoluut niet mis.'

'De kater,' maakte Daley lachend mijn zin af.

'Daar ben ik de komende maanden van verlost.'

'Dal, zou jij de tomaten willen snijden?'

'Of course,' reageerde Daley, terwijl hij zijn biertje neerzette op het aanrecht.

En zo bereidden we samen het eten. Het duurde wat langer dan dat we gepland hadden, omdat Daley en ik vaak in de slappe lach belandden, maar uiteindelijk mocht het resultaat er zijn.

'Voilà,' Daley zette de twee borden neer.

'Als het niet smaakt, is het samen onze schuld,' gniffelde ik.

'Niet zo negatief, Sky,' Daley keek me met zijn diepblauwe ogen recht in de mijne aan. Een warm gevoel ging door mijn lichaam heen.

Het viel me op dat we het onderwerp Rosa vermeden. Was het omdat we de sfeer niet wilden verpesten, of omdat we bang waren erover te praten?

Ook al wist ik dat Daley het er niet graag met mij over had, besloot ik over Rosa te beginnen.

'Is Rosa ook meegekomen naar Amsterdam?' zei ik, nadat ik na een hap had genomen.

Daley keek me geïrriteerd aan. Hij wilde het er niet over hebben, concludeerde ik. Maar ik vond dat hij pech had.

'Nee, ik heb haar verteld dat ik naar Zola zou gaan, omdat ze me miste. Ik heb jou in mijn leugen deze keer niet genoemd.'

'En Zola weet hiervan?' ging ik door.

'Ik heb Zola niks gezegd, mede omdat ik niet wilde dat zij voor mij moest liegen en ik denk ook niet dat ze ermee akkoord was gegaan. Het is al wat dat ze voor ons wou liegen. Ik vermoed dat het komt vanwege dat jij haar beste vriendin bent.'

Ik knikte. 'Dus als Rosa jou straks gaat controleren en ze belt Zola die van niks weet. Wat ga je doen?'

Daley zuchtte en keek weg. 'Dan heeft ze me door, en kan dat betekenen dat het einde van onze relatie nabij is.'

'Weet je, ik snap mezelf niet,' gaf ik toe. 'Ik hou van jou en jij van mij, althans, dat zeg je, of ik je moet geloven is een tweede. Maar kennelijk houd jij niet genoeg van mij om je relatie met Rosa te beëindigen voor mij. Ik weet daarom ook niet of we terug bij elkaar kunnen komen. Ik twijfel over jouw liefde voor mij en je eerlijkheid. Wat moet ik daarmee?'

-

'Hé, Zo,' tegelijk stapten Daley en ik haar appartement binnen, waarna Zola me als begroeting omarmde.

'Goed, vertel. Jullie moeten me "iets dringends" vertellen. Kom maar op. Het zal vast niet zo erg zijn als de uitdrukkingen op jullie gezichten.'

'Zola, ik denk dat je hier minder makkelijk over denkt, als je weet waar het omgaat,' Daley trok een bedenkelijk gezicht.

'Schiet op. Jullie maken me nieuwsgierig,' drong ze aan.

Voordat ik het Zola ging vertellen, keek voor de laatste keer naar Daley, die me bemoedigend toe knikte.

'Doe maar, of wil je dat ik het zeg?'

Ik schudde mijn hoofd. 'Ik ben zwanger van Daley, en nee, we maken geen grap met je.'

'Niet!' Zola's mond viel open van verbazing en ze staarde heen en weer van Daley naar mij.

'Oké, ja, dit is een best groot en serieus probleem,' zag Zola ook in. 'Oh my god, jullie weten jezelf elke keer opnieuw op een vreselijke manier de nesten te werken.'

'Ik snap ook gewoon niet hoe jullie met zulke grote leugens een zorgeloos leven kunnen leiden. Ik bedoel, en dan met voor jou, Daley: je liegt elke dag tegen Rosa.'

'Nog niks verteld aan dat vriendinnetje van je dat nu niet wetend thuis op de bank waarschijnlijk een film aan het kijken is en jou loopt te missen?' Ze richtte zich op Daley.

'Goed begrepen,' was Daley's antwoord.

'Je moet het haar binnenkort gaan vertellen. Ze gaat er hoe het wendt of keert achterkomen. Ik denk dat het beter is als je het zo snel mogelijk doet. Uitstellen maakt het hierbij moeilijker en moeilijker. Sky krijgt straks een dikke buik en ze is onwijs slank van haarzelf, dus dat gaat gauw opvallen.'

'Ja, Zo, ik weet wat jouw mening hierover is en ik weet ook dat ik een ongelooflijke klootzak ben ik de relatie met Rosa en ik Skylar daarin mee betrek, maar wat kan ik daar nu aan veranderen? Precies, helemaal niks. Hoe graag ik dat ook zou willen,' zei Daley.

'En wat is nou erger, Dal? Dat jij dom bent geweest, of dat je Rosa voorliegt?' maakte Zola op een felle manier haar punt, en daarmee had ze Daley ook op een goede manier de mond gesnoerd.

'Zola, het is heel erg dat ik tegen Rosa moet liegen, maar Sky is zwanger en ik wil haar niet al te veel zorgen opleggen.'

'Je legt Skylar juist zorgen op. Je wilt dat Skylar liegt tegen Rosa, hebt ondertussen een relatie met een ander en laat Sky hoop houden. Straks krijgt ze nog een miskraam door al die problemen!' riep Zola, terwijl ze woedend opstond en rood aanliep.

'Is dat wat je wilt, Daley? Als Skylar een miskraam krijgt, is dat jouw schuld. Wil je dat soms op je geweten hebben? En ik weet zeker dat als dat gebeurt, ze helemaal breekt. En wat ik ook verschrikkelijk vind om te zien, is hoe Skylar onder jouw angst voor de media en egoïsme langzaam kapotgaat.'

'Weet je, ik had dit alles niet van jou verwacht, Dal.' En met die woorden liep Zola weg.

'Zo, wacht nou even!' Daley ging haar achterna.

Het was absoluut niet de bedoeling van Daley en mij geweest om Zola zo kwaad te krijgen. Ze was bozer op Daley dan op mij en ze verweet hem alles. Maar we hadden onze fouten samen begaan, dus waren we samen medeplichtig.

Aan de andere kant had ze gelijk en nam Daley mij mee in zijn onwaarheden, liet hij mij de ene na de andere keer als zijn meisje voelen, terwijl ik dat helemaal niet was op dit moment  – al kon ik niet ontkennen dat ik dolgraag zijn meisje wilde zijn.

Als ik wist dat Daley een ander had, waarom liet ik hem zo met mijn gevoelens spelen? Omdat ik verblind was door mijn gevoelens voor hem? Omdat ik hoop hield doordat Daley vreemd ging met mij en ik hoopte dat de relatie met Rosa daardoor kapot zou gaan?

Ik zuchtte. Ik werd gek van mijn eigen gedachtes en gevoel. Waarom was liefde zo lastig?

Misschien moest ik Daley gaan vergeten, al wist ik dat het moeilijk ging worden en waarschijnlijk niet ging lukken.