Teen Wolf

Kazran again

Tahmininde oldukça yaklaştığı için bu bölümü FutureMrsObrien'a ithaf etmek istiyorum. İyi okumalaar :D her bölüm yorum yapan DoukanFertan'a çok teşekkürler ayrıca :D

……………

Kapıyı çalmaya yeltendiğimde kapının aralık olduğunu fark ettim. İçeri girdiğimde ise gördüğüm manzara karşısında çığlık atıp, kafamı Tyler'ın omzuna gömdüm. O kadar korkmuştum ki şu an ağlayamıyordum bile.

Her yer kanlar içindeydi. Ev dağınık ve... ve bir not? Gördüklerim hafızamda canlanınca yüzümü Tyler'ın boynundan çekip koltuğun üzerinde duran nota baktım.

HER ŞEYİN BİR BEDELİ VARDIR VE BU BEDELİ AİLEN ÖDEYECEK, MELEK. - Kazran.

Not, elimden düştüğünde Tyler yanıma koşup yerde ki notu okudu. Notu, avucunun içine alıp sıktı ve bir küfür mırıldandı.

Koltuğa oturup, yüzümü ellerimin arasına aldım. Bir an her şey bitmişti sanki. Hayatım. Bacağımın acısı ve ailem. Hıçkırmaya başladığımda Tyler'ın elini omuzumda hissettim. "Kazran..." diye mırıldandım. "Dün çok az anlattın ama onun çok güçlü olduğunu söyledin..." yüzüne baktım. "Değil mi?" değil de. Lütfen değil de. Onu yenebiliriz de. "O yenilemez." tekrar hıçkırmaya başladım. "Ailem... Tyler anlamıyorsun!" sarılı bacağımın izin verdiği kadar ayağa kalktım ve bağırmaya başladım. "Ailem benim hayatta sahip olduğum tek şey! Onlarsız yaşayamam. Yardım et bana yoksa..." sesim son cümlede yalvarır gibi çıkmıştı.

"Kazran'ı bulamayız. Bu samanlıkta iğne aramaktan bile daha zor." Tyler ayağa kalktığında karnına arka arkaya yumruk atmaya başladım. "Yardım et bana. Yardım et." sesim hıçkırıklarım arasında çok zor duyuluyordu. Tyler, bileklerimi kavrayıp sıktı. "Kazran'ın gözünde suçluyum! Beni bulduğu yerde lanetler ve adamları buraya gelmiş. Beni bulması an meselesi. Senin için sürüden ayrıldım Megan. Senin için kurallara karşı geldim. Bunlar ne demek biliyormusun?! Biliyormusun?!" son cümlede o da sinirlerine hakim olamayıp bağırdı.

Yuykundum. Bir kaç kere sesimi toparlamak için yutkundum. "Defol." lanet olası sesim çatallaşıyordu. "Mega-" elimi susmasını sağlamak için kaldırdım. "Sus! Git buradan. Git Tyler. Git! Hepsi senin yüzünden oldu bunların! Git!" sinir krizi geçirdiğimin farkındaydım. Gittiğinde pişman olacağımında ama gitmesini istiyordum. Sadece gitmesini. Kapı sesi duyduğumda koltuğa çöktüm.

Acaba onları hemen öldürmüşmüdür? Yoksa kaçırıp bir yere mi saklamıştır. İkincisinin olması için dua ediyordum. Neyin bedelini ödüyorum ben? Lanet olsun, o kadar çok soru vardı ki kafamda. Hiç bir şey yapamayacak kadar güçsüzdüm. Bacağımı bile hareket ettirmekte zorlanıyordum, Kazran gibi biriyle nasıl savaşabilirdim ki.

Bir saat sonra hıçkırmaktan gözlerim ağrımaya başlamıştı. Korkmaya başlıyordum. Evde yalnızdım ve üst kata bile bakmamıştım ya biri varsa? Aklıma gelen fikirle koltuktan destek alarak ayağa kalktım ve üst kata yavaşça çıkmaya başladım.

Merdiven basamaklarında kan izleri vardı. Bu demek oluyordu ki kaçırılmamak için çok çabalamışlardı. Dün eğer buraya gelseydim bunların hiç biri olmayacaktı.

Annemlerin odasına vardığımda biraz daha nefes almak için yere çöktüm. Bacağım beni çok yoruyordu. Odaya girdiğimde çenemin titremeye başladığını hissettim. Bu ağlamadan önce olurdu. Bir kaç kez yutkunup ağlamamaya çalıştım. Güçlü olmalıyım. Soğukkanlı olmazsam onları kurtaramam.