Sevsene Beni

Tanıtım

Öncelikle kitaba bir şans verdiğiniz için teşekkür ederim.
Umarım kitapta geçen ve geçecek olan her hissi kalbinizin bir tarafında hissedersiniz.

İyi okumalar 💖

●●●

İçine birazcık tulum peyniri eklediğim ekmeğimi kemirirken mırıldandım. Tadı bozulmaya başlamıştı anlaşılan.

"Sen bile iyi davranmıyorsun bana."

Yan tarafımdaki tepside parmaklarımı gezdirdim. Boştu. Boğazımdaki kuruluk gerçekten rahatsız etmeye başlamıştı. Elimdeki ekmeği tepsiye bırakıp, artık kendini eskimeye bırakan koltuktan kalktım. Aniden kalkmamla gözümün kararması bir oldu. Sanırım geceleri biraz daha uyumam gerekecekti.

Mutfağa girip gıcırdayan dolabı açtım. İndirdiğim bardağa su koymak üzere titreyen ellerimle sürahiye uzandım. Parmaklarımdan kayan sürahinin, yerle buluşması çok uzun sürmemişti.

Çıkan gürültülü sese tepkisizce baktım. Parmağımdan damlayan kan, yerde çok daha düşük bir ses çıkarmıştı. Bana artık ağır gelen bacaklarım, ayakta durmamak için mücadele veriyordu. Titreyen dizlerime uyarak yere çöktüm.Cam kırıklarına bakarken, kulaklarıma dolan sesin benden çıktığını bile anlamıyordum.

Avaz avaz bağırıyordum ve nedeni fiziksel acı değildi. Ses tellerim özgürlüğünü ilan ediyordu.Ruhumun derinliklerindeki acı, artık ağır gelircesine bağırıyordum. Kimsenin yardımı olmayacağını bildiğim halde 'kurtarın beni' diye bağırıyordum sanki. Kimsenin anlayamacağı halde. Sesim kısılmaya başladığında,ardı kesilmeyen öksürüklerim ciğerimi zorladığımı söylüyordu bana. Nefes almaya çalışırken avuçlarımı cam kırıklarının üzerine bastırdım.

"Yardım edin." dedim kısık kısık ve tekrar edercesine.
İstediğim yardımın hissettiğim acıyla alakası yoktu. Kurtulmak istediğim tam anlamıyla bu hayattı. Yüzümdeki ıslaklıktan ağladığımı anlamam geç olmadı. Gözyaşlarımı silmek için kullanacağım ellerimi, cam kırıklarina biraz daha bastırdım.

Kaybettiğim ailem ve onlarla birlikte giden ruhum, geriye bir şey bırakmamıştı. İçime çektiğim her nefes, canımı yakıyordu. Dudağımın kenarındaki gamzeyi uzun zamandır görmüyordum.

Kanayan parmak uçlarım,dünyaya tutunmaya çalışıyordu. Kimsenin tutmadığı ellerim ise yalnızlığın melodisinde hayat bulmakla ödüllendirilmişti.

Gözlerim ağırlaşırken, hissetmediğim parmaklarımı kendime çevirdim. Kanayan ellerime bakıp gülümsedim.

Yavaş yavaş yüzüme götürdüğüm parmaklarımı hissedemiyordum.

Avuçlarımdaki kan, gözyaşıma karıştı. İşte tam bu an, tam da bu anda kaderim değişecekti.

Gözyaşlarım özlemle sarıldığı kan ile bütünleşti. Bileklerime akan siyah damlalara dönüşecektik.

Ben kandım, yaşamak için gerekli olup, damarda olmadıkça nefes alamayan.

O ise gözyaşıydı,dudaklarımdaki tuzlu tat ile bana hayat veren.

Ve ben biliyordum ki, onu gördüğümde yaşamak isteyecektim.

İnstagram: @eylulsimsek__